Taniec brzucha
Taniec orientalny (taniec arabski, raqs sharqi), taniec brzucha – sztuka tańca pochodząca z terenów Bliskiego Wschodu i Afryki Północnej. Taniec ten wykonywany jest głównie (ale nie wyłącznie) przez kobiety.
Współczesny taniec sceniczny, powstały na początku XX wieku, stanowi połączenie tradycyjnych tańców tych rejonów z tańcem klasycznym, z domieszką inspiracji przenikających z innych rodzajów tańca. Nie jest to taniec sformalizowany tak jak np. taniec towarzyski, gdzie występuje jeden powszechnie uznany kanon dotyczący muzyki, figur i sposobu ich wykonania. Choreografie w tańcu orientalnym wykonuje się solo lub w grupie, podobnie jak w tańcu klasycznym.
Bardzo istotne w tańcu orientalnym jest izolowanie od siebie poszczególnych części ciała i partii mięśni. Elementem bardzo charakterystycznym są tzw. shimmies, czyli grupa ruchów wprawiających całe ciało tancerki (np. shimmy earthquake, shimmy kolanowe) bądź jakąś jego część (biodra, ramiona, brzuch, dłoń, noga) w drżenie. Właściwe ruchy mięśni brzucha występują bardzo rzadko i jest ich tylko kilka (fala brzucha, shimmy przeponowe, popy, locki mięśni brzucha). Praca mięśni brzucha często stanowi natomiast wykończenie ruchów bioder lub klatki piersiowej.
Taniec brzucha jest sztuką żywą, która ciągle się rozwija i zmienia. Zakres wykorzystywanych ruchów i figur różni się w zależności od kraju, dlatego często wyróżnia się style narodowe. Dla laików jednak różnice te są trudno zauważalne. Tancerki często wykorzystują różnorakie rekwizyty, których użycie zwiększa możliwości ekspresji oraz uatrakcyjnia występ.
Wyróżnić można bardzo wiele odmian tańca orientalnego, a także tańce, które są z nim kojarzone lub się z niego wywodzą. Należy pamiętać o płynnych granicach i przenikaniu się odmian, różnicach występujących na terenach krajów oraz o tym, że każdy gatunek inaczej będzie wyglądał u danego nauczyciela (warto porównać na przykład klasykę egipską w wykonaniu Orit Maftsir i Lubny Emam).
Jeden z podziałów uwzględnia kraj pochodzenia danego stylu: Egipt, Turcja, USA, Liban, Syria, Maroko, Tunezja. W przypadku nurtu tureckiego i egipskiego wyróżniamy dodatkowo: klasykę i tańce folklorystyczne, które wywodzą się też z innych rejonów Afryki Północnej i Bliskiego Wschodu. Osobną kategorią są odmiany będące fuzją tańca orientalnego oraz innych gatunków tanecznych.
Kolebką tańca orientalnego są kraje arabskie: głównie Egipt, ale także Liban i Turcja.
Niektóre źródła uznają właśnie Egipt za kolebkę tańca brzucha. Tak naprawdę ciężko określić pochodzenie sztuki obejmującej tak wiele krajów i kultur oraz istniejącej od tysiącleci. Faktem jest jednak istnienie tzw. Golden Ery (Złotego Wieku), klasycznego okresu w tańcu orientalnym, przypadającego na początek XX wieku i rozkwit kinematografii egipskiej. Tancerki Golden Ery to: Badia Masabni, Fifi Abdou, Mona Said, Naima Akef, Nagua Faud, Samia Gamal, Suhair Zaki, Tahia Carioca. Współcześnie najbardziej znane tancerki egipskie: Dina, Lubna Emam, Camelia, Randa Kamel, Diana Tarkhan, Raqia Hassan
Tancerka rosyjska
Cenioną tancerką stylu libańskiego jest Amani, zaś Turcja jest kolejnym krajem, gdzie taniec brzucha jest częścią kultury. Turecki styl tańca charakteryzuje się dużą ruchliwością tancerki oraz czerpaniem z tańca romskiego. Znane tancerki tureckie to m.in. Asena, Didem i Tanyeli.
Poza krajami Bliskiego Wschodu taniec rozwija się intensywnie praktycznie na całym świecie, m.in. w takich krajach jak Niemcy, USA, Rosja. Organizowane są narodowe, kontynentalne i międzynarodowe konkursy i mistrzostwa.
Znane amerykańskie tancerki to m.in. Amar Gamal, Ansuya, Ava Flaming, Aziza, Bozenka, Isidora Bushkovski, Jillina, Morocco, Princess Farhana, Rachel Brice, Sadie, Sonia, Tamalyn Dallal, Tamra Henna.
Znane rosyjskie tancerki (bądź tańczące w tym stylu): Ałła Kushnir, Eugenia Kopteva, Marina Oganyan, Natalia Fadda, Samira.
Warte zobaczenia tancerki z innych krajów: Saida (Argentyna), Leyla (Niemcy), Orit Maftsir (Izrael), Katherina Krejcova (Czechy), Zeina (Szwecja), Beata Cifuentes (Niemcy), Didem (Turcja).
Znani tancerze-mężczyźni: Tito (Egipt), Horacio Cifuentes (Niemcy), Aleksiej Riaboszapka (Rosja), Ehab Atia (Niemcy), Magdy El-Leisy (Niemcy), Mohamed Kazafy (Egipt).
Znani choreografowie, autorytety taneczne, teoretycy tańca – Mahmoud Reda, Hossam Ramzy, Zazza Hassan, Hassan Khalil.
W niektórych krajach arabskich taniec orientalny jest oficjalnie zabroniony z powodów moralno-religijnych (szariat).
