Wyznawcy Słońca w Polsce
Jak się okazuje, polscy panteiści, a napewno jakaś ich część, doczekała się wreszcie własnego związku wyznaniowego, o którym można dowiedzieć się więcej w poniższym tekście...
Słońce
Od 10 tysięcy lat p. n. e, historia obfituje w rzeźby i rysunki wyrażające dla niego
szacunek i uwielbienie. I łatwo zrozumieć dlaczego skoro każdego ranka Słońce wschodzi
przynosząc światło, ciepło i bezpieczeństwo, chroniąc człowieka od zimna i ataków
drapieżników ukrytych w ciemności. Kultury rozumiały, że bez Słońca zboże nie wyrośnie a
życie na ziemi nie przetrwa. Ta świadomość sprawiła iż Słońce stało się najbardziej
adorowanym obiektem wszechczasów.
Ludzie byli również bardzo świadomi gwiazd. Śledzenie gwiazd pozwalało rozpoznawać i
przewidywać wydarzenia, które mają miejsce w dłuższych cyklach czasu, takich jak
zaćmienia czy pełnie księżyca. Skatalogowali grupy gwiazd w to, co dziś nazywamy
konstelacjami. Krzyż Zodiakalny to jeden z najstarszych konceptualnych obrazów w ludzkiej
historii. Przedstawia Słońce i drogę jaką przebywa ono w ciągu roku przez 12
najważniejszych konstelacji. Odzwierciedla też 12 miesięcy, 4 pory roku, przesilenia i
równonoce. Termin Zodiak odnosi się do faktu nadania konstelacjom ludzkich kształtów,
personifikacji: postaci i zwierząt. Inaczej mówiąc, wczesne cywilizacje nie tylko podążały za
słońcem i gwiazdami ale personifikowały je tworząc mity na podstawie ich wyglądu, ruchu i
położenia względem siebie. Dające życie i ochronę Słońce stało się uosobieniem
niewidzialnego stwórcy albo Boga. Było znane jako "Bóg Słońce" , światło świata, zbawca
ludzkości. Podobnie 12 konstelacji reprezentujących trasę wędrówki Boga Słońca otrzymało
nazwy, zazwyczaj związane z elementami natury, jakie występują w okresach gdy
przechodzi przez nie Słońce. Na przykład - Wodnik - niosący wodę, który przynosi wiosenne
deszcze.
3000 lat p. n. e. był Bogiem Słońca w Egipcie. HORUS. Jest on uczłowieczeniem Słońca, a
jego życie to seria alegorii związanych z ruchem Słońca po niebie. Z hieroglifów wiemy
dużo o tym słonecznym mesjaszu. Na przykład HORUS będąc słońcem, światłem, miał
wroga zwanego SET – będącego uosobieniem ciemności czy nocy. Mówiąc metaforycznie -
każdego ranka HORUS wygrywał walkę z SETEM, a kiedy nastawał wieczór SET
wygrywał walkę i wysyłał HORUSA do świata podziemi. Warto odnotować, że Ciemność i
Światło, czy Dobro i Zło to jedne z najważniejszych mitologicznych dualizmów, obecnych i
wyrażanych na wielu płaszczyznach po dziś dzień.
3
Najogólniej mówiąc, historia Horusa jest następująca:
Horus narodził się z dziewicy (Isis-Marii) 25-go grudnia. Jego narodzinom towarzyszyła
gwiazda na wschodzie. Po narodzinach cześć oddali mu Trzej Królowie. W wieku 12 lat był
nauczycielem syna marnotrawnego, a w wieku lat 30 został ochrzczony przez postać zwaną
ANUP i tak zaczął się jego stan duchowny. Horus miał 12 uczniów, z którymi podróżował,
czyniąc cuda takie jak uzdrawianie i chodzenie po wodzie. Horus był znany pod wieloma
imionami: Prawda, Światło, Pomazaniec Boży, Dobry Pasterz, Baranek Boży i wiele innych.
Po tym jak został zdradzony przez TYPHONA, Horus został ukrzyżowany, pochowany na 3
dni, a potem zmartwychwstał. Te atrybuty Horusa, oryginalne czy nie, wydają się przenikać
wiele światowych kultur, a dla wielu innych bogów mitologiczna struktura jest taka sama:
ATTIS z Frygii - urodzony 25 grudnia przez dziewicę NANA; ukrzyżowany; złożony w
grobie, po 3 dniach zmartwychwstał. KRISZNA z Indii, urodzony przez dziewicę Devaki; z
gwiazdą na wschodzie zapowiadającą jego nadejście; czynił cuda a po śmierci
zmartwychwstał. Grecki Dionizos, syn dziewicy; urodzony 25 grudnia; był podróżującym
nauczycielem, który czynił cuda np. zamieniał wodę w wino; nazywany był "Królem
Królów", "Synem Bożym", "Alfą i Omegą" itd; a po śmierci zmartwychwstał. MITRA z
Persji, syn dziewicy; urodzony 25 grudnia; miał 12 uczniów; czynił cuda; a po śmierci został
pochowany na 3 dni a potem zmartwychwstał. Był też nazywany "Prawdą", "Światłem" i
wiele innych. Interesujące, że dniem świętym dla Mitry była niedziela.
Faktem jest, że istnieje szereg zbawicieli, z różnych okresów z całego świata, którzy pasują
do tej samej charakterystyki. Pozostaje pytanie: dlaczego takie atrybuty? Dlaczego dziewica
rodząca 25 grudnia; dlaczego śmierć na 3 dni, a potem zmartwychwstanie; dlaczego 12
uczniów?
