Taoizm - zasady, religia, filozofia
Taoizmem nazywa się tradycyjny chiński system filozoficzny i religijny, zapoczątkowany przez starożytnego myśliciela Laozi w VI w. p.n.e.
W pierwszych wiekach rozwijał się głównie taoizm filozoficzny (daojia), zainicjowany przez Laozi, a później rozwinięty przez Zhuangzi (IV-III w. p.n.e.). System ten oparty został na przekonaniu o duchowo-materialnej jedności całego świata, która manifestuje się w harmonii wszystkich zjawisk, esencji wszechświata nazywanej tao (tłumaczone zazwyczaj jako ścieżka, droga). Tao nie jest jednak czymś stałym; jest tajemniczą siłą, która podlega ciągłej zmianie i nie da się jej opisać. Ze względu na to, że wszystko w sobie zawiera i wszystko przenika, bywa porównywana do hinduistycznej koncepcji Brahmana. Klasycznym dziełem tego nurtu jest księga Daodejing (Droga Cnoty), której autorstwo przypisuje się Laozi.
Mędrzec jednak może poznać tao i zgłębić je dzięki rozwojowi duchowemu. W ten sposób nabywa cnotę (de), pozwalającą na przestrzeganie zasady wuwei (niedziałania), dzięki której człowiek nie sprzeciwia się naturalnemu porządkowi rzeczy i żyje w zgodzie z tao. Ten stan określany jest jako „powrót do dzieciństwa”. Jedyne zatem, do czego należy dążyć, to do pojęcia praw rządzących światem, a następnie podporządkować się im. Bierność jest tym, co zapewnia szczęście.
Taoizm filozoficzny dopuszczał wolność, spontaniczność i łamanie konwencji. Wypełniał braki konfucjanizmu w zaspokajaniu potrzeb wewnętrznych, irracjonalnych człowieka. Odkrycie prawdy o naturze rzeczywistości jest bowiem w świetle tej filozofii możliwe nie tylko w sposób rozumowy, ale również za sprawą intuicji. Taoizm nie zajmował się polityką i etyką. Ważniejsze były kwestie metafizyczne i mistyczne dzięki czemu stał się atrakcyjny dla prostego ludu.
Na przełomie II/III w. n.e. wyłonił się taoizm religijny (daojiao) łączący w sobie myśl filozoficzną z ludowymi wierzeniami (obrazowe mity przemawiały do ludu), praktykami magicznymi (m.in. alchemią) oraz technikami szamańsko-ekstatycznymi. Zaadoptował również koncepcją dwóch pierwiastków: ying i yang, których wzajemne dopełnianie stanowi podstawę harmonii świata. Ying oznacza to, co żeńskie, pasywne, ciemne i puste. Yang natomiast symbolizuje to, co męskie, aktywne, światło i pełne. Za twórcą taoizmu religijnego uznawany jest Zhan Daoling (34-156).
Praktyka taoizmu religijnego nakierowana jest na zachowanie zdrowia, wydłużenie życia człowieka oraz sprowadzenie pomyślności. Opiera się m.in. na kontroli oddechu, medytacji, ćwiczeniach przypominających jogę, odpowiedniej diecie i postach oraz ekstazie miłosnej.
W taoizmie religijnym ważną rolę odgrywają mity o grupie Ośmiu Nieśmiertelnych, którym udało się posiąść nadprzyrodzone zdolności (np. płonęli bez spalania, lewitowali), a po śmierci dzięki zjednoczeniu z tao dostąpili nieśmiertelności i boskiej czci. Opowieści o nich w formie bajek i przypowieści przetrwały w Chinach do dzisiaj.
Nieśmiertelność stała się celem wyznawców taoizmu religijnego. Aby ją osiągnąć, zaczęto tworzyć liczne cudowne mikstury. Ich spożycie w wielu przypadkach kończyło się śmiercią. Przy okazji takich alchemicznych eksperymentów wynaleziono proch strzelniczy (pomiędzy 1044-1232 n.e. ).