Bellymaníacas
Współczesny taniec sceniczny, powstały na początku XX wieku, stanowi połączenie tradycyjnych tańców tych rejonów z tańcem klasycznym, z domieszką inspiracji przenikających z innych rodzajów tańca. Nie jest to taniec sformalizowany tak jak np. taniec towarzyski, gdzie występuje jeden powszechnie uznany kanon dotyczący muzyki, figur i sposobu ich wykonania. Choreografie w tańcu orientalnym wykonuje się solo lub w grupie, podobnie jak w tańcu klasycznym.
Bardzo istotne w tańcu orientalnym jest izolowanie od siebie poszczególnych części ciała i partii mięśni. Elementem bardzo charakterystycznym są tzw. shimmies, czyli grupa ruchów wprawiających całe ciało tancerki (np. shimmy earthquake, shimmy kolanowe) bądź jakąś jego część (biodra, ramiona, brzuch, dłoń, noga) w drżenie. Właściwe ruchy mięśni brzucha występują bardzo rzadko i jest ich tylko kilka (fala brzucha, shimmy przeponowe, popy, locki mięśni brzucha). Praca mięśni brzucha często stanowi natomiast wykończenie ruchów bioder lub klatki piersiowej.
Taniec brzucha jest sztuką żywą, która ciągle się rozwija i zmienia. Zakres wykorzystywanych ruchów i figur różni się w zależności od kraju, dlatego często wyróżnia się style narodowe. Dla laików jednak różnice te są trudno zauważalne. Tancerki często wykorzystują różnorakie rekwizyty, których użycie zwiększa możliwości ekspresji oraz uatrakcyjnia występ.
Wyróżnić można bardzo wiele odmian tańca orientalnego, a także tańce, które są z nim kojarzone lub się z niego wywodzą. Należy pamiętać o płynnych granicach i przenikaniu się odmian, różnicach występujących na terenach krajów oraz o tym, że każdy gatunek inaczej będzie wyglądał u danego nauczyciela (warto porównać na przykład klasykę egipską w wykonaniu Orit Maftsir i Lubny Emam).
Jeden z podziałów uwzględnia kraj pochodzenia danego stylu: Egipt, Turcja, USA, Liban, Syria, Maroko, Tunezja. W przypadku nurtu tureckiego i egipskiego wyróżniamy dodatkowo: klasykę i tańce folklorystyczne, które wywodzą się też z innych rejonów Afryki Północnej i Bliskiego Wschodu. Osobną kategorią są odmiany będące fuzją tańca orientalnego oraz innych gatunków tanecznych.
Kolebką tańca orientalnego są kraje arabskie: głównie Egipt, ale także Liban i Turcja.
Niektóre źródła uznają właśnie Egipt za kolebkę tańca brzucha. Tak naprawdę ciężko określić pochodzenie sztuki obejmującej tak wiele krajów i kultur oraz istniejącej od tysiącleci. Faktem jest jednak istnienie tzw. Golden Ery (Złotego Wieku), klasycznego okresu w tańcu orientalnym, przypadającego na początek XX wieku i rozkwit kinematografii egipskiej. Tancerki Golden Ery to: Badia Masabni, Fifi Abdou, Mona Said, Naima Akef, Nagua Faud, Samia Gamal, Suhair Zaki, Tahia Carioca. Współcześnie najbardziej znane tancerki egipskie: Dina, Lubna Emam, Camelia, Randa Kamel, Diana Tarkhan, Raqia Hassan
Tancerka rosyjska
Cenioną tancerką stylu libańskiego jest Amani, zaś Turcja jest kolejnym krajem, gdzie taniec brzucha jest częścią kultury. Turecki styl tańca charakteryzuje się dużą ruchliwością tancerki oraz czerpaniem z tańca romskiego. Znane tancerki tureckie to m.in. Asena, Didem i Tanyeli.
Poza krajami Bliskiego Wschodu taniec rozwija się intensywnie praktycznie na całym świecie, m.in. w takich krajach jak Niemcy, USA, Rosja. Organizowane są narodowe, kontynentalne i międzynarodowe konkursy i mistrzostwa.
Znane amerykańskie tancerki to m.in. Amar Gamal, Ansuya, Ava Flaming, Aziza, Bozenka, Isidora Bushkovski, Jillina, Morocco, Princess Farhana, Rachel Brice, Sadie, Sonia, Tamalyn Dallal, Tamra Henna.
Znane rosyjskie tancerki (bądź tańczące w tym stylu): Ałła Kushnir, Eugenia Kopteva, Marina Oganyan, Natalia Fadda, Samira.
Warte zobaczenia tancerki z innych krajów: Saida (Argentyna), Leyla (Niemcy), Orit Maftsir (Izrael), Katherina Krejcova (Czechy), Zeina (Szwecja), Beata Cifuentes (Niemcy), Didem (Turcja).
Znani tancerze-mężczyźni: Tito (Egipt), Horacio Cifuentes (Niemcy), Aleksiej Riaboszapka (Rosja), Ehab Atia (Niemcy), Magdy El-Leisy (Niemcy), Mohamed Kazafy (Egipt).
Znani choreografowie, autorytety taneczne, teoretycy tańca – Mahmoud Reda, Hossam Ramzy, Zazza Hassan, Hassan Khalil.
W niektórych krajach arabskich taniec orientalny jest oficjalnie zabroniony z powodów moralno-religijnych (szariat).
Bellymaníacas
https://www.facebook.com/permalink.php?story_fbid=1579298542090190&id=760131224006930
Komentarze
Prześlij komentarz