Dżinizm - religia i nudyzm
Dżinizm to religia, która narodziła się w Indiach w VIII w. p.n.e. Jej nazwa wywodzi się od słowa dżina, czyli „zwycięzca”, i odnosi się do duszy, która pokonała swoich „wewnętrznych wrogów”, osiągając stan wyzwolenia. Za twórcę tej religii uważany jest Parśwa (Parśwanatha). Dżiniści uznają go za 24 tzw. tirthankarów („budowniczych mostów”, tzn. przygotowujących doktrynę).
Według tradycji jest ich dwudziestu czterech: dwudziestu dwóch uważanych za mitycznych a Parśwa i Mahawira – za historycznych:
1. Adinatha (Riszabhadewa) – przedstawiany w kolorze żółtym, symbolizuje go byk,
2. Adźinatha – złoty, słoń,
3. Sambhawanatha – koń,
4. Abhinandana – złoty, małpa,
5. Sumatinatha – złoty lub żółty, ptak lub koło,
6. Padmaprabha – czerwony kwiat lotosu,
7. Suparśwanatha – zielony, swastyka lub siedmiogłowa kobra,
8. Czandraprabha – biały, sierp księżyca,
9. Puszpadanta (Suwidhana) – biały, krokodyl lub krab,
10. Śitalanatha – żółty lub złoty, swastyka lub liść drzewa pippal,
11. Śrejamśanatha – żółty lub złoty, orzeł, daniel lub nosorożec,
12. Wasupudźja – czerwony, wół domowy,
13. Wimalanatha -złoty lub żółty, dzik,
14. Ananatanatha – złoty, sokół lub niedźwiedź,
15. Dharmanatha – żółty, błyskawica,
16. Śantinatha – złoty lub żółty, daniel lub żółw,
17. Kunthanatha – złoty, koza,
18. Arthanatha – złoty lub żółty, ryba,
19. Mallinatha (według śwetambarów kobieta) – niebieska lub złota, dzban na wodę,
20. Munisuwrata – ciemny, żółw,
21. Naminatha – złoty, niebieski, lotos,
22. Neminatha (Arisztanemi) – czerwony lub ciemny, muszla,
23. Parśwanatha (podobno VIII-VII w. p.n.e.) – ciemnoniebieski, wąż lub siedmiogłowa kobra,
24. Tirthakara (złoty lub żółty, lew) – Wardhamana Mahawira (ok. VI-V w. p.n.e.).
Znacząco na kształt dżinizmu wpłynął Wardhamana Mahawira, żyjący w VI w. p.n.e. (współczesny Buddzie), który rozwinął nauki Parśwy oraz opracował tzw. pięć małych przykazań (anuvratas) obowiązujących wyznawców tej religii. Należą do nich:
1) ahimsa – powstrzymanie się od zadawania cierpienia wszelkim istotom żywym jest najważniejszym przykazaniem dla dżinistów. Z tą zasadą wiąże się ich wegetarianizm. Ahinsa zabrania im także wykonywania zawodów związanych z zabijaniem bądź wyrządzaniem krzywdy istotom żywych, dlatego są pacyfistami. Co więcej, dżiniści zamiatają drogę przed sobą czy cedzą wodę do picia po to, by nie zabić jakiegoś mikroskopijnego stworzenia;
2) staja – powstrzymanie się od kłamstwa;
3) asteya – powstrzymanie się od kradzieży;
4) brahmaćarja – powstrzymanie się od cudzołóstwa (mnichów i mniszek
obowiązuje celibat);
5) aparigraha – powstrzymanie się od posiadania zbędnych dóbr materialnych (w przypadku mnichów i mniszek jest to zakaz posiadania wszelkiej własności);
Główne hasło dżinistów brzmi „Dusze służą sobie wzajemnie”. Owych dusz (jiva) jest nieskończenie wiele, gdyż oprócz ludzi i zwierząt obdarzone są nimi także rośliny, kamienie, woda itd. – wszystko, co istnieje, ma w sobie pierwiastek życia. Równocześnie dżinizm jest religią non teistyczną – nie uznaje istnienia Boga-Stwórcy czy Boga-Uosobionego.
Dżinizm odrzucił autorytet Wed, Upaszanid i innych świętych pism hinduizmu oraz jego bogów. Zachował natomiast koncepcję samsary (kołowrotu wcieleń), karmy oraz wyzwolenia (mokszy). Wyzwolenie jest celem każdego wyznawcy dżinizmu. Aby osiągnąć mokszę konieczne jest posiadanie trzech cech zwanych Trzema Klejnotami. Należą do nich:
1) należyte spojrzenie – wiara w prawdy dżinijskie
2) należyta wiedza – wiedza na temat działania karmy i jej związków z duszą
3) należyte postępowanie – przestrzeganie Pięciu Przykazań.
Dusza, która się wyzwoliła, określa się słowem siddha – doskonałe istnienie.
Kanon pism dżinijskich zawiera około pięćdziesięciu tekstów podzielonych
na trzy grupy: Purvas (dwanaście ksiąg), Angas (dwanaście ksiąg) oraz Angabahyja (kanon pomocniczy).
