szeroko

test1

Stawki ryczałtu od dochodów duchownych



Ksiądz płaci zryczałtowany podatek dochodowy w zależności od liczby mieszkańców parafii.
Ilość osób zamieszkujących dany obszar jest jawna i można je uzyskać w dowolnym Urzędzie Gminy.
Ciekawostką jest natomiast skala podatku. 😉

Wyjątkiem są parafie, których obszar wykracza poza granice gminy i może ich być też całkiem sporo, gdyż podział kościelny wcale nie musi pokrywać się z tym administracyjno-państwowym. Wtedy informację o liczbie mieszkańców można uzyskać w sąsiedniej gminie.
Osoby duchowne opłacające ryczałt są zwolnione od obowiązku składania zeznań podatkowych o wysokości osiągniętego dochodu ze źródła przychodu objętego ryczałtem.

Stawki ryczałtu od przychodów duchownych - Podatek dochodowy od osób fizycznych - Podatki -

Katecheci i urzędnicy kurialni płacą PIT. Oprócz podatków płaconych przez samych księży, płacą je również zakony, parafie i instytucje kościelne od prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej, którą muszą zarejestrować i są to takie same podatki CIT i VAT jak w przypadku wszystkich innych niekościelnych podmiotów gospodarczych.


Bartłomiej Misiewicz- najlepsze momenty

Bartłomiej Sebastian Misiewicz – polski polityk, od 2015 do 2017 szef gabinetu politycznego i rzecznik prasowy Ministerstwa Obrony Narodowej, jeden z bliskich współpracowników Antoniego Macierewicza.Wikipedia

Media intensywnie trąbią o tym, że były rzecznik MON pan Bartłomiej został zatrzymany przez CBA z powodu "powoływanie się na wpływy w MON w celu czerpania osobistych korzyści".
Tymczasem jeszcze całkiem niedawno był tak znaczącą i wpływową personą, której nawet wojsko salutowało- niczym głowie państwa. W końcu należy pamiętać o tym, że jest to człowiek, który w polskiej i światowej polityce napewno nie powiedział jeszcze ostatniego słowa... 😆




Zbór ariański w Ublinku

Ublinek – wieś w Polsce położona w województwie świętokrzyskim, w powiecie opatowskim, w gminie Lipnik. Miejscowość związana z działalnością braci polskich. Józef Szymański w pracy Szlakiem Braci Polskich wspomina o zborze, twierdząc, że w 1962 r. był to najlepiej zachowany zbór na Kielecczyźnie, tzn. najmniej przebudowywany.
Ruiny zboru braci polskich z XVI wieku, wpisane do rejestru zabytków nieruchomych (nr rej.: A.521/1-3 z 1.10.1956, z 31.03.1971 i z 27.07.1988).


By Jakub Hałun - Praca własnaCC BY-SA 4.0Link


Tradycyjny budynek zboru ariańskiego wzniesiony zapewne w 1630 roku. Datę taką zawiera przyczółek portalu wejściowego. Prócz daty jest tam jeszcze herb Godziemba oraz litery PZ i TZ (wg księdza Jana Wiśniewskiego są to inicjały Pawła Zagórskiego, dziedzica części wsi Strzyżowice i Tyburcego Żurawskiego – dziedzica połowy Ublinka). Tadeusz Przypkowski w artykule „Zabytki reformacji na Kielecczyźnie”, opublikowanym w „Studiach renesansowych” w roku 1956, napisał: „Najbardziej typowy przykład zboru dworskiego tego okresu, najmniej może w Polsce przebudowanego (niestety od kilku lat konsekwentnie rujnowanego przez prywatnego użytkownika) mamy w Ublinku. Zwarta bryła z silnie oszkarpowanymi narożnikami zawiera wewnątrz na parterze sklepioną krzyżowo salkę zborną z sionką, z której kamienne schody prowadzą na piętro do mieszkania ministra, złożonego z dwu izb, ze śladami kominka i wnęk w ścianach„. Wersję o zborze przytacza także ksiądz Jan Wiśniewski, co dowodzi jednak, że nie wymyślono jej dopiero w czasach PRL-u. Pisze on w książce „Monografie kościołów w dekanacie opatowskim„ (Radom 1908):
„We wsi Ublinek dziedzice byli arianami, to też pozostawili po sobie kaplicę z kamienia murowaną w kształcie kościoła, długą łokci 18, szeroką 12, wysoką 13. Przez żelazne drzwi wchodziło się do miej od północy. Nad drzwiami znajduje się herb Topór, rok 1630 i litery P.Z.( Paweł Zagórski dziedzic części Strzyżowic i wsi Gieraszowic. Niżej T. Z. znaczą Tyburcy Żurawski (a Zwiawice) dziedzic połowy Ublinka dotąd zwanym Szlacheckim. Przy wejściu na lewo znajdował się mały przedsionek z którego wchodziło się do pokoiku z jednem zakratowanem okienkiem, dwiema ławeczkami i łóżkiem: było to mieszkanie predykanta. Z tego pokoiku przechodziło się na stronę południową do kapliczki opatrzonej dwoma oknami. Stał w niej ołtarzyk bez obrazów; ściany ozdobione były szafirowym malowidłem, dwie ławki stały po bokach. Taki wygląd był kaplicy ariańskiej za czasów ks. Struckiego proboszcza Strzyżowskiego...”


Szlak Braci Polskich

Tradycyjny budynek zboru ariańskiego wzniesiony zapewne w 1630 roku. Datę taką zawiera przyczółek portalu wejściowego. Prócz daty jest tam jeszcze herb Godziemba oraz litery PZ i TZ (wg księdza Jana...
https://www.facebook.com/szlakbracipolskich/posts/1989372187765638?__xts__%5B0%5D=68.ARAUov6DRaIqBMTI-Xha-L1jyMi_8fzqSnxgW8qGQjgPGn_W5ekb4xqJgyblyGzo1JJ2LS1QUn7rw4tPSUBwJVI7DcIh2ujNMIU4RUEkA8bdkT-AKcBwp0Hke9on78MhmpYb405jnOFKeFsEYGEdP2LUN7ehdG6D0DKq0fYphtmDmuunC1PcjKyLTHs7Jz9OimHcECjgzXkvP-A2rpVEq3x58mEFg6r4cAq4qPCMT-BNhQfnfWIzKj6ivyJsqAgOYs2AjVZ3xh8P0K2LVHpcfgR3TFIgsf2n9aVubmO4H5m-djQuOInj6cgUzLKuMrV_J-DuFel--myN_wdEdT-8-fHuw1mj34VSsMmuEUuLh_JrYsuB876Zp9Q8gcI7YV1EEchDvt-VsBdnmmKK_LWn6ODg7_QbGgLBLsHxpBOP4sQOfpFPS1UsPsPL9J0MwfZm3-KP19nBdqiO2g&__tn__=-R




Herb Godziemba – legenda głosi, że w roku 1094 wojewoda krakowski Sieciech udał się z wojskiem na Morawy. W starciu bitewnym rycerz Godziemba stracił broń. Niewiele się namyślając podjechał do pobliskiego lasu, wyrwał sosenkę z korzeniami i użył jej w walce. Pokonał nacierającego Morawianina i pojmał go w niewolę. A w nagrodę za okazane męstwo otrzymał herb – sosnę o 3 gałęziach zielonych i pięciu korzeniach – na czerwonym tle.

Zbór Ariański w Ublinku

O Zborze i o Ublinku ...w Wieściach Lipnickich z 2016 roku



O Zborze, Arianach i o Ublinku w Wieściach Lipnickich z marca 2016 roku (str. 17-19)...

Dawniej Ubnin, Obnin. Średniej wielkości wieś położona w Kotlinie Włostowskiej na południowych krańcach gminy Lipnik. Zajmuje powierzchnię 262,5 ha. W 2000 r.
zamieszkiwało ją w 59 domach ok, 200 osób.

null

null

Aleksander Wielki przeklęty przez zaratusztrian


Aleksander Wielki czy Aleksander Przeklęty, Niszczyciel?