Przede wszystkim sekwencja narodzin jest czysto astrologiczna. Gwiazda na
wschodzie to Syriusz, najjaśniejsza gwiazda na niebie, która 24 grudnia leży w jednej linii z
trzema jasnymi gwiazdami z Pasa Oriona. 3 gwiazdy nazywane są dziś tak, jak w
starożytności: TRZEJ KRÓLOWIE. Trzej Królowie i najjaśniejsza gwiazda – Syriusz
wskazują miejsce wschodu słońca 25 grudnia. Oto dlaczego Trzej Królowie podążają za
gwiazdą na wschodzie aby odnaleźć miejsce wschodu - narodzin słońca/syna. Dziewica
Maria, jest konstelacją Panny, znaną także jako Dziewica Panna."Virgo" (Panna) po łacinie
znaczy "Dziewica". Panna odnosiła się także do "Domu Chleba". A reprezentacją Panny jest
dziewica trzymająca kłos pszenicy. Dom Chleba i symboliczny kłos pszenicy oznacza
sierpień i wrzesień - czas żniw. Słowo "BETLEJEM" w istocie przetłumaczyć można jako
"dom chleba". Betlejem odnosi się więc do konstelacji Panny, miejsca na niebie, nie na
ziemi.
4
Jest też inne ciekawe zjawisko zachodzące 25 grudnia, w dniu przesilenia zimowego.
Od przesilenia letniego do zimowego, dni stają się krótsze i chłodniejsze. Z perspektywy
północnej półkuli Słońce wędruje na południe, staje się mniejsze i wydaje się oddalać.
Skracanie się dni, dojrzewanie zbóż, gdy zbliża się zimowe przesilenie symbolizował dla
starożytnych proces śmierci. To była śmierć Słońca. Do 22 grudnia proces umierania Słońca
się dopełniał. Słońce poruszając się na południe przez 6 miesięcy, osiąga najniższy punkt na
niebie. I tu ciekawostka – Słońce wstrzymuje swą wędrówkę na 3 dni. Przez te 3 dni pauzy
Słońce przebywa w sąsiedztwie konstelacji Południowego Krzyża (Crux). Po tym czasie, 25
grudnia, Słońce podnosi się o 1 stopień, tym razem na północ, zapowiadając dłuższe dni,
ciepło i wiosnę. I dlatego się mówi: Syn (Słońce) umarł na krzyżu, był martwy 3 dni...po to
by zmartwychwstać, czy narodzić się ponownie. Oto dlaczego Jezus i inne Solarne bóstwa
łączy koncepcja ukrzyżowania i zmartwychwstania po 3 dniach. Jest to okres zmiany
kierunku poruszania się Słońca do kierunku północnej półkuli co przynosi wiosnę i
zbawienie.
CELE WYZNAWCÓW SŁOŃCA
1) Asymilacja z cyklem solarnym.
2) Dążenie do życia według praw Natury, zachowanie jej równowagi.
3) Organizacja działań kulturalnych w postaci zajęć stałych i wystaw.
4) Działalność edukacyjna.
5) Archiwizacja i restauracja zabytków wszystkich kultur.
Zgodnie ze swoją doktryną Wyznawcy Słońca działają także na rzecz ograniczenia
negatywnych aspektów relacji międzyludzkich i życia społecznego, jak w szczególności
5
wykluczenie społeczne, ubóstwo, bezdomność, demoralizacja oraz przestępczość
ŹRÓDŁA I ZASADY DOKTRYNALNE :
Do podstawowych źródeł doktryny Wyznawców Słońca należą:
- Słońce,
- fakty historyczne,
- Symbole Solarne.
Słońce - Wyznawcy Słońca uznają Słońce za Boga Słońce, przedstawiciela wszystkich
form Natury, a 12 konstelacji gwiazd jako jego zodiakalną wędrówkę po niebie. Życie z Nią
w zgodzie i harmonii jako jedyną formą życia i przetrwania ludzkości.
Fakty historyczne - Czciciele Słońca byli aktywni w różnych miejscach naszego
globu. Różnie nazywali Ją w różnych krajach, wśród wielojęzycznych ludów. Jednak zawsze
odnosiła się do kultu solarnego. Było to w, dawnych kulturach oddawanie czci boskiej
Słońcu oraz bóstwom solarnym z nim związanym bądź system wyznaniowy uznający Słońce
jako prasiłę twórczą. Słońce było centralnym punktem wielu prehistorycznych i starożytnych
religii. Słońce i jego ziemski przedstawiciel ogień były wówczas jedynymi źródłami światła i
ciepła, a więc życia (było uważane za dawcę, ale też za niszczyciela życia. W konsekwencji
często Słońce stawało się też symbolem nieskończoności, źródła energii i mocy życiowej,
męskiego Stwórcy, prawdy i oświecenia. Największą czcią Słońce darzyły ludy żyjące w
strefie umiarkowanej Ziemi. Kult Słońca znano w Egipcie, Mezopotamii, Armenii. Słońce
czcili starożytni Grecy, Persowie, Aztecy i Słowianie, a także Indianie Ameryki Północnej.
Często następowała personifikacja Słońca w formie bóstwa solarnego – najpopularniejsi z
nich to: egipski Ra, irański i indyjski, a także rzymski Mitra, nordycka Sol, słowiański
Swaróg.
Symbole Solarne – symbole kultu słońca występują licznie na całym świecie.
Odzwierciedlają kształtowanie się wiary na przestrzeni tysięcy lat. Zwykle był to okrąg
symbolizujący drogę Słońca. Okrąg ten był przecięty w pionie i poziomie co z kolei
symbolizowało Jego cztery roczne przesilenia. Symbolami solarnymi były też swastyki.