Dżiniści podzielili się na dwa odłamy, które różnią się one pomiędzy sobą nieznacznie w kwestiach etycznych oraz przyjętym kanonem ksiąg. Te grupy to: digambarowie (chodzą nadzy, nie posiadają kanonu świętych pism, gorsza pozycja kobiet- zaprzecza się możliwości osiągnięcia przez nie mokszy zanim nie narodzą się jako mężczyźni i nie mogą być mniszkami) i śwetambarowie (noszą białe szaty, kobiety mogą być mniszkami, posiadają części kanonu świętych pism). Różnią się one pomiędzy sobą nieznacznie w kwestiach etycznych oraz przyjętym kanonem ksiąg.
Do świętych miejsc dżinistów należą: góra Abu (stan Radżastan), kompleks świątynny w miejscowości Palitana (stan Gujarat), Shravanabelagola (święte miasto digambarów ), góry Girnar (w stanie Gujarat).
Obecnie na świecie żyje około 7 milionów dżinistów, z czego 100 tysięcy poza Indiami (w Stanach Zjednoczonych, w Afryce, w Wielkiej Brytanii, Belgii, Azji Południowo-Wschodniej oraz w Australii). W Indiach zamieszkują oni przede wszystkim dwa stany: Gujarat i Radżasthan.
https://www.facebook.com/notes/grzeszne-religie/d%C5%BCinizm-religia-zasady/1462669727138186/
https://pl.wikipedia.org/wiki/D%C5%BAinizm
Według tradycji jest ich dwudziestu czterech: dwudziestu dwóch uważanych za mitycznych a Parśwa i Mahawira – za historycznych:
1. Adinatha (Riszabhadewa) – przedstawiany w kolorze żółtym, symbolizuje go byk,
2. Adźinatha – złoty, słoń,
3. Sambhawanatha – koń,
4. Abhinandana – złoty, małpa,
5. Sumatinatha – złoty lub żółty, ptak lub koło,
6. Padmaprabha – czerwony kwiat lotosu,
7. Suparśwanatha – zielony, swastyka lub siedmiogłowa kobra,
8. Czandraprabha – biały, sierp księżyca,
9. Puszpadanta (Suwidhana) – biały, krokodyl lub krab,
10. Śitalanatha – żółty lub złoty, swastyka lub liść drzewa pippal,
11. Śrejamśanatha – żółty lub złoty, orzeł, daniel lub nosorożec,
12. Wasupudźja – czerwony, wół domowy,
13. Wimalanatha -złoty lub żółty, dzik,
14. Ananatanatha – złoty, sokół lub niedźwiedź,
15. Dharmanatha – żółty, błyskawica,
16. Śantinatha – złoty lub żółty, daniel lub żółw,
17. Kunthanatha – złoty, koza,
18. Arthanatha – złoty lub żółty, ryba,
19. Mallinatha (według śwetambarów kobieta) – niebieska lub złota, dzban na wodę,
20. Munisuwrata – ciemny, żółw,
21. Naminatha – złoty, niebieski, lotos,
22. Neminatha (Arisztanemi) – czerwony lub ciemny, muszla,
23. Parśwanatha (podobno VIII-VII w. p.n.e.) – ciemnoniebieski, wąż lub siedmiogłowa kobra,
24. Tirthakara (złoty lub żółty, lew) – Wardhamana Mahawira (ok. VI-V w. p.n.e.).
Znacząco na kształt dżinizmu wpłynął Wardhamana Mahawira, żyjący w VI w. p.n.e. (współczesny Buddzie), który rozwinął nauki Parśwy oraz opracował tzw. pięć małych przykazań (anuvratas) obowiązujących wyznawców tej religii. Należą do nich:
1) ahimsa – powstrzymanie się od zadawania cierpienia wszelkim istotom żywym jest najważniejszym przykazaniem dla dżinistów. Z tą zasadą wiąże się ich wegetarianizm. Ahinsa zabrania im także wykonywania zawodów związanych z zabijaniem bądź wyrządzaniem krzywdy istotom żywych, dlatego są pacyfistami. Co więcej, dżiniści zamiatają drogę przed sobą czy cedzą wodę do picia po to, by nie zabić jakiegoś mikroskopijnego stworzenia;
2) staja – powstrzymanie się od kłamstwa;
3) asteya – powstrzymanie się od kradzieży;
4) brahmaćarja – powstrzymanie się od cudzołóstwa (mnichów i mniszek
obowiązuje celibat);
5) aparigraha – powstrzymanie się od posiadania zbędnych dóbr materialnych (w przypadku mnichów i mniszek jest to zakaz posiadania wszelkiej własności);
Główne hasło dżinistów brzmi „Dusze służą sobie wzajemnie”. Owych dusz (jiva) jest nieskończenie wiele, gdyż oprócz ludzi i zwierząt obdarzone są nimi także rośliny, kamienie, woda itd. – wszystko, co istnieje, ma w sobie pierwiastek życia. Równocześnie dżinizm jest religią non teistyczną – nie uznaje istnienia Boga-Stwórcy czy Boga-Uosobionego.