Wynieśliśmy z nauki w szkole, że Aleksander Wielki niósł podbitym ludom imperium perskiego wolność, demokrację, naukę i kulturę grecką oraz tolerancję religijną. Ten sielankowy obraz jest jednak zgoła zupełnie inny. Wmówiono nam, że Macedończycy zjednoczyli Grecję, czy podbój można jednak tak nazywać? Na temat macedońskiego zdobywcy już w starożytności ukształtowały się dwie tradycje, które trwają do dziś. Pierwsza pokazuje Aleksandra jako militarnego geniusza, słuchacza filozofów, krzewiciela cywilizacji, który pragnął pojednać Zachód z Orientem i szerzyć kulturę grecką aż po najdalsze krańce ziemi. Druga kreśli portret ogarniętego manią wielkości, wiecznie odurzonego alkoholem, okrutnego tyrana mordującego każdego, kto tylko stanął mu na drodze. Niewątpliwie Aleksander był bezwzględnym zwycięzcą militarnym. Bezsprzecznie zniszczył państwo perskie, z całą pewnością także przyczynił się do wzmocnienia wpływów greckich na wschodzie i poźniejszego rozwoju jej cywilizacji hellenistycznej. Czy jego rola nie jest jednak drastycznie przeceniana i obciążona mitami historycznymi i europocentryzmem?

Obirek o patologicznych związkach Kościoła z państwem



Ciekawa propozycja Stanisława Obirka dotycząca tego, co należy zrobić, aby uzdrowić patologiczne związki łączące Kościół rzymskokatolicki z państwem polskim.

Po pierwsze. Wycofanie lekcji religii w jej obecnym kształcie ze szkół publicznych.
Po drugie. Zaprzestanie finansowania przez państwo nie tylko coraz bardziej ekstrawaganckich pomysłów Rydzyka w Toruniu, ale również wycofanie się z finansowania uczelni katolickich i wydziałów teologicznych na uniwersytetach państwowych.
Po trzecie. Równość wobec prawa przestępców w sutannach.
Po czwarte. Zmiana mechanizmów nominacji biskupich, które w obecnym kształcie utrwalają patologie w Kościele katolickim.
Po piąte wreszcie. Być może jest to postulat najłatwiejszy do spełnienia, ale jednocześnie najtrudniejszy. Chodzi o konieczność zmiany mentalności polskich katolików. 


"Zaprzestańcie więc słuchać księży i biskupów i przestańcie za wszystko płacić i to w nadmiarze, z zobaczycie, że Kościół i jego urzędnicy zmienią się błyskawicznie."

O prawo do głosu ks. Lemańskiego
Stanisław Obirek (ur. 21 sierpnia 1956 w Tomaszowie Lubelskim) – polski teolog, historyk, antropolog kultury, były jezuita. Interesuje się miejscem religii we współczesnej kulturze, dialogiem międzyreligijnym, konsekwencjami Holocaustu i możliwościami przezwyciężenia konfliktów religijnych, cywilizacyjnych i kulturowych.
Jesienią 2005 ogłosił, że występuje z zakonu i rezygnuje z kapłaństwa. Przyczyny tej decyzji wyjaśnił w książce Przed Bogiem, wywiadzie, który z Obirkiem przeprowadzili Andrzej Brzeziecki i Jarosław Makowski. Do tematu wrócił w książce Polak katolik? w której zdiagnozował również polski katolicyzm w kontekście swojej decyzji wstąpienia do zakonu w 1976 roku i wystąpienia z niego w roku 2005.

Po czym poznać, gdzie mieszka reformowany katolik?

"Jeśli zauważysz taki znak to prawdopodobnie mieszka tam jakiś reformowany katolik."

RKK to starokatolicka wspólnota chrześcijańska powstała w 2007 roku. Reformowany Kościół Katolicki w Polsce jest wspólnotą mającą charakter misji. Reformowany Kościół Katolicki w Polsce rozpoczął działalność w 2006 roku. Początkowo była to nieformalna poznańska grupa modlitewna pod nazwą Wspólnota Braci i Sióstr Jezusa Chrystusa. Zrzeszała ona osoby nie utożsamiające się w pełni z żadną denominacją. Grupa poszukując wsparcia dla swojej działalności, rozpoznały się w nurcie starokatolicyzmu, zachowując swój chrystocentryczny i biblijny charakter. Należy przy tym dodać, że RKK należy do nurtu jednoznacznie liberalnego w polskim starokatolicyzmie. Jego życie i duszpasterstwo skupia się obecnie wokół wspólnot w Poznaniu i Warszawie oraz misji w: Krakowie, Zielonej Górze, Wrocławiu, Gnieźnie i Gdańsku. Biskupem, prezbiterem lub diakonem może zostać w tym Kościele mężczyzna lub kobieta, błogosławi się też związki osób tej samej płci. Cechą charakterystyczną jest zaangażowanie na rzecz sprawiedliwości społecznej oraz ekologii. Liderem wspólnoty jest prezbiter Tomasz Puchalski, od 7 maja 2012 jest Wikariuszem Przewodniczącego Biskupa Ekumenicznej Wspólnoty Katolickiej dla Polski.

Ekumeniczna Wspólnota Katolicka (Ecumenical Catholic Communion) – międzynarodowa konfederacja autokefalicznych diecezji i wspólnot (parafii) katolickich, inspirowanych ruchem starokatolickim, zrzeszająca wspólnoty o poglądach zwanych reformowanym katolicyzmem.

Reformowany Kościół Katolicki w Polsce

Księga Mormona

Księga Mormona – jedna ze świętych ksiąg wiernych różnych denominacji mormońskich. Jest uznawana przez: Kościół Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach Ostatnich, Społeczność Chrystusa, Kościół Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach Ostatnich (Strangici), Kościół Jezusa Chrystusa (Kutleryci), Kościół Jezusa Chrystusa (Bikertonici), Kościół Chrystusa – Obszar Świątyni (Hedrikici), Kościół Chrystusa z Poselstwem Eliasza, Przywrócony Kościół Jezusa Chrystusa, Gminy Przywrócenia (niezależne gminy Zreorganizowanego Kościoła Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach Ostatnich), Ostatkowy Kościół Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach Ostatnich, Przywrócony Kościół Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach Ostatnich, Kościół Chrystusa, Zjednoczone Bractwo Apostolskie, Kościół Chrystusa w Dniach Ostatnich, Fundamentalistyczny Kościół Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach Ostatnich, Prawdziwy i Żywy Kościół Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach Końca; za jeszcze jedno świadectwo o Jezusie Chrystusie.
Język oryginału: Angielski
Redaktor: Joseph Smith
Adaptacje: The Book of Mormon Movie (2003), The Testaments of One Fold and One Shepherd (2000)


Chalica - unitariański rytuał świateł

...
Jarek Kubacki

Moje rozważania na temat 7 zasad UU's - na kanwie rytuału świateł - Chalica.

7 świateł, czyli co to właściwie takiego ten religijny liberalizm?