Umieszczano je w wielu miejscach i w różnej formie. Najpopularniejsze to Obeliski, które
od początku swego istnienia są bezpośrednim elementem Kultu Solarnego. Niekiedy
Symbole Solarne – znamienite w swej charakterystyce i formie; wykorzystywane były do
reprezentowania poglądów i ideologii odmiennej z ideą Kultu Solarnego. Wyznawcy Słońca
negują i oficjalnie potępiają idee Narodowego Socjalizmu, Nazizmu a także nie utożsamiają
się z żadnym ruchem czy organizacją z nią związaną. Trzeba też pamiętać, że symbolika
6
Słońca az do 30 – tych lat XX wieku swastyka była w Polsce popularnym znakiem
zachowanym na np. starych pieczęciach, herbach szlacheckich czy w elementach
dekoracyjno-wykończeniowych. Związek Wyznaniowy „Wyznawcy Słońca” to zaledwie
kontynuacja i rekultywacja najstarszych wierzeń w Kult Solarny oraz zachowanie spuścizny
po Czcicielach Słońca ze Szklarskiej Poręby. Chcemy w sposób światły, naukowy z
zachowaniem zasad Cyklu Solarnego propagować i promować nasze poglądy, które w istocie
są jednocześnie Prawem Naturalnym. Kultywowanie wyznania wiary poprzez okresowe
spotkania wyznawców poświęcone praktykom kontemplacyjnym oraz rozważaniom kwestii
religijnych.
ZASADY DOKTRYNALNE
Zasady doktrynalne Wyznawców Słońca opierają się na wyznaniu wiary Lechitów,
grupy prastarych plemion wyznających Kult Słońca. Wyznawców Słońca, w przeciwieństwie
do politeistycznych Związków wyznaniowych opartych na tych samych wyznaniach wiary,
charakteryzuje PANTEIZM – utożsamiający Boga ze światem przyrody. Bóg jest światem, a
świat jest Bogiem. Zwroty takie jak Bóg, Bóg Słońce, Wielkie Słońce itp. odnoszą się do
całej otaczającej nas Natury i Wszechświata, a kierowane ku Słońcu jako przedstawiciela
wszystkich Ich form.
I. Wyznawcy Słońca uznającą Słońce za Boga Słońce, przedstawiciela wszystkich form
Natury, a 12 konstelacji gwiazd jako jego zodiakalną wędrówkę po niebie. Przedstawicielem
Słońca na Ziemi jest Ogień.
II. Wiara Wyznawców Słońca opiera się na dziedzictwie ludów zamieszkujących m.in. Egipt,
Mezopotamie, Armenie; starożytnych Greków, Persów, Azteków, Słowian i Indian Ameryki
Północnej a także Kulcie Solarnym, rozsądku, doświadczeniu, rozumie, nauce i pracy.
Naszym obowiązkiem jest przyczyniać się jak najwięcej do Jej rozkwitu.
III. Wyznawcy Słońca czczą Słońce i Ogień, Matkę-Ziemię naszą rodzicielkę i całą
Przyrodę.
IV. W Cyklu Solarnym stale odkrywamy boską siłę sprawczą życia na Ziemi. Wszelkie życie
dzieje się wedle tego cyklicznego rytmu. Podporządkowanie się jemu jest naszą
powinnością. Wyznajemy wiarę w życie zgodne z prawami Przyrody jako jedyną formę
przetrwania ludzkości.
7
V. Słońcu; jedynemu ognisku hierarchicznego, nieskończonego, wiecznego i żywego
Wszech-Świata; zawdzięczamy wszystko na naszej Ziemi. Wraz z lądami, wodami,
roślinami i zwierzętami jesteśmy Jego cząstką. Tylko człowiek jest tego świadom; przez to
ciąży na nim ogromna odpowiedzialność.
VI. Obyczaje i obrzędy są bardzo ważną częścią każdej wspólnoty wyznaniowej, również
naszej. przykładamy do nich wielką wagę
VII. Nasze istnienie zawdzięczamy Słońcu, ogniowi i przodkom. Oddajemy im cześć, a
pamięć o nich przekazujemy przyszłym pokoleniom.
VIII. Ciało i duch tworzą nierozerwalną i wzajemnie warunkującą się jedność i całość. To są
dwie strony tego samego bytu. Wyznawcy Słońca podkreślając równą wartość obojga dążą
do ich równomiernego, stałego i równoczesnego doskonalenia,
IX. Postępowanie każdego człowieka wyznacza ich charakter. Ten jest zaś wytworem
dziedzicznych cech oraz otoczenia, nacisku środowiska i wychowania. Miarą wartości ludzi
jest ich dorobek i tylko wedle nich oceniamy je.
X. Pobłądzić i zawinić może każdy z nas; bywa takie zdarzenie losu. Błąd i winę można
tylko własnymi czynami naprawić i zmazać.
XI. Ból i cierpienie ostrzegają nas przed niebezpieczeństwem oraz budzą obronne siły ciała i
ducha. Wywołują one nie tylko wstrząs, ale i wspomagają ozdrowienie. Nie są one dobre ani
złe. Tak objawiają się prawa Przyrody.
XII. Nieśmiertelność osiągamy przez potomstwo i twórcze działanie, które daje największą
radość życia. Działania prospołeczne i te związane z ekologią uznajemy za najbardziej
podniosłe.
XIII. Zasady etyczne Wyznawców Słońca opierają się na boskich prawach Przyrody.
Najwyższymi wartościami są wiedza, rozum, zdrowie, odpowiedzialność, żywotność,
godność, rzetelność, wytrwałość, odwaga, wierność, mocna wola i sprawiedliwość.
Pokonujemy w nas nieuctwo i słabość, głupotę, chorobę, uzależnienie i nienawiść. Dążymy
do życia w harmonii z Naturą i z samym sobą.
XIV. Działanie zgodne z prawami Słońca i Przyrody, włączanie się w wiecznotrwały rozwój
Świata daje życiu każdego z nas podniosłe, uświęcające je znaczenie, wykraczając poza byt
jednostki.
XV. Wiecznie rozwija się wszechogarniający człowieka jednorodny Wszech-Świat.
Zaszczytnym powołaniem człowieka jest czynny udział w tym rozwoju i stałe zwiększanie
8
wartości życia, by go czynić lepszym i piękniejszym, by mu nadać nadrzędne wymiary
zgodne z Prawami Natury.
