Naukowcy z NASA wykorzystali dane z trzech misji, aby pokazać, jak brzmiałby Wszechświat, gdybyśmy mogli to usłyszeć. Agencja opublikowała trzy filmy, na których możemy posłuchać dźwięków różnych obiektów kosmicznych.
Ten obraz gromady pocisków (oficjalnie znanej jako 1E 0657-56) dostarczył pierwszego bezpośredniego dowodu na istnienie ciemnej materii, tajemniczej niewidzialnej substancji, która stanowi ogromną większość materii we Wszechświecie. Promienie rentgenowskie z Chandry (różowe) pokazują, gdzie gorący gaz w dwóch łączących się gromadach galaktyk został wyrwany z ciemnej materii, co jest widoczne w procesie znanym jako „soczewkowanie grawitacyjne” w danych z Kosmicznego Teleskopu Hubble'a (niebieski) i teleskopów naziemnych . Konwertując to na dźwięk, przesuwanie danych od lewej do prawej, a każda warstwa danych była ograniczona do określonego zakresu częstotliwości. Dane pokazujące ciemną materię są reprezentowane przez najniższe częstotliwości, podczas gdy promienie rentgenowskie są przypisane do najwyższych częstotliwości. Galaktyki na obrazie ujawnionym przez dane Hubble'a, z których wiele znajduje się w gromadzie, znajdują się w średnich częstotliwościach. Następnie w każdej warstwie wysokość tonu jest zwiększana od dołu obrazu do góry, tak że obiekty skierowane ku górze generują wyższe tony.
Mgławica Krab była badana przez ludzi, odkąd po raz pierwszy pojawiła się na ziemskim niebie w 1054 roku.Nowoczesne teleskopy uchwyciły jej trwały silnik napędzany szybko wirującą gwiazdą neutronową, która uformowała się, gdy zapadła się masywna gwiazda. Połączenie szybkiego obrotu i silnego pola magnetycznego generuje strumienie materii i antymaterii odpływające z biegunów i wiatry na zewnątrz od równika. Aby przetłumaczyć te dane na dźwięk, który również przebiega od lewej do prawej, każda długość fali światła została sparowana z inną rodziną instrumentów. Promienie rentgenowskie z Obserwatorium Rentgenowskiego Chandra (niebieskie i białe) to mosiądz, dane światła optycznego z Kosmicznego Teleskopu Hubble'a (fioletowe) to struny, a dane w podczerwieni ze Spitzera (różowy) można usłyszeć w wiatrach drewnianych. W każdym przypadku światło odbierane w górnej części obrazu jest odtwarzane jako nuty o wyższej tonacji, a jaśniejsze światło jest odtwarzane głośniej.
24 lutego 1987 roku obserwatorzy na półkuli południowej zobaczyli nowy obiekt w Wielkim Obłoku Magellana, małej galaktyce satelitarnej Drogi Mlecznej. Była to jedna z najjaśniejszych eksplozji supernowych na przestrzeni wieków i wkrótce stała się znana jako Supernowa 1987A (SN 87A). Ten upływ czasu pokazuje serię obserwacji Chandra X-ray Observatory (niebieski) i Hubble Space Telescope (pomarańczowy i czerwony) wykonanych w latach 1999–2013. Pokazuje to gęsty pierścień gazu, który został wyrzucony przez gwiazdę, zanim stała się supernową, zaczyna świecić jaśniej, gdy przechodzi przez nią fala uderzeniowa supernowej. Gdy ostrość omija obraz, dane są przekształcane w dźwięk kryształowej misy, przy czym jaśniejsze światło jest słyszalne jako wyższe i głośniejsze nuty. Dane optyczne są konwertowane na wyższy zakres dźwięków niż dane rentgenowskie, dzięki czemu obie długości fal światła można usłyszeć jednocześnie
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz