Wilk u Indian Ameryki Północnej

Wilk jako zwierzę mocy, które nas prowadzi symbolizuje przede wszystkim dzikość, ale też lojalność oraz stadność, w tym rodzinne wartości społeczne. Ukazuje też niezłomność i wytrwałość, a także dużą odporność. Według Indian Ameryki Północnej wilk to też duch, który poprowadzi nas do najgłębszych poziomów siebie samego, do swej intuicji i wiedzy, jaką w sobie nosimy. Tej, która jest wynikiem doświadczenia. Jest on jednym z ciekawszych nauczycieli i przewodników w świecie duchów. Pomimo, iż już sporo wiemy o tych zwierzętach, wciąż jest on jednym z bardziej tajemniczych istot. Przypomina nam też o tym, że pomimo tego, iż żyjemy w cywilizowanym świecie, pozostajemy w nierozerwalnym związku z naturą i jesteśmy jej częścią. Wilk, jako nasz nauczyciel ukazuje nam też aspekt tego, co możemy doświadczać nocą podczas snów. Pomaga nam odkrywać cenne rzeczy w naszej podświadomości. Przypomina nam też, ze choć żyjemy w stadzie jak on, to jednak najwięcej dzieje się w samotności, w głębi nas samych Jest przewodnikiem w tej samotnej drodze. Pokazuje na, ze aby w pełni dojść do zrozumienia siebie, musimy być sami, odrzucając osądy i przekonania innych, znajdziemy własną drogę. Uczy nas też odkrywania w tej drodze swej jaźni, wewnętrzna moc i siłę.