RYTUAŁY I OBRZĘDY:
W naszej Wierze rytuałami są przede wszystkim obchody świąt, związanych ściśle z
cyklem przemian w Przyrodzie. Poczynając od wiosny, a kończąc na zimie zataczany jest
przez Naturę krąg cyklu życia, śmierci oraz narodzin. W kluczowych momentach tego cyklu
Wyznawcy obchodzą najważniejsze święta i rytualne obrzędy:
Stymulowanie Cyklów Natury i Wegetacyjnych są podzielone na cztery obrzędy.
Równonoc Wiosenna – moment, w którym Ziemia przekracza punkt na swojej orbicie, w
którym promienie słoneczne padają prostopadle na równik i są równocześnie styczne do jej
powierzchni przy biegunach. Od tej chwili przez pół roku biegun północny będzie bliżej
Słońca niż biegun południowy (Słońce bardziej oświetla północną półkulę Ziemi). Inaczej
mówiąc jest to moment przecięcia przez Słońce równika niebieskiego w trakcie jego
pozornej wędrówki po ekliptyce z półkuli południowej na półkulę północną. Równonoc
wiosenna następuje 20/21 marca i wyznacza na półkuli północnej początek wiosny, a na
półkuli południowej jesieni. W astrologii równonoc wiosenna wyznacza także początek
znaku zodiaku Barana. Rytuał zakopywania w śniegu bądź topienia Marzanny i przyzywanie
wiosny. Symbolem pobudzenia płodności ziemi są m. in. skoki przez powalone drzewa lub
pnie, wróżby i przepowiednie.
Letnie Przesilenie - moment maksymalnego wychylenia osi obrotu Ziemi w kierunku
Słońca, gdy biegun północny jest bliżej Słońca niż południowy. Zachodzi około 21 czerwca.
Dzień przesilenia jest najdłuższym dniem w roku, w którym cień padający w południe jest
najkrótszy w roku (dotyczy tylko obszarów półkuli północnej na północ od zwrotnika Raka).
Noc jest wówczas najkrótsza. Rytuał oczyszczania wodą, przyzywanie lata, prośby o udane
9
plony.
Równonoc Jesienna – moment przecięcia przez Słońce równika niebieskiego w trakcie jego
pozornej wędrówki po ekliptyce z półkuli północnej na półkulę południową. Równonoc
jesienna następuje 22/23 września i wyznacza na półkuli północnej początek jesieni, a na
półkuli południowej wiosny. W astrologii równonoc jesienna wyznacza także początek znaku
zodiaku Wagi.
Rytuał oddawania czci przodkom przez palenie zniczy i pochodni. Wspominanie ich.
Wspólna uczta z przyzywanymi przodkami. Rytualny marsz w górę rzeki.
Zimowe Przesilenie – dzień w roku, w którym Słońce góruje w zenicie w najdalej na
południe wysuniętej szerokości geograficznej, na której może górować w zenicie –
zwrotniku Koziorożca. Z powodu długości roku słonecznego 365 dni 6 godzin 9 minut 9
sekund i stosowania lat przestępnych przesilenie zimowe przypada na dni 21-22 grudnia.
Na półkuli północnej jest to najkrótszy dzień w roku, a na półkuli południowej – najdłuższy.
Rytuał przyzywania Nowego Słońca: symbolicznie spędzamy ten dzień w możliwie wysoko
położonym terenie. Celebrujemy bliskość Słońca do Ziemi i rozpoczęcie cyklu coraz
dłuższych dni.
Charakterystyka kultywowanych obrzędów religijnych:
Obowiązkowe w czasie wszystkich obrzędów są rytuały palenia dużej ilości i
rozmiarów ognisk oraz pochodni. Całość wieńczą radosna biesiada, wznoszenia zdrawic,
taniec i kontemplacje.
• Oczyszczanie Wodą: polega na zbiorowej kąpieli w wodzie, niezależnie czy jest to
rzeka, akwen wodny czy też morze. Woda symbolicznie oczyszcza ciało i duszę.
Właściciele studni również symbolicznie dziękują za życiodajną wodę i proszą o dalszą jej
czystość i obfitość. Starosłowiańskim zwyczajem samotne bądź bezdzietne kobiety
puszczają na wodzie wianki prosząc tym o potomstwo i pomyślność.
• Wróżby i przepowiednie: Wróżenie słowiańską ruletą (na poziomym, drewnianym
kole, w czterech przeciwległych stronach umieszczone są symbole pomyślności i
niepowodzenia). Przepowiednie na podstawie obserwacji nieba i otaczającej nas natury.
• Oddawanie Czci Przodkom: Palenie zniczy i ognisk jest symbolem pamięci o
przodkach. Dziękujemy im za mądrość, którą po Nich dziedziczymy i prosimy o
prowadzenie w życiu i po nim.
• Obrzędowa uczta: Polega na konsumowaniu wszystkich darów natury. Wspólna
biesiada jednoczy wszystkich uczestników. Uczta towarzyszy wszystkim obrzędom
obchodzonym przez Wyznawców Słońca.
10
• Taniec, Korowód: Element jednoczący wszystkich biesiadników. Z reguły następuje
po utworzeniu Kręgu Wyznawców. Krąg zmienia się w taneczny korowód poruszający się
zazwyczaj wokół ognia.
• Muzyka, Rytm i Śpiew: Dźwięki bębnów, jako najstarszych instrumentów używanych
przez człowieka u zarania dziejów, wprowadzają uczestników w naturalną mantrę.
Uczestnicy biorą czynny lub bierny udział w tworzeniu muzyki. Bardzo ważne są też
występy na scenie, koncerty, performanse, wizualizacje i inne formy aktywności artystycznej
związanej z muzyką.
• Zdrawice: Rytualne toasty wznoszone przy różnych okazjach.
• Ofiary (obiaty): rytuał dzielenia się z Naturą darami od Niej otrzymanymi. Część
zbiorów przeznaczona na ucztę składana jest osobno w ofierze Słońcu, w podzięce za ich
obfitość.