W mijającym tygodniu dwukrotnie świetowałem ceremonię, która bez wątpienia można nazwać nową (bo liczy sobie dopiero 13 lat), być może również (przynajmniej dla niektórych, bo dla innych jest właśnie par excellence religijna) tradycja: Chalica (wym. Czalika). Wprawne ucho wyłowi w brzmieniu tej nazwy echo żydowskiej chanuki, co zdecydowanie postawi nas na dobrym tropie, bowiem Chalica jest świętem świateł. Mówiac najprościej: świetujac Chalica, zapalamy światła (idealiter różnych kolorów, ale to akurat nie zawsze jest możliwe) , które odpowiadają siedmiu zasadom (7 principles) sformułowanym przez Kościół Unitarian Uniwersalistów. Swiatła można zapalać każdego dnia, albo raz w tygodniu, można je równiez zapalić w ramach jednego spotkania, poświecając każdemu z nich chwile refleksji. Jeśli zapala się je osobno (np. każdego dnia lub raz w tygodniu), można zadecydować, że dzień czy tydzień w szczególny sposób stanie pod znakiem danej zasady: zarówno w sensie pogłebionej refleksji nad nią jak i przede wszystkim obracania jej w czyn.
Przede wszystkim jednak liczą się owe zasady, z którymi związane są poszczególne światla i im własnie chciałbym poświecic nieco uwagi. Przyznam bowiem, że ostatnimi czasy przybyło mi kolejne źródło irytacji. Otóż zżymam się na to, w jaki sposób w różnych rozmowach i dyskusjach używa się w kontekście religijnym określenia 'liberalny'. Mennonickiemu pastorowi zdecydowanie nie wypada pisać, że 'nóż mu się w kieszeni otwiera' (przy okazji chcę wszystkich uspokoić - przy mojej zręczności co najwyżej bym się nim sam pokaleczył  ), wiec może odwołajmy śie do staroświeckiego 'szlag mnie trafia', gdy wyznacznikiem 'religijnego liberalizmu' stają się co bardziej otwarci przedstawiciele religii na danym terenie panującej - z tych, co to tak ładnie się uśmiechają, a 'przecież mogli zabić'. Oczywiście wiem, czym to jest spowodowane. Wszystko po prostu zależy od kontekstu. I tak jak wówczas, gdy uporczywie głosujemy 'strategicznie', wybierając 'mniejsze zło' (co skądinad czasem może być konieczne!), przyczyniamy się do stopniowego zawężania sceny politycznej, zacierania różnic ideowych i zmian pierwotnych znaczeń pojęć i określeń (w ten sposób konserwatysta może się stać 'lewakiem', albo, dla odmiany, 'naziolem'), tak i w innych dziedzinach kontekst, który zresztą sami kształtujemy za pomocą naszych wyborów, określa nasze postrzeganie świata. Poza tym nie jestem absolutnie zwolennikiem żadnej postaci 'ortodoksji na odwyrtke', w ramach której powstałby jakiś 'metr z Sevres religijnego liberalizmu', za pomocą którego zaczelibyśmy go mierzyć i wystawiać sobie na wzajem cenzurki, czy zgoła jakieś 'zezwolenia' na nazywanie się religijnymi liberałami. Sam pamiętam, jak się zniesmaczyłem, gdy wiele lat temu spotkałem na jakimś spędzie religijnych liberałów ówczesnego (i ostatniego, bo zaraz po tym organizacja faktycznie wymarła) prezesa 'Zwingli-Bond' - stowarzyszenia skupiającego liberalnych radykałów, przeciwnych wszelkim kompromisom z kościelną ortodoksją. Stał sobie, nieco opuszczony, przy wypełnionym zakurzonymi i pożółkłymi publikacjami, stoisku. Podszedłem, przedstawiłem się ładnie i rozpocząłem rozmowę. Tylko po to, by 5 minut później usłyszeć, że 'żaden ze mnie liberał religijny', bo jestem 'co najwyżej umiarkowanym ortodoksem'. No cóż... Może dlatego wcale jakoś szczególnie nie opłakuję Zwingli-Bond, chociaż generalnie 'przecież mi żal' z tego powodu, że różne nurty i wspólnoty, które składają się na nasz wielobarwny krajobraz religijny, stopniowo odchodzą w niebyt i zapomnienie. Nie będe tu więc tworzył żadnej 'liberalnej ortodoksji', ale chcę się sprzeciwić również 'wolnej amerykance' w posługiwaniu się tym pojęciem, w wyniku której wystarczy w swojej wspólnocie religijnej np. łaskawie pozwolić kobietom na coś więcej niż jedynie zmywanie kościelnej podłogi na mokro i nie gonić pedalow z widłami, by zasłuzyć sobie na miano 'liberała'. Nurt liberalny ma swoją historię i w ramach tej historii podjęto cały szereg prób zdefiniowania tego, o co w nim chodzi. Nikt nie musi się tym definicjom podporządkowywać, ale nie jest też dobrą rzeczą zachowywać się tak, jakby ich nie było.
By nie bylo wątpliwości, 7 zasad, które sformułowali unitarianie uniwersaliści, nie jest więc jedyną próbą określenia naszej tożsamosci ideowej. Co więcej, nie jest nawet moją ulubioną (tutaj musiałbym chyba odesłac do 5 'smooth stones of liberal religion' Jamesa Luthera Adamsa https://www.youtube.com/watch?v=PKR9ejFW3lY), ale, ponieważ nimi się właśnie w ostatnich dniach zajmowałem, postanowiłem nimi się też z Wami podzielić. Nie będzie to dokładny przekład (raczej rodzaj parafrazy), więc, jeśli ktoś chce dowiedzieć się, jak to sformułowano pierwotnie, niech zajrzy tutaj (https://www.uua.org/beliefs/what-we-believe/principles), poza tym do każdej zasady dołożę odrobinę własnego komentarza, który już w ogóle idzie wyłacznie na moje konto, więc, gdybyście się chcieli pobić właśnie o komentarz, to biorę wszystkie zarzuty pod jego adresem na (własną) klatę...

1. Niezbywalna wartość i godność każdego człowieka.

Przyznając się do tej zasady, w oczach jednych głosisz 'oczywistą oczywistość', podczas gdy ktoś inny już stoi w dołkach startowych, by ci pokazać, że bredzisz jak potluczony. Zarzutów jest cała masa i pochodzą z wielu stron jednocześnie. Po pierwsze (miałem na ten temat ciekawą dyskusję parę dni temu na fejsbukowym forum rosyjskim UU) mówimy przecież podobno o religii, jakim cudem zatem zaczynamy nie od Boga, tylko od człowieka? Czy to nie jest ostateczny dowód na to, że współczesny unitarianizm (albo szerzej - religia liberalna) już dawno przestał być religią i stał się jedną z wielu postaci świeckiego humanizmu? Zacznijmy od tego, że rzeczywiście można być członkiem liberalnej wspólnoty religijnej, a jednocześnie uważać się za świeckiego humaniste. To jest całkowicie uprawniona osobista interpretacja i nikomu nic do tego. Jednak moim skromnym zdaniem nie jest to jedyna interpretacja, ani nawet najbardziej rozpowszechniona. Co mnie w tym momencie przychodzi do głowy, to zdanie wyrażone przez pewnego holenderskiego teologa (który zresztą sam się do nurtu liberalnego nie zaliczał): 'Być może w wierze, Kościele i teologii, rzeczywiście ciągle chodzi o Boga, ale Bogu chodzi własnie o człowieka'. Moim zdaniem religijność liberalna to taka, która własnie z tego poglądu wyciąga najbardziej radykalne konsekwencje. Inny zarzut pochodzi od wszelkiej maści krytków humanizmu, post- i transhumanistów. Czy takie postawienie sprawy nie umacnia jedynie ludzkiej pychy i arogancji, która prowadzi do ustawicznego szarogęszenia się człowieka na tej planecie, stawiania swoich potrzeb ponad potrzebami innych gatunków, niszczenia wszystkiego, co żyje etc.? Moim zdaniem nie musi. Co więcej, jeśli zastanowimy się nad tą zasadą nieco dłużej, może się okazać, że stoi ona właśnie w sprzeczności z tymi zjawiskami. Przede wszystkim nigdzie nie jest tu napisane, że wartość i godność są związane WYŁĄCZNIE z rodzajem ludzkim, że nie można - i nie należy - traktować ich maksymalnie inkluzywnie. Po wtóre osobiście wydaje mi się, że to, co najbardziej niebezpieczne dla życia na naszej planecie, wcale nie wynika z traktowania człowieczeństwa i jego godności jako wartości naczelnej. Wręcz przeciwnie - jednym z podstawowych powodów, dla których pustoszymy świat wokół siebie, jest to, że właśnie nie dostrzegamy swej NIEZBYWALNEJ wartości i godności, lecz łaczymy je np. z posiadaniem, pozycją, władzą, zaspokajaniem potrzeb itd., itp. Mówimy o człowieku jako 'koronie stworzenia', ale w rzeczywistości składamy tę koronę na zupełnie inne 'skronie', podporządkowując się nieludzkim (chociaż pochodzącym od człowieka) strukturom, porządkom i potrzebom. Dla mnie wiara (bo to jest wiara - czasami wydaje mi się, że humanizm ze swej istoty ZAWSZE jest wiarą i w tym sensie nigdy nie jestem całkowicie 'świecki'!) w godność człowieka, oznacza jednocześnie ustawiczne poszukiwanie najgłębszych podstaw tej godności i ustawiczne poddawanie krytyce tego, co taka podstawa nie jest, chociaż bardzo by nią chciało być... I wreszcie na koniec rzecz może najtrudniejsza. Kiedyś dyskutowałem tutaj o Mariuszu Trynkiewiczu. Co z szacunkiem dla człowieka w kontekście kogoś takiego jak on? Postawiłem wówczas tezę, iz są różne postacie (czy może stopnie) szacunku. Jest szacunek, który sobie zdobywamy: nasza postawa, naszymi czynami, tym, w jakiej mierze realizujemy nasze człowieczeństwo w praktyce. Jest jednak również coś innego: fundamentalny szacunek do człowieka, który polega jedynie ('jedynie') na jego człowieczeństwie - nawet jeśli to człowieczeństwo zostało zduszone, może nawet nieomal zabite przez to, co ten człowiek zrobił innym (i sobie). Ten szacunek nie tylko nie zależy od naszych czynów, ale istnieje wręcz POMIMO tego, co dana osoba zrobiła. Na niego nie da się w żaden sposób 'zasłużyc', nie można go również utracić. Trudne, ale, jak sądzę, konieczne...

