Zasady wiary Braci Polskich XVI-XVII wiek

Zasady Wiary Braci Polskich

XVI i XVII wiek

• Bóg jest duchem, bytem złożonym, prawie niedostrzegalnym zmysłami
• Bóg jest obecny wszędzie, to znaczy wszędzie sięga Jego moc
• Bóg jest wieczny, to znaczy trwa nieskończenie w czasie, który upływa dla Niego tak samo jak dla ludzi
• Bóg jest wszechwiedzący, ale nie zna przyszłych decyzji wolnej woli człowieka
• Istota i wola Boga są niezmienne, ale zmienne są postanowienia będące efektem Jego woli
• Pramateria istnieje odwiecznie
• Dzieło stwarzania polegało na wprowadzeniu porządku w istniejący chaos
• Bóg działa w czasie, ingerując w jego funkcjonowanie stosownie do rozwoju wydarzeń
• Bóg nie jest mściwy i nie ma upodobania w pośmiertnych, wiecznych mękach człowieka
• O Bogu wystarczy człowiekowi wiedzieć, że jest, i to, jak wynika z Pism, tylko w jednej osobie.
• Pojęcie jednej istoty w trzech osobach nie da się pogodzić z rozumem
• Jezus, Mesjasz Domu Izraela, objawił człowiekowi wolę Boga w ewangeliach, które tym samym są niezafałszowanym źródłem wiary chrystiańskiej
• Jezus jest Synem Bożym w ludzkim ciele
• Każdy człowiek musi sam zdobyć sobie zbawienie, nie poprzez przestrzeganie religijnych przepisów systemu ceremonialno-sakralnego, sterowanego przez uprzywilejowaną klasę kapłańskich pośredników pomiędzy Bogiem, a ludźmi, ale przez moralne postępowanie wobec wszystkich ludzi oparte na zasadach ewangelicznych zawartych w Kazaniu Jezusa na Górze
• Prawdy zawarte w Pismach hebrajskich i chrystiańskich poznajemy własnym rozumem ponieważ w sprawach boskich i ludzkich obowiązuje ta sama logika
• Religia służy człowiekowi do osiągnięcia zbawienia
• Tylko człowiek dojrzały może sobie wybrać wspólnotę religijną, dlatego chrzcić należy wyłącznie osoby dorosłe
• Nie wolno człowieka karać za to, że wierzy inaczej lub, że nie potrafi zrozumieć pewnych prawd wiary

Sformułowane przez Fausta Socyna, a następnie rozwinięte przez kolegialne Kierownictwo Zboru, zasady wiary Braci Polskich nie stanowiły zamkniętego systemu dogmatycznego. Zasady wiary, oparte w sferze moralnej głównie na Kazaniu Jezusa na Górze (pisma chrystiańskie, Ewangelia według Mateusza rozdziały 5, 6, 7) różniły się zasadniczo od zasad wiary ortodoksyjnych Kościołów chrześcijańskich, opartych raczej na rozmaicie interpretowanych Listach apostoła Pawła.


Bracia intensywnie poszukiwali odpowiedzi na istotne pytania w wielu sferach życia, na które nie było (a w niektórych sprawach nadal nie ma) odpowiedzi. Zwrot w kierunku racjonalizmu nastąpił w zgodzie z duchem czasów. Ludzkość, znajdująca się w optymalnym dla siebie momencie rozwoju cywilizacyjnego (I punkt przegięcia krzywej Gompertza) wchodziła dopiero w epokę rozkwitu nauk przyrodniczych. Niewątpliwie była to radykalna i odważna próba oparcia wiary chrystiańskiej nie na Tradycji ojców (którzy niegdyś i tak byli poganami), lecz na pismach hebrajskich i chrystiańskich poddanych ocenie logiki ludzkiego rozumu.


Bracia Polscy, podobnie jak Żydzi, położyli główny nacisk na rozwój życia wspólnotowego. Praktyka życia była dla nich zawsze ważniejsza aniżeli poglądy, którymi ludzie zawsze się w jakimś stopniu przecież różnią. Dzięki przyjęciu pewnego unitariańskiego minimum zasad chrystiańskiej wiary mogły współistnieć ze sobą zbory o dość zróżnicowanych poglądach.



Źródło:
http://bracia.racjonalista.pl/historia/dawniej/zasadywia.htm