• Kontemplacje: poczucie wyjątkowej więzi z naturą poprzez wewnętrzne wyciszenie.
 |
| Logo WS- twitter.com |
INFORMACJE O STRONIE
- Adres
- Krótki opis
- Długi opis
- Misja
- Numer telefonu
- Poczta elektroniczna
- Strona internetowa
Słońce
Od 10 tysięcy lat p. n. e, historia obfituje w rzeźby i rysunki wyrażające dla niego
szacunek i uwielbienie. I łatwo zrozumieć dlaczego skoro każdego ranka Słońce wschodzi
przynosząc światło, ciepło i bezpieczeństwo, chroniąc człowieka od zimna i ataków
drapieżników ukrytych w ciemności. Kultury rozumiały, że bez Słońca zboże nie wyrośnie a
życie na ziemi nie przetrwa. Ta świadomość sprawiła iż Słońce stało się najbardziej
adorowanym obiektem wszechczasów.
Ludzie byli również bardzo świadomi gwiazd. Śledzenie gwiazd pozwalało rozpoznawać i
przewidywać wydarzenia, które mają miejsce w dłuższych cyklach czasu, takich jak
zaćmienia czy pełnie księżyca. Skatalogowali grupy gwiazd w to, co dziś nazywamy
konstelacjami. Krzyż Zodiakalny to jeden z najstarszych konceptualnych obrazów w ludzkiej
historii. Przedstawia Słońce i drogę jaką przebywa ono w ciągu roku przez 12
najważniejszych konstelacji. Odzwierciedla też 12 miesięcy, 4 pory roku, przesilenia i
równonoce. Termin Zodiak odnosi się do faktu nadania konstelacjom ludzkich kształtów,
personifikacji: postaci i zwierząt. Inaczej mówiąc, wczesne cywilizacje nie tylko podążały za
słońcem i gwiazdami ale personifikowały je tworząc mity na podstawie ich wyglądu, ruchu i
położenia względem siebie. Dające życie i ochronę Słońce stało się uosobieniem
niewidzialnego stwórcy albo Boga. Było znane jako "Bóg Słońce" , światło świata, zbawca
ludzkości. Podobnie 12 konstelacji reprezentujących trasę wędrówki Boga Słońca otrzymało
nazwy, zazwyczaj związane z elementami natury, jakie występują w okresach gdy
przechodzi przez nie Słońce. Na przykład - Wodnik - niosący wodę, który przynosi wiosenne
deszcze.
3000 lat p. n. e. był Bogiem Słońca w Egipcie. HORUS. Jest on uczłowieczeniem Słońca, a
jego życie to seria alegorii związanych z ruchem Słońca po niebie. Z hieroglifów wiemy
dużo o tym słonecznym mesjaszu. Na przykład HORUS będąc słońcem, światłem, miał
wroga zwanego SET – będącego uosobieniem ciemności czy nocy. Mówiąc metaforycznie -
każdego ranka HORUS wygrywał walkę z SETEM, a kiedy nastawał wieczór SET
wygrywał walkę i wysyłał HORUSA do świata podziemi. Warto odnotować, że Ciemność i
Światło, czy Dobro i Zło to jedne z najważniejszych mitologicznych dualizmów, obecnych i
wyrażanych na wielu płaszczyznach po dziś dzień.
3
Najogólniej mówiąc, historia Horusa jest następująca:
Horus narodził się z dziewicy (Isis-Marii) 25-go grudnia. Jego narodzinom towarzyszyła
gwiazda na wschodzie. Po narodzinach cześć oddali mu Trzej Królowie. W wieku 12 lat był
nauczycielem syna marnotrawnego, a w wieku lat 30 został ochrzczony przez postać zwaną
ANUP i tak zaczął się jego stan duchowny. Horus miał 12 uczniów, z którymi podróżował,
czyniąc cuda takie jak uzdrawianie i chodzenie po wodzie. Horus był znany pod wieloma
imionami: Prawda, Światło, Pomazaniec Boży, Dobry Pasterz, Baranek Boży i wiele innych.
Po tym jak został zdradzony przez TYPHONA, Horus został ukrzyżowany, pochowany na 3
dni, a potem zmartwychwstał. Te atrybuty Horusa, oryginalne czy nie, wydają się przenikać
wiele światowych kultur, a dla wielu innych bogów mitologiczna struktura jest taka sama:
ATTIS z Frygii - urodzony 25 grudnia przez dziewicę NANA; ukrzyżowany; złożony w
grobie, po 3 dniach zmartwychwstał. KRISZNA z Indii, urodzony przez dziewicę Devaki; z
gwiazdą na wschodzie zapowiadającą jego nadejście; czynił cuda a po śmierci
zmartwychwstał. Grecki Dionizos, syn dziewicy; urodzony 25 grudnia; był podróżującym
nauczycielem, który czynił cuda np. zamieniał wodę w wino; nazywany był "Królem
Królów", "Synem Bożym", "Alfą i Omegą" itd; a po śmierci zmartwychwstał. MITRA z
Persji, syn dziewicy; urodzony 25 grudnia; miał 12 uczniów; czynił cuda; a po śmierci został
pochowany na 3 dni a potem zmartwychwstał. Był też nazywany "Prawdą", "Światłem" i
wiele innych. Interesujące, że dniem świętym dla Mitry była niedziela.
Faktem jest, że istnieje szereg zbawicieli, z różnych okresów z całego świata, którzy pasują
do tej samej charakterystyki. Pozostaje pytanie: dlaczego takie atrybuty? Dlaczego dziewica
rodząca 25 grudnia; dlaczego śmierć na 3 dni, a potem zmartwychwstanie; dlaczego 12
uczniów?