2. Sprawiedliwość i współczucie (w oryginale angielskim jest tu jeszcze, bardzo trudne do oddania jednym polskim słowem, słówko 'equity', które oznacza traktowanie 'fair', równość w traktowaniu).

Istnieją różne definicje 'sprawiedliwości'. W naszym kręgu kulturowym najsilniej oddziałuje starorzymskie pojęcie 'iustitia', które można opisać jako - maksymalnie bezstronne (stąd opaska na oczach sprawiedliwości) oddawanie każdemu tego, co mu się należy, na co zasłużył. Osobiście bliżej mi do pojęcia sprawiedliwości (cedakah), które czasami - choć również nie zawsze i nie wszędzie! - przebija się w Biblii. Tam sprawiedliwość łączy się z naprawą wzajemnych odniesień, w wyniku której człowiek, a za jego sprawą cały (wszech-)świat, będzie mógł w praktyce realizować swoje powołanie, swoją godność, swoją najgłebszą 'opowieść'. Tak pojmowana sprawiedliwość zawsze jest nierozłącznie związana ze współczuciem i empatią. Nie da się być cadykiem (sprawiedliwym) nie będąc chasydem (chesed - miłosierdzie, współczucie). Zawsze mam problem, gdy ktoś - czy to mówiąc o człowieku czy o Bogu - próbuje rozdzielać sprawiedliwość i miłosierdzie i rozgrywać je między sobą. Moim zdaniem miłosierdzie i współczucie są właśnie glebą, z której wyrasta sprawiedliwość. W przeciwnym razie nie jest ona sprawiedliwością lecz zwykłym 'wyrównywaniem rachunków', a to naprawdę nie to samo...

3. Akceptacja dla drugiego i zachęta do duchowego wzrostu.

Ileż w tej zasadzie jest ukrytych założeń... Pierwszym i podstawowym z nich jest, rzecz jasna, to, że w ogóle istnieje jakiś 'duchowy wzrost'. W tym ujawnia się, rzecz jasna, charakterystyczne dla religijnych liberałów, optymistyczne podejście do rzeczywistości, a przede wszystkim do człowieka. A może to nie do końca tak? Optymizm życiowy to jedna z najbardziej nierównomiernie rozłożonych cech ludzkiego charakteru. Osobiście posiadam go raczej w stopniu niedostatecznym niż w nadmiarze - jestem typowym czarnowidzem. Do tego nie cierpię wręcz zakrzykiwać tego swojego czarnowidztwa w żaden sposób. Mam wręcz absurdalną skłonność do mierzenia się z własnymi apokaliptycznymi wizjami, rozpamiętywania ich, wymyślania najgorszych scenariuszy. Kto mnie zna, ten wie. I im lepiej mnie zna, tym lepiej wie... Dlatego optymizm to nie moja droga. Na własny użytek rozróżniam między optymizmem a nadzieją. Nadzieja wypływa z jakiegoś 'pomimo', z jakiegoś buntu, jakiejś niezgody na to, co jest, a nie z przekonania, ze 'wszystko się kiedyś wyprostuje i uładzi'. Nie! Nic 'się' - samo z siebie - ani nie wyprostuje ani nie uładzi: dotyczy to zarówno świata jak i mnie samego. A już na pewno nie przez przymykanie oczu na to, co jest i jak jest, bo przecież że 'żyjemy na najlepszym ze światów' (może, ale co z tego?). Nadzieja ma w sobie coś z zaufania marzeniom i snom. Polski unitarianin Karol Grycz-Śmiłowski w taki sposób pisał o Jezusie: 'Wyśnił przepiękną wizję nowego człowieka i nowego społeczeństwa, które sobie nareszcie uświadomi duchowe podstawy bytu i nie będzie już z ciemnych jaskiń złowrogich systemów wychodziło tylko na żer, ale do najszczytniejszych będzie zdążać sfer. Wiara ta była tak potężna, wizja tak wyraźna, że widział zbliżające się tuż, tuż na ziemię ,,Królestwo Boże"!' Oczywiście, i za tymi słowami kryje sie założenia, że istnieją jakieś 'duchowe podstawy bytu' i jakieś 'najszczytniejsze sfery', do których możemy - i powinniśmy - 'podążać'. Nad tym również można dyskutować, ale w każdym razie nie chodzi o to, by negować, iż jesteśmy uwięzieni w 'jaskiniach złowrogich systemów' i wyruszamy z nich 'tylko na żer, zaś cała reszta jest tylko snem, któremu można zaufać i zacząć go realizować, albo potraktować na zasadzie: 'sen mara, Bóg wiara' i przejść nad nim do porządku dziennego... Jednak w tej zasadzie, oprócz zachęty do duchowego wzrostu, mamy również akceptację. Akceptację tego, że jesteśmy różni, taszczymy ze sobą rozne bagaże, podążamy różnymi drogami. I od razu pojawia się w tym momencie pytanie o GRANICE akceptacji. To pytanie zawsze wywołuje we mnie najpierw pewien uśmiech. Myślę sobie wtedy o 'Korowodzie' śpiewanym przez Grechute i o tym, 'kto nie umiał zasnąć, nim nie wymyślił granic'. Czy to naprawdę nie dziwne, że, zanim jeszcze solidnie weżmiemy śie za praktykowanie akceptacji wobec innych, chcemy wiedzieć, gdzie znajdują się jej granice? To tak, jak byśmy z góry przygotowywali sobie alibi na ten moment, w którym powiemy, że tego czy tamtego już się zaakceptować nie da. Co to mówi o szczerości naszych intencji? Osobiście staram się przede wszystkim jakoś zago 'teren' mojej akceptacji, napełnic go jakąś pozytywną treścią, by dopiero na jej podstawie zączać ewentualnie wytyczać takie czy inne granice, które służa obronie tych pozytywnych treści, a czasem również po prostu samoobronie. Staram się akceptować wszystkich (co zresztą nie oznacza, ze ze wszystkimi chce pozostawać w bliskich kontaktach!), ale na pewno nie staram się i nie zamierzam się starać akceptować wszystkiego!

