Upadek Kościoła w Irlandii a sprawa polska
Irlandia została schrystianizowana w V wieku przez św. Patryka. Przez kilka następnych stuleci Zielona Wyspa zyskała sobie miano "wyspy świętych". Z Irlandii wyruszały zastępy misjonarzy ewangelizujących sąsiednią Brytanię i dalsze obszary dawnego zachodniego cesarstwa rzymskiego: dzisiejszą Francję, Niemcy, Szwajcarię oraz Italię. W 1991 roku katolicy stanowili 91% społeczeństwa irlandzkiego, obecnie stanowią 78%.
W 1921 r. powstało niepodległe państwo irlandzkie i episkopat poparł jego zaistnienie. Konstytucja z 1937 r. przyznała Kościołowi pozycję religii uprzywilejowanej (rozwiązanie to uchylono w referendum w 1972 r.). Państwo irlandzkie finansowało sieć szkół katolickich. Hierarchia katolicka optowała za całkowitym zakazem aborcji (do 2002 r. odbyło się 5 referendów w tej sprawie) i zakazem rozwodów (obowiązywał do 1995 r.).
Do Kościoła należy 90 % wszystkich szkół w kraju, państwo opłaca większość kosztów prowadzenia tych placówek, a budynki, w których się znajdują są własnością kościelną. W związku z tym Kościół ma prawo określania ich „etosu”, co oznacza m.in. prawo decydowania o rekrutacji, w tym prawo odrzucania dzieci nieochrzczonych (tzw. „bariera chrztu”). Od września 2018 obowiązuje ustawa usuwająca prawo selekcji religijnej uczniów w szkołach finansowanych przez państwo.
"To przez biskupów, którzy milczeli i nic nie zrobili, gdy księża i zakonnice latami krzywdzili wiernych" - tak mówią katolicy w Irlandii, gdzie Kościół sam doprowadził do swojego upadku.
Komentarze
Prześlij komentarz