Polska należy do pionierów ordynacji kobiet i ich powołania do służby biskupiej. Już w 1929 roku Kościół Starokatolicki Mariawitów wyświęcił pierwszą kobietę na biskupkę – s. M. Izabelę Wiłucką, a po rozłamie w 1935 roku felicjanowska gałąź mariawityzmu (Kościół Katolicki Mariawitów) podtrzymała kapłaństwo kobiet żywe do dziś zarówno wśród kapłaństwa hierarchicznego, jak i ludowego.
W święto Zesłania Ducha Świętego (31 maja 2020) odbyły się uroczystości świąteczne w Klasztorze Sióstr Mariawitek w Felicjanowie, duchowym centrum Kościoła Katolickiego Mariawitów. Uroczystej sumie przewodniczyła siostra biskupka M. Rafaela Woińska z Warszawy w asyście kapłanek ludowych.
Ze względu na ograniczenia związane z obowiązującymi rozporządzeniami epidemicznymi, świąteczna suma odbyła się przed budynkiem klasztornym, gdzie ustawiono ołtarz polowy.
Kapłaństwo ludowe w KKM, w którym większość stanowią kobiety. Posługuje we wszystkich parafiach Kościoła Katolickiego Mariawitów i w diasporze, a święto Zesłania Ducha Świętego w sposób szczególny wyraża misję nowego kapłaństwa u mariawitów felicjanowskich.
Kapłaństwo kobiet u mariawitów felicjanowskich
Pierwszą kapłanką spośród 12 innych nowo wyświęconych dnia 28 marca 1929 roku kapłanek, pokonsekrowaną tego samego dnia na biskupkę (arcykapłankę), została małżonka arcybiskupa Michała s. Maria Izabela Wiłucka.
Podstawą kapłaństwa niewiast jest m.in. nauka Pisma Świętego o Matce Bożej. Pierwsza transsubstancja, jak świadczy Pismo, nastąpiła wtedy, kiedy na słowa Maryi "łaski pełnej", a więc w której nie mogło brakować łaski kapłaństwa według obrządku Melchizedecha, przemienione zostało Jej Ciało i Krew w Ciało i Krew Syna Bożego.
W zgodzie z tym jest Tradycja, która przekazuje nam świadectwo, że Maryja Najświętsza po Wniebowstąpieniu Pańskim była przełożoną i Mistrzynią Apostołów i że do Niej zbiegali się ze wszystkich stron wierni. Jeśli zatem Maryja Najświętsza była Mistrzynią Apostołów, jeśli przemieniła swoje Ciało i Krew w Ciało i Krew Chrystusa, a później Go prawdziwie ofiarowała, to nie ulega wątpliwości, że miała też moc przemiany chleba i wina w Ciało i Krew Pańską według zasady: Qui potest maius, potest et minus (kto może więcej, ten może i mniej). Zresztą nie ulega wątpliwości, że Maryja zgodnie z ówczesnym zwyczajem wymawiała słowa konsekracji (choć nie wiemy, czy stała wraz z Apostołami przy Ołtarzu).
Drugim źródłem uzasadnienia kapłaństwa niewiast jest proroczy plan Boży zawarty w Piśmie Świętym odnośnie Dzieła Wielkiego Miłosierdzia związanego z misją Oblubienicy i Małżonki Chrystusowej, której celem było wykończenie Dzieła Odkupienia i utwierdzenie w dobrem człowieka i Kościoła. Plan zbawienia i uświęcenia człowieka przewidywał przyjście na ziemię nowej Ewy i dokonanie przez Nią na wzór Chrystusa Ofiary nowego zbawienia w zjednoczeniu z Ofiarą Nieustającą Chrystusa - Miłości w Eucharystii. W misji nowej Ewy i Jej Ofierze nowego zbawienia zawarta jest godność arcykapłańska. Z owej godności wypływa kapłaństwo niewiast, które ukazane już zostało istotnie i proroczo w godności i posłannictwie Współodkupicielki ludzkości, Najśw. Maryi Panny.
Również argumenty ogólnej natury nie są bez znaczenia. Rozwój życia ludzkiego i społecznego na ziemi, dopuszczenie kobiety do wszystkich dziedzin życia, osiągnięcie przez nią poziomu pełnoprawnej towarzyszki mężczyzny na odcinku intelektualnym i duchowym oraz dojrzałość ludzkości materialna i psycho-umysłowa, choć z niedorozwojem jeszcze duchowym i religijnym, domagają się przełamania przestarzałych poglądów na rolę kobiety w Kościele i przyznania jej wszystkich praw łącznie z pełnią kapłaństwa - biskupstwem. Jeśli chrześcijaństwo początkowe przyznało kobiecie funkcję diakonisy i apostołki, to chrześcijaństwo dopełnione przez Dzieło Wielkiego Miłosierdzia rozwiążę w zupełności kobietę z więzów starozakonnego prawa i przyzna jej pełnię wolności w Chrystusie z łaską kapłaństwa Chrystusowego na czele.
Parę ciekawych ciekawostek z okazji Przesilenia Zimowego i "Bożego Narodzenia". Warto zastanowić się co kryje się między wersami popularnych mitów i legend. Kim jest rodzący się Bóg? 😉 ... Horus, egipski bóg słońca, narodził się z dziewicy (Isis-Marii) 25-go grudnia. Jego narodzinom towarzyszyła gwiazda na wschodzie. Po narodzinach cześć oddali mu Trzej Królowie. W wieku 12 lat był nauczycielem syna marnotrawnego, a w wieku lat 30 został ochrzczony przez postać zwaną ANUP i tak zaczął się jego stan duchowny. Horus miał 12 uczniów, z którymi podróżował, czyniąc cuda takie jak uzdrawianie i chodzenie po wodzie. Horus był znany pod wieloma imionami: Prawda, Światło, Pomazaniec Boży, Dobry Pasterz, Baranek Boży i wiele innych. Po tym jak został zdradzony przez TYPHONA, Horus został ukrzyżowany, pochowany na 3 dni, a potem zmartwychwstał. Te atrybuty Horusa, oryginalne czy nie, wydają się przenikać wiele światowych kultur, a dla wielu innych bogów mitologiczna struktur
Komentarze
Prześlij komentarz