4. Wolne i odpowiedzialne poszukiwanie prawdy i sensu.

Tutaj nawet ja - przy całym pragmatyzmie mego podejścia - mam potrzebę postawienia pytania: POSZUKIWANIE czy raczej TWORZENIE? Swoje podejście do tej kwestii oddaje zazwyczaj słowami zaczerpniętymi od Jerzego Prokopiuka ('Rozdroża, czyli zwierzenia gnostyka' str. 152-153): 'Człowiek jest swego rodzaju mostem między światem duchowym (...) a światem fizycznym, (...). Ale w węższym rozumieniu człowiek to dusza, czyli podmiot. Ten podmiot, dusza ludzka, jest symbolem rozumianym jako połączenie dwóch światów - duchowego i fizycznego. W tym sensie człowiek jest nie tylko nosicielem sensu i wartości, które otrzymuje ze świata duchowego, ale także jest współtwórcą tego sensu i wartości'. Wywód Prokopiuka jest o wiele dłuższy i zawiera jeszcze kilka bardzo interesujących myśli, ale to, co istotne w kontekście zadanego powyżej pytania, tkwi już w tych słowach: zarówno poszukujemy tego, co jest (w nas), jak tworzymy coś, co może powstać jedynie dzięki nam i naszej kreatywności. W duchu myśli holenderskiego filozofa i teologa, Laurensa ten Kate, dodałbym do tego jeszcze, ze to, co sami tworzymy, następnie oddziałuje na nas i tworzy nas dalej. Na ten temat można filozofować w nieskonczoność. Natomiast w każdym razie istotne wydaje mi się to napięcie między wolnościa i odpowiedzialnościa. Wolność ludzkich poszukiwań i ludzkiej twórczosci jawi mi się coraz mocniej jako wartość, którą należy pielęgnować i chronić. A zagrożenia tej wolności wypływają zarówno z czynników zewnętrznych jak z wewnątrz - z naszej własnej tendencji do popadania w niewolę przedmiotów, systemów, struktur, ideologii i innych ludzi. Jednak wolność istnieje jedynie w pełnej napięć relacji do odpowiedzialności. Osobiście zastanawiam się dlaczego właściwie nie wystawia się częściej 'Fizyków' Dürrenmatta? To niesamowicie aktualna sztuka...

5. Wolność sumienia i demokracja.

Czy ja w ogóle jestem 'demokratą'? Takim z przekonania? Mój stosunek do demokracji waha się gdzieś pomiędzy skromniutkim przekonaniem, ze jest ona po prostu najlepszym ze złych systemów, a - o wiele bardziej szumnym i w gruncie rzeczy par axcellence religijnym - przekonaniem/wiara znanego amerykańskiego kaznodziei liberalnego Harrego Emersona Fosdicka, iż 'zwykli ludzie są zdolni do niezwykłych czynów/osiągnięć'. To pierwsze - samo w sobie - jawi mi się jako jednak nazbyt 'chudziutkie', to drugie - bez tego pierwszego - jako nazbyt optymistyczne. Natomiast - przy całej ostrożności z jaką podchodzę do Fosdickowej wiary w demokrację - jestem temu starszemu koledze - a pośrednio w ogóle anglosaskiemu, a zwłaszcza amerykańskiemu, podejściu do tego zagadnienia - wdzięczny za zwrócenie uwagi, że również demokracja - podobnie jak humanizm - jest w gruncie rzeczy religijnym fenomenem. I, chociaż skądinad uważam się za Europejczyka z krwi i kości, który nie przepuści żadnej okazji, by dogryźć naszym kuzynom zza 'wielkiej wody', uważam, że nasze europejskie - racjonalnie-pragmatyczne - podejście do demokracji, chociaż stanowi skądinad bardzo potrzebny 'kubek zimnej wody', w ostatecznym rozrachunku po prostu nie wystarczy. Potrzeba nam więcej WIARY w demokracje. A może raczej więcej ŚWIADOMOŚCI, że demokracja w swej istocie jest właśnie wiarą...

Jednak nad tym wszystkim unosi się jeszcze inne przekonanie. 'Wiekszość', jak pisał szwajcarski reformator religijny Ulryk Zwingli, 'nie tworzy prawdy'. Również decyzja podjęta w zgodzie ze wszystkimi demokratycznymi procedurami nie musi być decyzją słuszną. I ta świadomość powinna być jednym z czynników skłaniajacych nas do obrony tego, co nazywamy wolnościa sumienia. O dłuższego czasu coraz mocniej zajmuje mnie właśnie zagadnienie sumienia i jego swobody w demokracji. Jednym z ważnych impulsów do tej refleksji była sprawa 'klauzuli sumienia'w Polsce. Nie ukrywam, że, chociaż jestem świadom ogromnych naduzyc jakie się z nią wiąża w praktyce, a przede wszystkim głebokiego fałszu, jaki kryje się u jej podstaw, gdy o 'wolność sumienia' tak mocno upomina się organizacja religijna, która sama regularnie te sumienia łamie i paraliżuje (pod pozorem 'kształtowania'), jednak nie jestem w stanie opowiedzieć się po stronie tych, którzy tak po prostu mówia: 'skoro coś jest dozwolone prawem, masz to po prostu bez szemrania robić/dostarczać/realizować'. Według mnie osoby głoszące coś takiego, nie zdają sobie sprawy, że podejmują bardzo niebezpieczną grę, której skutków nie da się przewidzieć. Nie chcę stosować 'argumentum ad Hitlerum', ale przypomnijmy sobie jednak Proces Norymberski i uświadommy, że, jeśli konsekwentnie zastowalibyśmy powyższa zasadę, W OGOLE NIE DAŁOBY SIĘ GO PRZEPROWADZIĆ. A czy aby rzeczywiście jesteśmy tacy pewni, ze demokracje nie dopuszczają się podobnych przestępstw? Retoryczny charakter tego pytanie jest chyba jasny dla wszystkich...

Powróćmy jednak jeszcze na moment do tego, jak zasada wolności sumienia stosuje się do sytuacji WEWNĄTRZ WSPÓLNOTY RELIGIJNEJ. To jest bowiem coś, co mnie nieodmiennie oburza: instytucje religijne, które od swoich czlonków wymagają podporządkowania się swoim dogmatom i 'nauczaniu moralnemu', jednocześnie stają się nagle rzeczniczkami 'wolności sumienia' w odniesieniu do rzeczywistości państwa czy społeczeństwa. Dla mnie jest szczyt obrzydliwej hipokryzji! Religijność liberalna to religijność oparta na szacunku dla osobistego osądu - również w kwestiach dogmatycznych i moralnych. Jeśli wspólnota religijna nie stanowi przestrzeni dialogicznej, jeśli nie zapewnia swoim własnym członkom bezwzględnego prawa do swobody osobistych dociekań i kierowania się tym, co w ramach tych dociekań odkryli i stworzyli, oraz wzajemnej wymiany plonami tych dociekań, niech się po prostu zamknie i nie wyciera sobie gęby 'wolnościa sumienia', bo tak naprawdę chodzi jej wyłącznie o to, aby urobieni według określonych wzorców, członkowie mieli maksymalną swobodę ich praktykowania i narzucania innym, a to do wolności sumienia ma się niczym izba wytrzeźwien do izby lordów! Oczywiście, że - również jako wspólnoty - podejmujemy wspólnie decyzje, formułujemy stanowiska i kierunki działania. I w ramach tego nie zawsze daje się osiagnać kompromis, a osiągnięte kompromisy nie zadowalają wszystkich. Jednakże również wtedy, gdy wspólnota postanawia wyruszyć w pewnym kierunku, nie powinno to prowadzić do łamania sumień tych, którzy mają odmienne wizje i poglądy. Niekiedy bywa to strasznie trudne (przypominam sobie w tym kontekście np. 'nabożenstwa dyskusyjne' na temat powstrzymywania się od przemocy, które prowadziliśmy kilka lat temu w moim zborze mennonickim), ale to nie zwalnia nas od tego, by próbować stworzyć przestrzeń, w którym również 'przegłosowana mniejszość' będzie się czuła dostrzeżona, usłyszana i doceniona. Przede wszystkim zaś w której nikt nie będzie próbował zmusić przedstawicieli tej mniejszości, aby zrobili coś, co jest niezgodne z ich sumieniem. Dla wspólnoty religijnej walka o wolność sumienia nie zaczyna się dopiero za drzwiami kościoła. Tak naprawdę to najpierw w nim ma miejsce sprawdzian tego, czy naprawdę szanujemy sumienia innych, czy tylko udajemy ten szacunek, gdy jest to nam wygodne...

