29 kwietnia 1919 roku posłowie Polskiej Partii Socjalistycznej złożyli w Sejmie Ustawodawczym wniosek o ustanowienie 1 maja dniem Święta Pracy.
"Od szeregu lat robotnicy polscy porzucają w dniu 1 maja pracę, manifestując uroczyście w imię swych ideałów i dążeń. Rząd rosyjski, a później niemieckie i austriackie władze okupacyjne nie szczędziły z tego powodu ruchowi robotniczemu najostrzejszych represji. Przemysłowcy potrącali świętującym z ich płacy zarobkowej. Sejm Ustawodawczy winien położyć kres tym przedawnionym stosunkom, winien uznać głośno i wyraźnie, że klasa robotnicza ma prawo do własnego uroczystego święta" - głosiło uzasadnienie wniosku, podpisanego m.in. przez Ignacego Daszyńskiego, Norberta Barlickiego, Feliksa Perla, Jędrzeja Moraczewskiego, Tomasza Arciszewskiego i Kazimierza Pużaka.
Sejm wniosku nie przyjął. Pośród posłów socjalistycznych podniosła się wielka wrzawa. "Zrobiliście w tej chwili bezdenne głupstwo, idiotyczne głupstwo!" - krzyczał ze swojej sejmowej ławy Ignacy Daszyński.
Tego samego dnia głosami posłów prawicy i posłów ludowych Sejm ustanowił świętem narodowym 3 maja - dzień uchwalenia konstytucji z 1791 roku.
Oburzeni posłowie socjalistyczni opuścili salę obrad.
