Lusławice - druga stolica Braci Polskich
W połowie XVI wieku Lusławice należały do dwóch dziedziców: Lusławice Górne trzymał Stanisław Taszycki (zm. 1592), a Dolne Piotr Błoński herbu Biberstein (zm. 1578), sędzia grodzki sądecki, szwagier Taszyckiego. Początkowo obaj byli ewangelikami-reformowanymi, jednak po rozłamie antytrynitarskim przeszli razem do dyteistów (tzw. dwójbożan - gr. dyo dwa, Theos Bóg). Założony przez Taszyckiego i Błońskiego zbór w Lusławicach przetrwał niemal całe stulecie pobytu arian w Polsce od 1561 do 1658. W 1561 do lusławickiego zboru powołano na kaznodzieję Stanisława Wiśniowskiego, jednego z czołowych przedstawicieli dyteizmu małopolskiego. Ministrami byli tu m.in.: Piotr Stoiński (młodszy), Jerzy Szoman, Stanisław Lubieniecki (starszy), Jonasz Szlichtyng, Seweryn Morsztyn; ostatnim kaznodzieją był w latach 1653-1658 Jan Moszowski. Budynek zboru wzniesiono w 1565 w pobliżu dworu Błońskich w Lusławicach Dolnych. Około 1570 obaj patronowie zboru (zapewne z inicjatywy Wiśniowskiego) założyli szko...