6. Cel światowej społeczności: pokój, wolność i sprawiedliwość dla wszystkich.

Czasami wkurzam się na to jak bardzo tam w Ameryce (i w Polsce często też) kochają wielkie słowa, napuszone sformułowania, mocno brzmiące frazy. Pokój, wolność, sprawiedliwość - i to dla wszystkich... Mój Boże... Już tylko od wystukiwania tych słów na klawiaturze swojego komputera robię się jednocześnie zmęczony i cyniczny... 'Żelazną ręką zapędzimy ludzkość do szczęścia'? A jednak istnieje również coś takiego jak 'odwaga utopii', odwaga stawiania sobie zaje... (no sami wiecie...), nieosiągalnych celów. 'Bez wizji naród dziczeje', mawiał ks. Wilhelm Orański i, cholera, moim zdaniem miał rację... Chociaż bywam naprawdę zjadliwy w odniesieniu do tego typu 'celów', to jednocześnie coraz częściej uświadamiam sobie, ze 'poniżej tej stawki nie schodzę'. Albo gramy va banque albo ja wysiadam. Cały czas chodzi mi przy tym po głowie wizja niemieckiej teolog Dorothei Sölle, która, odnosząc się do krytyki swojej teologii - własnie jako 'nierealistycznej' i 'utopijnej' - odwołała się do średniowiecznych katedr. Budowano je przez wieki. Każde kolejne pokolenie ich twórców miało pełną świadomośc tego, ze nie ujrzy swego dzieła w postaci gotowej. Nie było nawet mowy o gwarancji 'liniowego postępu', bo w tzw. 'międzyczasie' ciągle coś się psuło, popadało w ruinę, albo było niszczone, więc często musieli zaczynać od zera. A jednak robili swoje - w imię pewnej wizji, pewnego planu. A przede wszystkim chyba w imię poczucia, ze byliby jakoś mniej ludzcy, mniej autentyczni, mniej godni miana twórcy, rzemieślnika, budowniczego, jeśli by się do tego dzieła nie przyłożyli, jeśli nie oddaliby mu swoich talentów, swoich sił, swego życia... Owszem, historia nauczyła nas, ze utopie są niebezpieczne. Czy jednak właśnie nie uczy nas również tego, że tylko na 'ciepłej wodzie z kranu' też się daleko nie zajedzie?

7. Świadomość, ze wspólnie tworzymy sieć współzależnych form egzystencji i szacunek dla tej współzależności.

Czym właściwie jest religia? W swojej istocie? F.D.E. Schleiermacher, zwany 'ojcem teologii liberalnej', uważał, że polega ona na 'poczuciu zależności jako takiej'. Reformowany rabin Lawrence Kushner pisze, ze otacza nas delikatna siatka połączeń, której częścią jesteśmy również my sami. Niektórzy nawet wywodzą samo słowo od 'religo' - łączyć, wiązać na nowo. Jeśli ci, którzy krytykują - jako 'nazbyt antropocentryczna' - pierwsza zasadę, w ogóle dotrwali do tego momentu, może właśnie zasada siódma stanowi odpowiedź na ich wątpliwości i zarzuty. Dla mnie początek i koniec stykają się ze sobą, wzajemnie uzupełniają i definiują. Tak, nam religijnym liberałom chodzi rzeczywiście o człowieka, o jego godność, o niezbywalność wartość każdej osoby, ale jednocześnie mamy świadomość, że nikt z nas nie jest 'samoistną wyspą'.

'Żaden człowiek nie jest samoistną wyspą; każdy stanowi ułomek kontynentu, część lądu. Jeżeli morze zmyje choćby grudkę ziemi, Europa będzie pomniejszona, tak samo jak gdyby pochłonęło przylądek, włość twoich przyjaciół czy twoją własną. Śmierć każdego człowieka umniejsza mnie, albowiem jestem zespolony z ludzkością. Przeto nigdy nie pytaj komu bije dzwon. Bije on tobie...'

John Donne

przekład: Stanisław Barańczak

Tak, zbyt długo odnosiliśmy te słowa jedynie do siebie. Zbyt długo nie dopuszczaliśmy do siebie świadomości, iż 'jesteśmy życiem, które chce żyć, otoczonym przez inne [formy] życia, które chcą żyć' (Albert Schweitzer - również jeden z klasyków religii liberalnej!). Teraz zbieramy tego plony i są one straszne! Dlatego właśnie ten dzwon bije dziś nie tylko nam, nie tylko mnie, ale całej planecie. Tego, co zniszczyliśmy w sposób bezpowrotny, nie da się już naprawić - to jasne! Jednak - choć późno - doszliśmy wreszcie do tego punktu, w którym zdajemy sobie sprawę, iż nasza współzależność nie ma granic. I może z tego wypływa jakaś nadzieja. Nie optymizm, ale jednak nadzieja...

A co do mnie, to spędziłem sobotni ranek, miast na czymś pożytecznym, na kolejnym wydaniu własnej 'walki z wiatrakami'. Bo przecież doskonale wiem, że nie zawrócę 'kijem' mojej pisaniny 'Wisły'. Dalej będzie się mówić o religijnym liberalizmie tak, jak się mówi teraz. Jedni będa się sami stroić w te piórka, drudzy ustroją w nie innych, albo będa rzucać określeniem 'liberał' niczym kamieniem - byle dobrze trafić, byle zabolało. Nie zapobiegnę ani nadużyciom ani rozczarowaniom. Co najwyżej będę się miał do czego odwołać w jednej czy drugiej dyskusji i nie będę musiał pisać wciąż tego samego. Ale to przecież też coś warte... 





Jarosław Kubacki urodził się w 1971 r. w Łodzi. Studiował teologię w Chrześcijańskiej Akademii Teologicznej w Warszawie oraz Uniwersytecie Kościołów Reformowanych w Kampen (Holandia), a następnie w seminariach teologicznych związanych z Uniwersytetami w Lejdzie i Utrechcie oraz psychoterapię i medycynę naturalną w Akademii Sorag. Po kilkuletniej asystenturze na wydziale teologicznym Uniwersytetu Lejdejskiego postanowił poświecić się duszpasterstwu: najpierw we wspólnotach ekumenicznych, a następnie w różnych strukturach kościelnych. Obecnie jest pastorem Zjednoczonego Zboru Mennonickiego w Beverwijk kolo Amsterdamu, a jednocześnie kapelanem w domach opieki w Zoetermeer kolo Hagi. Funkcje kapelana spełnia w imieniu stowarzyszenia Vrijzinnigen Nederland, skupiajacego zwolenników religii liberalnej wywodzących się z różnych tradycji wyznaniowych i religijnych. Uważa się za religijnego humanistę zainspirowanego opowieścią Jezusa z Nazaretu.
Od kilkunastu lat jest aktywny również w holenderskiej polityce: najpierw w socjaldemokratycznej Partii Pracy, następnie w Zielonej Lewicy. Był członkiem think tanku ‘Socjalizm i Światopogląd’ oraz platformy religijnej w ramach GroenLinks ‘De Linker Wang’ (‘Lewy Policzek’) oraz członkiem redakcji kwartalnika pod tym samym tytułem, a także belgijskiego think tanku ‘Liberales’. Współpracował również z jedną z ostatnich aktywnych holenderskich komun: lejdejska ‘Eurodusnie’, w której współprowadził ‘sklep bez pieniędzy’ oraz zajmował się archiwizowaniem materiałów z historii radykalnej myśli i praktyki lewicowej. Ideowo bliski liberalnemu socjalizmowi o ‘zielonym’ zabarwieniu.  W latach 1998-2008 był aktywnym holenderskim wolnomularzem związanym najpierw z Wielkim Wschodem Holandii, a następnie z Le Droit Humain i Holenderską Wielką Lożą Masonerii Mieszanej. Obecnie nie uprawia Sztuki Królewskiej w sposób czynny. Zainteresowania: zachodnia ezoteryka, kabała, rożokrzyż, martynizm, antropozofia, teozofia. Miłośnik ikon, średniowiecznych katedr (ale i małych drewnianych cerkiewek – np. na Sądecczyźnie), amerykańskiego transcendentalizmu i dobrych książek biograficznych.