 Przypomina jednak, ze nie odnajdziemy tego bez podejmowania ryzyka i nie mając w sercu odwagi. Wskazuje nam nasze lęki, z którymi pomaga się zmierzyć. Jako nasz duchowy przewodnik pomaga pokonać trudności i stać się silnym i wytrzymałym. Przede wszystkim jednak uczy nas życia w stadzie, w społeczności. Współpracy z grupą, zasad w niej rządzących oraz ich poszanowania. Uczy też pokory, by szanować poglądy innych, nawet jeśli sami się z nimi nie zgadzamy. Ukazuje nam pewne struktury społeczne, szacunek i wartości, jakich nie poznamy alienując się ze społeczności. Jednocześnie pokazuje, jak mimo uwikłania się w sfery rodzinne i społeczne pozostać sobą, wolnym i niezależnym duchem. Wilk symbolizuje też śmierć i odrodzenie się, opiekę. On sam, jak i tych, których wybiera są dobrymi opiekunami swego plemienia. Mimo wielu lat prześladowań, wilki przystosowały się do niesprzyjających warunków. Jeśli nie będą nadmiernie eksploatowane, są w stanie szybko odbudować swoje populacje. Wilk miał istotne znaczenie jako zwierzę symboliczne – w mitologii i w wierzeniach rodzimych mieszkańców Ameryk. Rytualne ceremonie i malowidła naścienne związane z wilkiem pochodzą sprzed 100 tys. lat. W Ameryce Północnej w czasach prehistorycznych ludzie i wilki zajmowali podobne areały. Oba gatunki były szeroko dostosowanymi drapieżnikami polującymi w grupach rodzinnych, głównie na ssaki kopytne. W pewnym stopniu dzieliły swego rodzaju podobieństwo, jak łączenie się w pary, wspólne wychowywanie potomstwa, polowania i kooperacja w grupie, hierarchia, dzielenie się pokarmem, obrona przed niebezpieczeństwem, w tym przed innymi plemionami (watahami). Wilki były wzorem do naśladowania dla ludzi. Szczególnie na otwartych terenach można było je obserwować. Wierzono, że noszenie skóry wilka pozwoli na zjednoczenie obu istot i przeniesienie mocy zwierzęcia na wojownika. Indianie uważali, iż wilki są mistrzami w walce i podchodach. Zwiadowcy często nosili skóry wilcze, co oznaczało, że udają się z misją. W sytuacji, gdy brakowało dostępnego pokarmu (głównie kopytnych, zdziesiątkowanych przez białych osadników), konkurencja z wilkami była na tyle istotna, że Indianie decydowali się na eksterminację wilków, np. poprzez wybieranie młodych z gniazd (Fritts i in. 2003). Rdzenni Amerykanie traktowali wilki jako zwierzęta totemiczne, obdarzone niezwykłą mocą. Zgodnie z ich wierzeniami, każdemu człowiekowi przypisany jest totem, który broni go, doradza, wspomaga duchowo. Totemem może być roślina, zwierzę lub minerał. Totem określany jest też jako duchowy przewodnik, zwierzę mocy. Zwierzęta uczą ludzi relacji z przyrodą. Pomagają połączyć się z wszechświatem oraz czerpać z niego naukę i moc potrzebną do życia. Uczą i są wskaźnikami na ścieżce mocy. Wierzono, że każdy człowiek ma dziewięcioro zwierząt totemicznych, które ujawniają moc podczas Wędrówki po Ziemi. Posiadanie imienia związanego ze zwierzęciem było popularne wśród Indian Ameryki Północnej. Noszono też symbole związane z duchami totemicznymi. Totemy miały naprowadzać na drogę życia. Plemiona indiańskie były związane z klanami, a każdy klan miał charakterystyczną symbolikę, emblematy i totemy. Totemy określały też rodzaj wykonywanej czynności na rzecz plemienia. U Odżibejów (Ojibway, Chippewa żyjący w okolicy Wielkich Jezior) było pięć grup klanowych. Jedną z nich byli Obrońcy – wojownicy, a wśród nich ludzie z totemów Niedźwiedzia (Noka), Wilka (Myeengun) i Rysia (Pizheu). Do ich obowiązków należało m.in. patrolowanie okolic wioski, a także pomoc w uzdrawianiu. Czirokezi byli podzieleni na 14 klanów. Z Klanu Wilka wywodzili się wodzowie wojenni. Według wierzeń, Klan Wilka podarował ludziom łuk i strzały (Michalik 2004). Wilk w języku Dakotów (Siuksów) brzmi Sunkma’nitu Tanka – nauczyciel, ten, który odnajduje i wskazuje odpowiednią drogę. Wilk to urodzony wędrowiec, odkrywca nowych ścieżek, przemierza świat i przynosi do swego plemienia nowe nauki, dzieli się mocą. Wyczuwa niebezpieczeństwo na duże odległości. Tworząc związek z partnerką, jest lojalny i wierny. Mimo że jest silnie powiązany z rodziną, wykazuje też skłonności do życia w samotności. Ma wyczulone zmysły, a szczególną moc daje mu Księżyc, symbolizujący energię i zdolności parapsychiczne. Wilk obdarzony jest intuicją, pomaga ujawnić się wewnętrznym umiejętnościom człowieka. Uczy, że należy dzielić się z innymi (Nelson 2000, Sams i Carson 2002). Fryderyk Rudziński, miedzioryt Fryderyk Rudziński, miedzioryt Plemiona indiańskie nie okazywały nadmiernego strachu przed wilkami, raczej szacunek. Zdarzały się przypadki, że wilki atakowały ludzi (wiele z tych przypadków dotyczyło wilków chorych na wściekliznę, lub głodujących). Wiele plemion unikało jednak sytuacji, w których mogliby obrazić wilki, gdyż mogło to przynieść nieszczęście. Oczywiście rodzimi Amerykanie polowali na wilki. W niektórych rejonach futra drapieżników były cennym okryciem w okresie zimy. W późniejszym okresie było to również źródło dochodu podczas handlu z traperami (Fritts i in. 2003). Podobnie jak rdzenni Amerykanie, Europejczycy i Azjaci żyjący w czasach prehistorycznych i starożytnych darzyli wilki szacunkiem, próbowali nawet je naśladować. Wilka i watahę wilczą uznawano za wzór zgodności, poświęcenia i niezwykłej waleczności. Również Słowianie czcili wilka. Określali go mianem „lut”, „luty”. Uważa się, że nazwa ta może mieć powiązanie z tzw. luperkaliami – świętem obchodzonym w lutym, lub nawiązuje do trudnego okresu zimy, „srogi”. Jedno z plemion Słowian połabskich – Lutycy (Lucicy, Wieleci, Wilcy), uważało się za „dzieci Wilka”, wyróżniali się w walkach niesłychaną porywczością (Brückner i Urbańczyk 1985). Dlatego niezwykle istotnym jest, aby znaleźć równowagę pomiędzy interesami ludzi i ochroną gatunkową wilków. Potrzebny jest dialog pomiędzy różnymi grupami społecznymi, aby uzyskać konsensus. Bardzo ważnym jest, aby przedstawiać fakty obiektywnie. Podjęto wiele prób w celu edukacji społeczeństwa. Organizowane są warsztaty, wycieczki, spotkania w centrach wilczych i wykłady. Dostępnych jest coraz więcej profesjonalnych opracowań naukowych, książek, filmów popularnonaukowych, a także programów edukacyjnych, gier i filmów przeznaczonych dla różnych odbiorców. Wiele organizacji chroniących wilki ma swoje strony internetowe, na których można znaleźć podstawowe informacje na temat gatunku. Zauważalne jest też ekonomiczne znaczenie wilków, których obecność napędza zyski związane z turystyką i rekreacją w wielu krajach.

Źródło:

https://bit.ly/3r10fvP