Przede wszystkim sekwencja narodzin jest czysto astrologiczna. Gwiazda na
wschodzie to Syriusz, najjaśniejsza gwiazda na niebie, która 24 grudnia leży w jednej linii z
trzema jasnymi gwiazdami z Pasa Oriona. 3 gwiazdy nazywane są dziś tak, jak w
starożytności: TRZEJ KRÓLOWIE. Trzej Królowie i najjaśniejsza gwiazda – Syriusz
wskazują miejsce wschodu słońca 25 grudnia. Oto dlaczego Trzej Królowie podążają za
gwiazdą na wschodzie aby odnaleźć miejsce wschodu - narodzin słońca/syna. Dziewica
Maria, jest konstelacją Panny, znaną także jako Dziewica Panna."Virgo" (Panna) po łacinie
znaczy "Dziewica". Panna odnosiła się także do "Domu Chleba". A reprezentacją Panny jest
dziewica trzymająca kłos pszenicy. Dom Chleba i symboliczny kłos pszenicy oznacza
sierpień i wrzesień - czas żniw. Słowo "BETLEJEM" w istocie przetłumaczyć można jako
"dom chleba". Betlejem odnosi się więc do konstelacji Panny, miejsca na niebie, nie na
ziemi.
4
Jest też inne ciekawe zjawisko zachodzące 25 grudnia, w dniu przesilenia zimowego.
Od przesilenia letniego do zimowego, dni stają się krótsze i chłodniejsze. Z perspektywy
północnej półkuli Słońce wędruje na południe, staje się mniejsze i wydaje się oddalać.
Skracanie się dni, dojrzewanie zbóż, gdy zbliża się zimowe przesilenie symbolizował dla
starożytnych proces śmierci. To była śmierć Słońca. Do 22 grudnia proces umierania Słońca
się dopełniał. Słońce poruszając się na południe przez 6 miesięcy, osiąga najniższy punkt na
niebie. I tu ciekawostka – Słońce wstrzymuje swą wędrówkę na 3 dni. Przez te 3 dni pauzy
Słońce przebywa w sąsiedztwie konstelacji Południowego Krzyża (Crux). Po tym czasie, 25
grudnia, Słońce podnosi się o 1 stopień, tym razem na północ, zapowiadając dłuższe dni,
ciepło i wiosnę. I dlatego się mówi: Syn (Słońce) umarł na krzyżu, był martwy 3 dni...po to
by zmartwychwstać, czy narodzić się ponownie. Oto dlaczego Jezus i inne Solarne bóstwa
łączy koncepcja ukrzyżowania i zmartwychwstania po 3 dniach. Jest to okres zmiany
kierunku poruszania się Słońca do kierunku północnej półkuli co przynosi wiosnę i
zbawienie.
CELE WYZNAWCÓW SŁOŃCA
1) Asymilacja z cyklem solarnym.
2) Dążenie do życia według praw Natury, zachowanie jej równowagi.
3) Organizacja działań kulturalnych w postaci zajęć stałych i wystaw.
4) Działalność edukacyjna.
5) Archiwizacja i restauracja zabytków wszystkich kultur.
Zgodnie ze swoją doktryną Wyznawcy Słońca działają także na rzecz ograniczenia
negatywnych aspektów relacji międzyludzkich i życia społecznego, jak w szczególności
5
wykluczenie społeczne, ubóstwo, bezdomność, demoralizacja oraz przestępczość
ŹRÓDŁA I ZASADY DOKTRYNALNE :
Do podstawowych źródeł doktryny Wyznawców Słońca należą:
- Słońce,
- fakty historyczne,
- Symbole Solarne.
Słońce - Wyznawcy Słońca uznają Słońce za Boga Słońce, przedstawiciela wszystkich
form Natury, a 12 konstelacji gwiazd jako jego zodiakalną wędrówkę po niebie. Życie z Nią
w zgodzie i harmonii jako jedyną formą życia i przetrwania ludzkości.
Fakty historyczne - Czciciele Słońca byli aktywni w różnych miejscach naszego
globu. Różnie nazywali Ją w różnych krajach, wśród wielojęzycznych ludów. Jednak zawsze
odnosiła się do kultu solarnego. Było to w, dawnych kulturach oddawanie czci boskiej
Słońcu oraz bóstwom solarnym z nim związanym bądź system wyznaniowy uznający Słońce
jako prasiłę twórczą. Słońce było centralnym punktem wielu prehistorycznych i starożytnych
religii. Słońce i jego ziemski przedstawiciel ogień były wówczas jedynymi źródłami światła i
ciepła, a więc życia (było uważane za dawcę, ale też za niszczyciela życia. W konsekwencji
często Słońce stawało się też symbolem nieskończoności, źródła energii i mocy życiowej,
męskiego Stwórcy, prawdy i oświecenia. Największą czcią Słońce darzyły ludy żyjące w
strefie umiarkowanej Ziemi. Kult Słońca znano w Egipcie, Mezopotamii, Armenii. Słońce
czcili starożytni Grecy, Persowie, Aztecy i Słowianie, a także Indianie Ameryki Północnej.
Często następowała personifikacja Słońca w formie bóstwa solarnego – najpopularniejsi z
nich to: egipski Ra, irański i indyjski, a także rzymski Mitra, nordycka Sol, słowiański
Swaróg.
Symbole Solarne – symbole kultu słońca występują licznie na całym świecie.
Odzwierciedlają kształtowanie się wiary na przestrzeni tysięcy lat. Zwykle był to okrąg
symbolizujący drogę Słońca. Okrąg ten był przecięty w pionie i poziomie co z kolei
symbolizowało Jego cztery roczne przesilenia. Symbolami solarnymi były też swastyki.
Umieszczano je w wielu miejscach i w różnej formie. Najpopularniejsze to Obeliski, które
od początku swego istnienia są bezpośrednim elementem Kultu Solarnego. Niekiedy
Symbole Solarne – znamienite w swej charakterystyce i formie; wykorzystywane były do
reprezentowania poglądów i ideologii odmiennej z ideą Kultu Solarnego. Wyznawcy Słońca
negują i oficjalnie potępiają idee Narodowego Socjalizmu, Nazizmu a także nie utożsamiają
się z żadnym ruchem czy organizacją z nią związaną. Trzeba też pamiętać, że symbolika
6
Słońca az do 30 – tych lat XX wieku swastyka była w Polsce popularnym znakiem
zachowanym na np. starych pieczęciach, herbach szlacheckich czy w elementach
dekoracyjno-wykończeniowych. Związek Wyznaniowy „Wyznawcy Słońca” to zaledwie
kontynuacja i rekultywacja najstarszych wierzeń w Kult Solarny oraz zachowanie spuścizny
po Czcicielach Słońca ze Szklarskiej Poręby. Chcemy w sposób światły, naukowy z
zachowaniem zasad Cyklu Solarnego propagować i promować nasze poglądy, które w istocie
są jednocześnie Prawem Naturalnym. Kultywowanie wyznania wiary poprzez okresowe
spotkania wyznawców poświęcone praktykom kontemplacyjnym oraz rozważaniom kwestii
religijnych.