Zakonnik ostro o Kościele



W wygłoszonej mowie pożegnalnej padło wiele mądrych i pięknych słów, za które o. Wiśniewski otrzymał owację na stojąco. Zatroskani dyskutanci pytają: czy to coś zmieni w naszym kraju ?



Ludwik Wiśniewski OP, właśc. Marian Wiśniewski (ur. 25 października 1936 w Skierbieszowie) – polski duchowny rzymskokatolicki, dominikanin, duszpasterz akademicki, rekolekcjonista, działacz opozycji antykomunistycznej w PRL.

Piosenka o pedofilii w Kościele

Trzech Króli , Trzech Mędrców, Trzy Małpki. "Nie widzę nic złego, nie słyszę nic złego, nie mówię nic złego”...

Prezentujemy oficjalny teledysk z naszej nadchodzącej EP. Utwór "#kidstoo" to nasza wypowiedź na temat hipokryzji niektórych członków instytucji, która rości sobie prawo do bycia autorytetem moralnym, jednocześnie ukrywając przestępców seksualnych w swoich szeregach i pozostaje głucha na krzyk ofiar.
Problem pedofilii dotknął nas osobiście, stąd potrzeba naszej artystycznej wypowiedzi.

BwT

Three Kings, Three Biblical Wise Man, Three Monkeys.
"See no evil, hear no evil, speak no evil"..

#kidstoo- debut video of forthcoming mini album by BoysWithToys


BoysWithToys #kidstoo :: Oficjalny Teledysk
Pierwszy singiel promujący nasz debiut album.
Więcej na:
www.facebook.com/2boyswithtoys
Kontact: boyswithtoysmusic@gmail.com

Muzyka: Tomasz Czekalski
Tekst: Marek Komarnicki i Tomasz Czekalski
Mix&Master: Karol Mozgawa, Agim Dzeljilji

Wokal: Tomasz Czekalski
Chór: Marek Komarnicki, Paulina Czekalska, Klementyna Jabłońska


Reżyseria: Artur Marchlewski, Tomasz Czekalski
Zdjęcia: Studio Produkcji Cyfrowej LUKLUK (Łukasz Gosiewski)
Montaż: Artur Marchlewski, Tomasz Czekalski, Marek Komarnicki
Scenografia: Marlena Czekalska
Makeup: Klementyna Jabłońska
Pomoc Techniczna: Oskar Winiarski
Scenariusz i Produkcja: Tomasz Czekalski & Marek Komarnicki

Obsada:
Dziecko/ofiara- Ewa Mąka
Dorosła dziewczyna/ofiara- Klementyna Jabłońska
Ksiądz- Marek Komarnicki
Biskup- Tomasz Czekalski



Islam o chrześcijanach




ISLAM O CHRZEŚCIJANACH - CYTATY PROROKA MUHAMMADA
1️⃣️"Jeśli mnich lub pielgrzym pragnie ochrony, w górach lub dolinie, w jaskini lub w uprawnych polach, na równinie, na pustyni lub w kościele, jestem za nimi, broniąc ich przed każdym wrogiem; Ja, moi pomocnicy, wszyscy członkowie mojej religii i wszyscy moi wyznawcy, ponieważ oni [mnisi i pielgrzymi] i moi protegowani i moi poddani. "- Przymierze proroka Mahometa z mnichami z góry Synaj
2️⃣️"Jeśli chrześcijanki wejdą do domu muzułmańskiego, zostanie przyjęta z życzliwością, a ona będzie miała sposobność modlić się w swoim kościele; nie będzie sporu między nią a mężczyzną, który kocha swoją religię. Ktokolwiek łamie przymierze Boga i postępuje przeciwnie, jest buntownikiem przeciwko swemu przymierzu i swemu posłańcowi. " Przymierze proroka Mahometa z mnichami z góry Synaj
3️⃣️"Wszyscy pobożni wierzący będą uważali za swój obowiązek bronić wierzących i pomagać im, niezależnie od tego, kim są, czy to daleko, czy w pobliżu, iw całym Chrześcijaństwie będą bronić miejsc, w których prowadzą kult, i tych, w których mieszkają ich mnisi i kapłani. Wszędzie, w górach lub na równinach, w miastach i na pustkowiach, na pustyniach i wszędzie tam, gdzie oni są, aby ludzie byli chronieni, zarówno w wierze, jak i na swoim majątku, zarówno na Zachodzie, jak i na Wschodzie, zarówno na morzu, jak i na lądzie. " Przymierze proroka Mahometa z chrześcijanami z Persji
4️⃣️"Żaden chrześcijanin nie zostanie przywieziony siłą, by wyznać islam, i nie będzie sporów z wyjątkiem tych lepszych. Muzułmanie rozciągają na chrześcijan wszędzie ramię miłosierdzia i dobroci, chroniąc je przed egzekucjami oprawców. " Przymierze proroka Mahometa z chrześcijanami Persji
5️⃣"Chrześcijanie ... szanowali mój sojusz. Rozpoznali moje prawa. Wypełnili obietnice, które złożyli podczas naszego spotkania. Pomagali porucznikom, których wysłałem na granice. Zasłużyli na moją troskę i miłość, wypełniając obowiązki, które zawarłem z nimi ... " Przymierze proroka Mahometa z chrześcijanami z Najran
6️⃣"Muzułmanie nie mogą porzucić chrześcijan, zaniedbać ich i pozostawić ich bez pomocy i pomocy, ponieważ zawarłem z nimi ten pakt w imieniu Allaha, aby zapewnić, że cokolwiek dobrego spadnie na muzułmanów, spotka ich również i że jakiekolwiek szkody staną się muzułmanami spotka ich również " . Przymierze proroka Mahometa z chrześcijanami z Najran
7️⃣"Jeśli chrześcijanie szukają pomocy i pomocy muzułmanów, aby naprawić swoje kościoły i ich klasztory lub zorganizować sprawy odnoszące się do ich spraw i religii, oni, [muzułmanie], muszą im pomóc i wesprzeć." Przymierze Prorok Mahomet z chrześcijanami świata
8️⃣"... [Chrześcijanie] uzyskali nienaruszalne prawa do korzystania z naszej ochrony, do ochrony przed naruszeniem ich praw, tak aby byli związani z muzułmanami zarówno w dobrej, jak i złej fortunie." Przymierze proroka Mahometa z chrześcijanami na świecie
9️⃣"Jeśli wśród chrześcijan znajdzie się wielki i uczony człowiek, Mahometowie będą go szanować i nie zazdrościć mu jego wielkości." Przymierze proroka Mahometa z asyryjskimi chrześcijanami
🔟""Jeśli ktoś jest niesprawiedliwy i niemiły dla chrześcijanina, będzie winny nieposłuszeństwa wobec Proroka Boga." Przymierze proroka Mahometa z asyryjskimi chrześcijanami

https://pl-pl.facebook.com/permalink.php?story_fbid=2074740069212699&id=760131224006930&__xts__%5B0%5D=68.ARBIaMEpyuekycCCqk7BxJKC-dX2xZ05BRH0qAYH2sNNI6sqB3IbyD2I0qkUx9K6KXDSinph3LkyPNtWvseAIjE0HvitByzkJzr_qmrkI4zPP4MLgZUdD9V68Mt291gYNWGm0-GKv46icfenCX9C-77vDc3YEu59hSHnbWxKCCh9qnKQDf3KGt_JAnCl48hOsH2TURsdwkIZTIglwtO9vX47M_vgN0SPsCq7Ljn1afLPQ4c4nV-iPhRkIAoKEfLvM8ZlUncoeXVXjdGUM6g6nkbUdtxmjGagS9fRNf3XBDCxIisQH57RCXVC42Nf0cVQkap_o0Gn7G3I5WdlweoXPg0_bg&__tn__=-R