Dżinizm odrzucił autorytet Wed, Upaszanid i innych świętych pism hinduizmu oraz jego bogów. Zachował natomiast koncepcję samsary (kołowrotu wcieleń), karmy oraz wyzwolenia (mokszy). Wyzwolenie jest celem każdego wyznawcy dżinizmu. Aby osiągnąć mokszę konieczne jest posiadanie trzech cech zwanych Trzema Klejnotami. Należą do nich:
1) należyte spojrzenie – wiara w prawdy dżinijskie
2) należyta wiedza – wiedza na temat działania karmy i jej związków z duszą
3) należyte postępowanie – przestrzeganie Pięciu Przykazań.
Dusza, która się wyzwoliła, określa się słowem siddha – doskonałe istnienie.
Kanon pism dżinijskich zawiera około pięćdziesięciu tekstów podzielonych
na trzy grupy: Purvas (dwanaście ksiąg), Angas (dwanaście ksiąg) oraz Angabahyja (kanon pomocniczy).
Dżiniści podzielili się na dwa odłamy, które różnią się one pomiędzy sobą nieznacznie w kwestiach etycznych oraz przyjętym kanonem ksiąg. Te grupy to: digambarowie (chodzą nadzy, nie posiadają kanonu świętych pism, gorsza pozycja kobiet- zaprzecza się możliwości osiągnięcia przez nie mokszy zanim nie narodzą się jako mężczyźni i nie mogą być mniszkami) i śwetambarowie (noszą białe szaty, kobiety mogą być mniszkami, posiadają części kanonu świętych pism). Różnią się one pomiędzy sobą nieznacznie w kwestiach etycznych oraz przyjętym kanonem ksiąg.
Do świętych miejsc dżinistów należą: góra Abu (stan Radżastan), kompleks świątynny w miejscowości Palitana (stan Gujarat), Shravanabelagola (święte miasto digambarów ), góry Girnar (w stanie Gujarat).
Obecnie na świecie żyje około 7 milionów dżinistów, z czego 100 tysięcy poza Indiami (w Stanach Zjednoczonych, w Afryce, w Wielkiej Brytanii, Belgii, Azji Południowo-Wschodniej oraz w Australii). W Indiach zamieszkują oni przede wszystkim dwa stany: Gujarat i Radżasthan.
Zbiór religijnych ksiąg dżinizmu – Agama (Siddhanta) składa się z ok. 45 tekstów dotyczących doktryny, rytuału, biografii świętych oraz różnorodnych dziedzin wiedzy świeckiej. Każda ze szkół posiada własny kanon pism i komentarzy, a w V wieku n.e. na synodzie w Walabhi pod przewodnictwem śwetambarów ustalono nowy (większość starych pism zaginęła), ostateczny kanon pism dźinijskich. Najważniejsze to:
Anga – zbiór 12 tekstów/części, istota doktryny, za pomocą legend wątków kosmologicznych i numerologicznych przedstawia się podstawy doktryny:
Acaranga – dotyczy dyscypliny klasztornej,
Suryagadanga – refutacja argumentów heretyckich,
Sthananga – 10 tekstów doktrynalnych,
Samavayanga – rozwinięcie 10 tekstów doktrynalnych,
Vyakhyaprajnapti (Bhagavati) – dialogi na temat dogmatów,
Nayadhammakahao – seria apologii i kazań,
Upasakadasa – biografie uczniów świeckich,
Antakitadasa – biografie świętych,
Anuttara-Aupapatrika – żywoty osób boskich,
Praśnavyakarana – opis błędów i zaniedbań,
Vipakasutra – konsekwencje dobrych i złych czynów,
Dristvada – tekst zagubiony.
Upanga – uzupełnienie doktryny, zbiór 12 tekstów/części o różnej wielkości i randze.
Źródła:Anga – zbiór 12 tekstów/części, istota doktryny, za pomocą legend wątków kosmologicznych i numerologicznych przedstawia się podstawy doktryny:
Acaranga – dotyczy dyscypliny klasztornej,
Suryagadanga – refutacja argumentów heretyckich,
Sthananga – 10 tekstów doktrynalnych,
Samavayanga – rozwinięcie 10 tekstów doktrynalnych,
Vyakhyaprajnapti (Bhagavati) – dialogi na temat dogmatów,
Nayadhammakahao – seria apologii i kazań,
Upasakadasa – biografie uczniów świeckich,
Antakitadasa – biografie świętych,
Anuttara-Aupapatrika – żywoty osób boskich,
Praśnavyakarana – opis błędów i zaniedbań,
Vipakasutra – konsekwencje dobrych i złych czynów,
Dristvada – tekst zagubiony.
Upanga – uzupełnienie doktryny, zbiór 12 tekstów/części o różnej wielkości i randze.
https://www.facebook.com/notes/grzeszne-religie/d%C5%BCinizm-religia-zasady/1462669727138186/
https://pl.wikipedia.org/wiki/D%C5%BAinizm
Komentarze
Prześlij komentarz