ZASADY DOKTRYNALNE
Zasady doktrynalne Wyznawców Słońca opierają się na wyznaniu wiary Lechitów,
grupy prastarych plemion wyznających Kult Słońca. Wyznawców Słońca, w przeciwieństwie
do politeistycznych Związków wyznaniowych opartych na tych samych wyznaniach wiary,
charakteryzuje PANTEIZM – utożsamiający Boga ze światem przyrody. Bóg jest światem, a
świat jest Bogiem. Zwroty takie jak Bóg, Bóg Słońce, Wielkie Słońce itp. odnoszą się do
całej otaczającej nas Natury i Wszechświata, a kierowane ku Słońcu jako przedstawiciela
wszystkich Ich form.
I. Wyznawcy Słońca uznającą Słońce za Boga Słońce, przedstawiciela wszystkich form
Natury, a 12 konstelacji gwiazd jako jego zodiakalną wędrówkę po niebie. Przedstawicielem
Słońca na Ziemi jest Ogień.
II. Wiara Wyznawców Słońca opiera się na dziedzictwie ludów zamieszkujących m.in. Egipt,
Mezopotamie, Armenie; starożytnych Greków, Persów, Azteków, Słowian i Indian Ameryki
Północnej a także Kulcie Solarnym, rozsądku, doświadczeniu, rozumie, nauce i pracy.
Naszym obowiązkiem jest przyczyniać się jak najwięcej do Jej rozkwitu.
III. Wyznawcy Słońca czczą Słońce i Ogień, Matkę-Ziemię naszą rodzicielkę i całą
Przyrodę.
IV. W Cyklu Solarnym stale odkrywamy boską siłę sprawczą życia na Ziemi. Wszelkie życie
dzieje się wedle tego cyklicznego rytmu. Podporządkowanie się jemu jest naszą
powinnością. Wyznajemy wiarę w życie zgodne z prawami Przyrody jako jedyną formę
przetrwania ludzkości.
7
V. Słońcu; jedynemu ognisku hierarchicznego, nieskończonego, wiecznego i żywego
Wszech-Świata; zawdzięczamy wszystko na naszej Ziemi. Wraz z lądami, wodami,
roślinami i zwierzętami jesteśmy Jego cząstką. Tylko człowiek jest tego świadom; przez to
ciąży na nim ogromna odpowiedzialność.
VI. Obyczaje i obrzędy są bardzo ważną częścią każdej wspólnoty wyznaniowej, również
naszej. przykładamy do nich wielką wagę
VII. Nasze istnienie zawdzięczamy Słońcu, ogniowi i przodkom. Oddajemy im cześć, a
pamięć o nich przekazujemy przyszłym pokoleniom.
VIII. Ciało i duch tworzą nierozerwalną i wzajemnie warunkującą się jedność i całość. To są
dwie strony tego samego bytu. Wyznawcy Słońca podkreślając równą wartość obojga dążą
do ich równomiernego, stałego i równoczesnego doskonalenia,
IX. Postępowanie każdego człowieka wyznacza ich charakter. Ten jest zaś wytworem
dziedzicznych cech oraz otoczenia, nacisku środowiska i wychowania. Miarą wartości ludzi
jest ich dorobek i tylko wedle nich oceniamy je.
X. Pobłądzić i zawinić może każdy z nas; bywa takie zdarzenie losu. Błąd i winę można
tylko własnymi czynami naprawić i zmazać.
XI. Ból i cierpienie ostrzegają nas przed niebezpieczeństwem oraz budzą obronne siły ciała i
ducha. Wywołują one nie tylko wstrząs, ale i wspomagają ozdrowienie. Nie są one dobre ani
złe. Tak objawiają się prawa Przyrody.
XII. Nieśmiertelność osiągamy przez potomstwo i twórcze działanie, które daje największą
radość życia. Działania prospołeczne i te związane z ekologią uznajemy za najbardziej
podniosłe.
XIII. Zasady etyczne Wyznawców Słońca opierają się na boskich prawach Przyrody.
Najwyższymi wartościami są wiedza, rozum, zdrowie, odpowiedzialność, żywotność,
godność, rzetelność, wytrwałość, odwaga, wierność, mocna wola i sprawiedliwość.
Pokonujemy w nas nieuctwo i słabość, głupotę, chorobę, uzależnienie i nienawiść. Dążymy
do życia w harmonii z Naturą i z samym sobą.
XIV. Działanie zgodne z prawami Słońca i Przyrody, włączanie się w wiecznotrwały rozwój
Świata daje życiu każdego z nas podniosłe, uświęcające je znaczenie, wykraczając poza byt
jednostki.
XV. Wiecznie rozwija się wszechogarniający człowieka jednorodny Wszech-Świat.
Zaszczytnym powołaniem człowieka jest czynny udział w tym rozwoju i stałe zwiększanie
8
wartości życia, by go czynić lepszym i piękniejszym, by mu nadać nadrzędne wymiary
zgodne z Prawami Natury.
RYTUAŁY I OBRZĘDY:
W naszej Wierze rytuałami są przede wszystkim obchody świąt, związanych ściśle z
cyklem przemian w Przyrodzie. Poczynając od wiosny, a kończąc na zimie zataczany jest
przez Naturę krąg cyklu życia, śmierci oraz narodzin. W kluczowych momentach tego cyklu
Wyznawcy obchodzą najważniejsze święta i rytualne obrzędy:
Stymulowanie Cyklów Natury i Wegetacyjnych są podzielone na cztery obrzędy.