Watykan coraz bliżej występu na olimpiadzie

Niecierpliwie czekaliśmy, czekaliśmy i w końcu prawie się doczekaliśmy! Oto informacja, która powinna zainteresować podobno w 130% 😜 katolickich mieszkańców kraju nad Wisłą!😄

Wszyscy napewno zadają sobie pytanie, czy powyższa informacja jest kolejnym fake newsem lub przedwczesnym żartem primaaprilisowym? Już spieszymy z informacją, że absolutnie tak nie jest!

Watykan utworzył własną reprezentację lekkoatletyczną noszącą nazwę "Athletica Vaticana" i podpisał umowę z Włoskim Komitetem Olimpijskim co oznacza, że reprezentanci Stolicy Apostolskiej będą afiliowani przy włoskich związkach sportowych. W dalszej perspektywie daje to możliwość udziału sportowców najmniejszego kraju świata w Igrzyskach Olimpijskich, czego sami zainteresowanie nie mogą się już doczekać i hymnu Watykanu uroczyście odśpiewać, chociaż na razie ich celem jest występ na Igrzyskach małych państw- takich z liczbą ludności do miliona mieszkańców.




Mózg lewicowy i prawicowy

Neurobiologia poglądów politycznych.
Niewiele jest na świecie rzeczy, które dzielą ludzi bardziej niż polityka. Każdy z obozów stara się przekonać wszystkich do racji swoich argumentów święcie wierząc, że to przekonania i mamy nad nimi "władzę". Tylko co jeśli tak nie jest?

Cudowny wzrost liczby chodzących na msze w 2017 roku

https://www.facebook.com/photo.php?fbid=10157037956699664&set=p.10157037956699664&type=3&theater

Po długim okresie oczekiwania, część polskich mediów z ogromnym wręcz zadowoleniem podała, że w roku 2017 nastąpił wzrost liczby zobowiązanych katolików uczestniczących w niedzielnych mszach, niektóre wręcz odbębniły, że wzrósł procent wszystkich Polaków ogółem uczęszczających do kościoła w dzień nakazany (sic!). Wszystkich zwolenników rozdziału Kościoła od państwa pragniemy jednak uspokoić. Jak się wszakże okazuje, nie oznacza to wcale powstrzymania procesu przyspieszającej w tym kraju laicyzacji i nagłego wzrostu identyfikacji ludności kraju nad Wisłą z polityką kleru, ale spowodowane jest to zmianą matodologii liczenia, czyli mówiąc bardzo dosadnie, cały ten wzrost to sztucznie wygenerowany pic na wodę, oczywiście święconą... 😆
Z liczby ogółu wiernych zarejestrowanych w parafiach wykreślono w najnowszym raporcie osoby przebywające długotrwale za granicami kraju. Liczba Polaków na czasowej emigracji wzrosła do ok. 2,54 mln na koniec 2017 podaje GUS.


Odkrycie księżyca spoza Układu Słonecznego

To, że odnajdujemy tysiące egzoplanet, czyli planet pozasłonecznych krążących wokół innych gwiazd to już norma. Natomiast ostatnio okazało się, że najprawdopodobniej naukowcy zaobserwowali księżyc krążący wokół takiej planety. Oznaczałoby to, że nie jest to twór typowy tylko dla naszego układu słonecznego, ale coś co występuje powszechnie w naszej galaktyce. Z drugiej strony dlaczego miałoby być tożsame tylko z naszym układem?


Pocztówki świąteczne z czerwonymi gwiazdami

W ramach humoru świąteczno-noworoczno-trzechkrólowego 😄 przedstawiamy jedyne w swoim rodzaju pocztówki z czerwonymi gwiazdami z życzeniami oczywiście w języku polskim.

AGAMIS SC
Katowice ul.Owocowa 16 b

Sąd nad arianami

Obraz ze stropu ramowego „Sąd nad arianami”, z Trzeciego Pokoju Biskupiego w południowo-zachodnim narożniku pałacu biskupów krakowskich w Kielcach, wykonany około 1642 roku przez warsztat Tomasza Dolabelli - czołowego malarza epoki baroku, pracującego w Polsce na potrzeby królów z dynastii Wazów. Treść malowidła nawiązuje do działalności politycznej fundatora pałacu biskupa krakowskiego Jakuba Zadzika (1582-1642). Na obrazie przedstawiono sąd sejmowy nad arianami w roku 1638, który skazał Braci Polskich na wygnanie z Rakowa za profanację przydrożnego krzyża. W centrum kompozycji siedzi na tronie pod baldachimem król Władysław IV. U jego stóp napis „Arianismus proscriptus” (arianizm wygnany). Wokół króla zgromadzeni senatorowie i posłowie biorący udział w obradach sejmowych. Po prawej stronie tronu stoi wygłaszający mowę Jakub Zadzik. Wokół króla na ustawionych półkolem fotelach zasiadają duchowni i świeccy senatorowie. Część foteli ustawiona jest tyłem do widza. Za senatorami stoi tłumnie zgromadzona szlachta z izby poselskiej. U dołu, pośrodku obrazu, stoją dwie grupy arian zwróconych w stronę króla; postacie pierwszoplanowe z głowami obróconymi profilem, wśród nich składający przysięgę właściciel Rakowa Jakub Sienieński. Pod ich stopami marmurowa posadzka. Za tronem gładka czarna kurtyna, po bokach której rozległy pagórkowaty pejzaż z wysoko podniesioną linią horyzontu. Z lewej strony widać miasteczko otoczone murami obronnymi, prawdopodobnie Raków. Od bramy miasta do przeciwległego krańca obrazu rozciąga się pochód arian opuszczających miasto.

By Lankhorst - Praca własnaCC BY-SA 3.0Link

Rekord wyświetleń portalu 'UNIVERSIS"



Bardzo miło jest nam poinformować, że nasz portal nieoczekiwanie i zdecydowanie pobił grudniowy rekord wyświetleń z roku 2016, po raz pierwszy w swojej historii przekraczając liczbę 29 tysięcy odwiedzin w miesiącu, co należy uznać za piorunujący wręcz sukces, gdyż jest to zdecydowanie najlepszy wynik w ciągu całego istnienia witryny.
Jest to dla nas bardzo miły prezent na nowy 2019 rok, gdyż jesteśmy jednym z tych portali, które praktycznie nie są reklamowane na poczytnych witrynach i blogach internetowych, a nawet w ogólnopolskich gazetach, jak co niektórzy😉, a mimo to udało nam się ciągle podtrzymywać tendencję wzrostową.

Serdecznie dziękujemy wszystkim czytelnikom za zainteresowanie i zapraszamy do kolejnych odwiedzin. 👍


grudzień 2018
Liczba wyświetleń: 29 549


grudzień 2016
Liczba wyświetleń: 22 491




Universis-Socjalna Inicjatywa Nieklerykalna