Dlaczego język polski tak bardzo różni się od innych języków słowiańskich?

Język polski należy do języków słowiańskich oraz posiada liczne, zagmatwane reguły. Wiele osób twierdzi nawet, że język polski jest najtrudniejszym do nauki przez obcokrajowców, a w rankingu powinien widnieć jako pierwszy. Wszystko przez poziom skomplikowania, który stawia go w czołówkach list języków obcych, których nauka przysparza najwięcej problemów.

 

Obcokrajowcy uczący się naszego języka ojczystego zgodnie zwracają uwagę na przeszkody stojące na drodze do jego opanowania, takie jak m.in.: szeleszcząca wymowa problematyczna w użyciu, siedem przypadków, skomplikowana odmiana czasowników i liczebników, trzy rodzaje gramatyczne, końcówki żywotne i nieżywotne, liczność zaimków i cała masa wyjątków od reguł. Ortografia, zasady gramatyki i trudność słów w języku polskim to niejednokrotnie wyzwanie nawet dla Polaków - nie dziwi więc ogólnie panująca opinia, że "polski język, trudny język".

Pochodzenie niektórych słów

Słowo "zegar" pochodzi od niemieckiego słowa "Seiger", które pierwotnie oznaczało zegar wodny lub piaskowy, czyli urządzenie do odmierzania czasu za pomocą przepływającej wody lub opadającego piasku. Później to określenie rozszerzyło się na każdy rodzaj zegara. Niemieckie "Seiger" z kolei wywodzi się od łacińskiego "clocca", oznaczającego dzwon, co wskazuje na pierwotny sposób odmierzania czasu za pomocą dźwięku dzwonu. 

Słowo "wakacje" wywodzi się z języka łacińskiego, od rzeczownika vacatio, znaczącego 'uwolnienie, oswobodzenie', który z kolei pochodzi od czasownika vacare – 'być próżnym, wolnym, niezajętym'.

Warto dodać, że w języku łacińskim "vacatio" odnosiło się do różnych form zwolnienia, niekoniecznie tylko do okresu wolnego od nauki. Z czasem, w miarę rozwoju języka, "vacatio" zaczęło być kojarzone przede wszystkim z okresem wolnym od zajęć szkolnych, czyli wakacjami, jakie znamy dzisiaj. 

Słowo "garnitur" pochodzi od francuskiego "garniture", co oznacza "ozdobę" lub "przystrojenie". Pierwotnie, "garnitur" odnosił się do zestawu przedmiotów tworzących całość, np. mebli czy zastawy stołowej. W kontekście ubioru, garnitur, jako zestaw marynarki i spodni (często z kamizelką), zyskał popularność w XIX wieku. 

Słowo "krnąbrny" pochodzi od staropolskiego "krąbrny" i "knąbrzny", które prawdopodobnie wywodzą się od średniowysokoniemieckiego "krumb" oznaczającego "krzywy", "przewrotny", "niesprawiedliwy" wg Wiktionary. Porównuje się je również z niemieckim "krumm". 

Zatem etymologicznie, "krnąbrny" oznacza osobę, która jest "krzywa", "przewrotna", czyli nie poddająca się łatwo wpływom, uparta i nieposłuszna. 

Słowo "lustro" wywodzi się z łacińskiego "lustrare", co oznacza "oświetlać, rozjaśniać" lub "oglądać, przeglądać". Z kolei łacińskie "lustrare" ma swoje korzenie w "lustrum", które pierwotnie odnosiło się do obrzędu oczyszczenia. W języku polskim "lustro" odnosi się do gładkiej powierzchni odbijającej światło i tworzącej obraz. 

Słowo "kanapa" pochodzi z języka francuskiego, a dokładniej od słowa "canapé", które z kolei wywodzi się od łacińskiego "canopeum", a to z greckiego "kōnōpeion". Pierwotnie "kōnōpeion" oznaczało łoże z moskitierą, co sugeruje, że kanapa, jak ją dziś rozumiemy, ewoluowała od prostego łoża do mebla z oparciem i poręczami. Włoskie słowo "cassapanca", oznaczające skrzynię, również ma związek z historią kanapy, a mebel w obecnym kształcie, z oparciem i miękkim siedziskiem, zaczął pojawiać się w XVII-XVIII wieku. 

Słowo "parasol" zapożyczyliśmy z języka włoskiego, w którym parasole znaczy dosłownie ‘ochrona przeciw słońcu’ (od: para ‘przeciw’ + sole ‘słońce’; ‘ochrona od deszczu’ to po włosku parapioggia [wym. para pio dżdżia], od: para ‘przeciw’ + pioggia ‘deszcz’).