Równonoc Wiosenna – moment, w którym Ziemia przekracza punkt na swojej orbicie, w
którym promienie słoneczne padają prostopadle na równik i są równocześnie styczne do jej
powierzchni przy biegunach. Od tej chwili przez pół roku biegun północny będzie bliżej
Słońca niż biegun południowy (Słońce bardziej oświetla północną półkulę Ziemi). Inaczej
mówiąc jest to moment przecięcia przez Słońce równika niebieskiego w trakcie jego
pozornej wędrówki po ekliptyce z półkuli południowej na półkulę północną. Równonoc
wiosenna następuje 20/21 marca i wyznacza na półkuli północnej początek wiosny, a na
półkuli południowej jesieni. W astrologii równonoc wiosenna wyznacza także początek
znaku zodiaku Barana. Rytuał zakopywania w śniegu bądź topienia Marzanny i przyzywanie
wiosny. Symbolem pobudzenia płodności ziemi są m. in. skoki przez powalone drzewa lub
pnie, wróżby i przepowiednie.
Letnie Przesilenie - moment maksymalnego wychylenia osi obrotu Ziemi w kierunku
Słońca, gdy biegun północny jest bliżej Słońca niż południowy. Zachodzi około 21 czerwca.
Dzień przesilenia jest najdłuższym dniem w roku, w którym cień padający w południe jest
najkrótszy w roku (dotyczy tylko obszarów półkuli północnej na północ od zwrotnika Raka).
Noc jest wówczas najkrótsza. Rytuał oczyszczania wodą, przyzywanie lata, prośby o udane
9
plony.
Równonoc Jesienna – moment przecięcia przez Słońce równika niebieskiego w trakcie jego
pozornej wędrówki po ekliptyce z półkuli północnej na półkulę południową. Równonoc
jesienna następuje 22/23 września i wyznacza na półkuli północnej początek jesieni, a na
półkuli południowej wiosny. W astrologii równonoc jesienna wyznacza także początek znaku
zodiaku Wagi.
Rytuał oddawania czci przodkom przez palenie zniczy i pochodni. Wspominanie ich.
Wspólna uczta z przyzywanymi przodkami. Rytualny marsz w górę rzeki.
Zimowe Przesilenie – dzień w roku, w którym Słońce góruje w zenicie w najdalej na
południe wysuniętej szerokości geograficznej, na której może górować w zenicie –
zwrotniku Koziorożca. Z powodu długości roku słonecznego 365 dni 6 godzin 9 minut 9
sekund i stosowania lat przestępnych przesilenie zimowe przypada na dni 21-22 grudnia.
Na półkuli północnej jest to najkrótszy dzień w roku, a na półkuli południowej – najdłuższy.
Rytuał przyzywania Nowego Słońca: symbolicznie spędzamy ten dzień w możliwie wysoko
położonym terenie. Celebrujemy bliskość Słońca do Ziemi i rozpoczęcie cyklu coraz
dłuższych dni.
Charakterystyka kultywowanych obrzędów religijnych:
Obowiązkowe w czasie wszystkich obrzędów są rytuały palenia dużej ilości i
rozmiarów ognisk oraz pochodni. Całość wieńczą radosna biesiada, wznoszenia zdrawic,
taniec i kontemplacje.
• Oczyszczanie Wodą: polega na zbiorowej kąpieli w wodzie, niezależnie czy jest to
rzeka, akwen wodny czy też morze. Woda symbolicznie oczyszcza ciało i duszę.
Właściciele studni również symbolicznie dziękują za życiodajną wodę i proszą o dalszą jej
czystość i obfitość. Starosłowiańskim zwyczajem samotne bądź bezdzietne kobiety
puszczają na wodzie wianki prosząc tym o potomstwo i pomyślność.
• Wróżby i przepowiednie: Wróżenie słowiańską ruletą (na poziomym, drewnianym
kole, w czterech przeciwległych stronach umieszczone są symbole pomyślności i
niepowodzenia). Przepowiednie na podstawie obserwacji nieba i otaczającej nas natury.
• Oddawanie Czci Przodkom: Palenie zniczy i ognisk jest symbolem pamięci o
przodkach. Dziękujemy im za mądrość, którą po Nich dziedziczymy i prosimy o
prowadzenie w życiu i po nim.
• Obrzędowa uczta: Polega na konsumowaniu wszystkich darów natury. Wspólna
biesiada jednoczy wszystkich uczestników. Uczta towarzyszy wszystkim obrzędom
obchodzonym przez Wyznawców Słońca.
10
• Taniec, Korowód: Element jednoczący wszystkich biesiadników. Z reguły następuje
po utworzeniu Kręgu Wyznawców. Krąg zmienia się w taneczny korowód poruszający się
zazwyczaj wokół ognia.
• Muzyka, Rytm i Śpiew: Dźwięki bębnów, jako najstarszych instrumentów używanych
przez człowieka u zarania dziejów, wprowadzają uczestników w naturalną mantrę.
Uczestnicy biorą czynny lub bierny udział w tworzeniu muzyki. Bardzo ważne są też
występy na scenie, koncerty, performanse, wizualizacje i inne formy aktywności artystycznej
związanej z muzyką.
• Zdrawice: Rytualne toasty wznoszone przy różnych okazjach.
• Ofiary (obiaty): rytuał dzielenia się z Naturą darami od Niej otrzymanymi. Część
zbiorów przeznaczona na ucztę składana jest osobno w ofierze Słońcu, w podzięce za ich
obfitość.
• Kontemplacje: poczucie wyjątkowej więzi z naturą poprzez wewnętrzne wyciszenie.
proszę o zmianę mailan na waldek@zgc.pl:) Zapraszam do kontaktu wszystkich ciekawych, realizujących się osób. Sol Waldemar Wnęk
OdpowiedzUsuńPraise the sun
OdpowiedzUsuń