Kwietna Ceremonia unitarian
Nabożeństwo Kwietne - Ceremonia Kwiatów
Historia Nabożeństwa Kwiatów zaczyna się w roku 1924. Wtedy N. F. Capek wpadł na pomysł jak przybliżyć ludziom, unaocznić różnorodność ludzi oraz jednocześnie ich jedność. To święto, to nabożeństwo, nie miało być jednak kalką lub imitacją tradycyjnej chrześcijańskiej mszy. Miało być czymś więcej, iść dalej. Ale nie podporządkowywać ludzi jednej ideologii. Miało zaproponować ludziom przestrzeń dla porozumienia zgodnie z ich dobrą wolą, otwartą na wszystkich.
Ludzie przychodzący na Kwietne Nabożeństwo mają ze sobą przynieść kwiat. Każdy może sobie oczywiście wybrać jaki kwiat przyniesie, zgodnie z własnymi preferencjami. Może to być kwiat ogrodowy lub polny, mały lub duży. Kwiat który przyniesiesz, Ciebie właśnie podczas nabożeństwa symbolicznie reprezentuje. Po przybyciu wkładasz, wraz z kwiatami przyniesionymi przez innych, swój kwiat do wazonu umieszczonego na wyznaczonym centralnym miejscu. Przez tą czynność ukazana jest idea równości ludzi, to że nie izolujesz się od innych, że z każdym jesteś gotów dzielić się wspólną drogą. Podczas spotkania żegnasz się z kwiatem, a gdy uroczystość się kończy, każdy bierze inny niż przyniósł kwiat. Ustalono tak na znak, że nikt nie wybiera z kim przyjdzie mu drogę swą dzielić
My ludzie jesteśmy wszyscy inni, ale każdy jest unikalnym, oryginalnym bytem, w każdym jest ukryty wieczny duch życia. Dlatego my ludzie jesteśmy jak kwiaty na szerokiej łące. Tych kwiatów jest tam bez liku, każdy jeden jednak inny, razem tworzymy zapierającą dech harmonię. My ludzie świadomi swej różnorodności, także wspólnie możemy wytworzyć taką harmonię. Na tym polega w zasadzie Kwietne Nabożeństwo unitarian. (Petr Samojsky "Unitarske Listy")
Kwietna Ceremonia w Polsce
Historia Nabożeństwa Kwiatów zaczyna się w roku 1924. Wtedy N. F. Capek wpadł na pomysł jak przybliżyć ludziom, unaocznić różnorodność ludzi oraz jednocześnie ich jedność. To święto, to nabożeństwo, nie miało być jednak kalką lub imitacją tradycyjnej chrześcijańskiej mszy. Miało być czymś więcej, iść dalej. Ale nie podporządkowywać ludzi jednej ideologii. Miało zaproponować ludziom przestrzeń dla porozumienia zgodnie z ich dobrą wolą, otwartą na wszystkich.
Ludzie przychodzący na Kwietne Nabożeństwo mają ze sobą przynieść kwiat. Każdy może sobie oczywiście wybrać jaki kwiat przyniesie, zgodnie z własnymi preferencjami. Może to być kwiat ogrodowy lub polny, mały lub duży. Kwiat który przyniesiesz, Ciebie właśnie podczas nabożeństwa symbolicznie reprezentuje. Po przybyciu wkładasz, wraz z kwiatami przyniesionymi przez innych, swój kwiat do wazonu umieszczonego na wyznaczonym centralnym miejscu. Przez tą czynność ukazana jest idea równości ludzi, to że nie izolujesz się od innych, że z każdym jesteś gotów dzielić się wspólną drogą. Podczas spotkania żegnasz się z kwiatem, a gdy uroczystość się kończy, każdy bierze inny niż przyniósł kwiat. Ustalono tak na znak, że nikt nie wybiera z kim przyjdzie mu drogę swą dzielić
My ludzie jesteśmy wszyscy inni, ale każdy jest unikalnym, oryginalnym bytem, w każdym jest ukryty wieczny duch życia. Dlatego my ludzie jesteśmy jak kwiaty na szerokiej łące. Tych kwiatów jest tam bez liku, każdy jeden jednak inny, razem tworzymy zapierającą dech harmonię. My ludzie świadomi swej różnorodności, także wspólnie możemy wytworzyć taką harmonię. Na tym polega w zasadzie Kwietne Nabożeństwo unitarian. (Petr Samojsky "Unitarske Listy")
Kwietna Ceremonia w Polsce
Komentarze
Prześlij komentarz