W 440 r. na krótki czas taoizm stał się religią państwową Chin, ale później został zastąpiony przez konfucjanizm. Współcześnie ma swoich wyznawców na Tajwanie i w Hongkongu oraz wśród wiejskiej ludności Chin.
https://www.facebook.com/notes/grzeszne-religie/taoizm-zasady-religia-filozofia/1462653117139847/
W pierwszych wiekach rozwijał się głównie taoizm filozoficzny (daojia), zainicjowany przez Laozi, a później rozwinięty przez Zhuangzi (IV-III w. p.n.e.). System ten oparty został na przekonaniu o duchowo-materialnej jedności całego świata, która manifestuje się w harmonii wszystkich zjawisk, esencji wszechświata nazywanej tao (tłumaczone zazwyczaj jako ścieżka, droga). Tao nie jest jednak czymś stałym; jest tajemniczą siłą, która podlega ciągłej zmianie i nie da się jej opisać. Ze względu na to, że wszystko w sobie zawiera i wszystko przenika, bywa porównywana do hinduistycznej koncepcji Brahmana. Klasycznym dziełem tego nurtu jest księga Daodejing (Droga Cnoty), której autorstwo przypisuje się Laozi.
Mędrzec jednak może poznać tao i zgłębić je dzięki rozwojowi duchowemu. W ten sposób nabywa cnotę (de), pozwalającą na przestrzeganie zasady wuwei (niedziałania), dzięki której człowiek nie sprzeciwia się naturalnemu porządkowi rzeczy i żyje w zgodzie z tao. Ten stan określany jest jako „powrót do dzieciństwa”. Jedyne zatem, do czego należy dążyć, to do pojęcia praw rządzących światem, a następnie podporządkować się im. Bierność jest tym, co zapewnia szczęście.
Taoizm filozoficzny dopuszczał wolność, spontaniczność i łamanie konwencji. Wypełniał braki konfucjanizmu w zaspokajaniu potrzeb wewnętrznych, irracjonalnych człowieka. Odkrycie prawdy o naturze rzeczywistości jest bowiem w świetle tej filozofii możliwe nie tylko w sposób rozumowy, ale również za sprawą intuicji. Taoizm nie zajmował się polityką i etyką. Ważniejsze były kwestie metafizyczne i mistyczne dzięki czemu stał się atrakcyjny dla prostego ludu.
Na przełomie II/III w. n.e. wyłonił się taoizm religijny (daojiao) łączący w sobie myśl filozoficzną z ludowymi wierzeniami (obrazowe mity przemawiały do ludu), praktykami magicznymi (m.in. alchemią) oraz technikami szamańsko-ekstatycznymi. Zaadoptował również koncepcją dwóch pierwiastków: ying i yang, których wzajemne dopełnianie stanowi podstawę harmonii świata. Ying oznacza to, co żeńskie, pasywne, ciemne i puste. Yang natomiast symbolizuje to, co męskie, aktywne, światło i pełne. Za twórcą taoizmu religijnego uznawany jest Zhan Daoling (34-156).
Praktyka taoizmu religijnego nakierowana jest na zachowanie zdrowia, wydłużenie życia człowieka oraz sprowadzenie pomyślności. Opiera się m.in. na kontroli oddechu, medytacji, ćwiczeniach przypominających jogę, odpowiedniej diecie i postach oraz ekstazie miłosnej.
W taoizmie religijnym ważną rolę odgrywają mity o grupie Ośmiu Nieśmiertelnych, którym udało się posiąść nadprzyrodzone zdolności (np. płonęli bez spalania, lewitowali), a po śmierci dzięki zjednoczeniu z tao dostąpili nieśmiertelności i boskiej czci. Opowieści o nich w formie bajek i przypowieści przetrwały w Chinach do dzisiaj.
Nieśmiertelność stała się celem wyznawców taoizmu religijnego. Aby ją osiągnąć, zaczęto tworzyć liczne cudowne mikstury. Ich spożycie w wielu przypadkach kończyło się śmiercią. Przy okazji takich alchemicznych eksperymentów wynaleziono proch strzelniczy (pomiędzy 1044-1232 n.e. ).
W 440 r. na krótki czas taoizm stał się religią państwową Chin, ale później został zastąpiony przez konfucjanizm. Współcześnie ma swoich wyznawców na Tajwanie i w Hongkongu oraz wśród wiejskiej ludności Chin.
https://www.facebook.com/notes/grzeszne-religie/taoizm-zasady-religia-filozofia/1462653117139847/
Komentarze
Prześlij komentarz