Najmniejsza republika świata

Nauru – trzecie najmniejsze państwo na świecie. Najmniejsza republika świata. Kraj, który możesz objechać samochodem w 20 minut. Kraj, który najpierw był najbogatszy na świecie – a potem stał się pralnią brudnych pieniędzy.

Dzieci ciągnęły Porsche z proboszczem

Całe zdarzenie miało miejsce na Malcie, małym wyspiarskim kraju nawet bardziej katolickim niż Podkarpacie. Nowy proboszcz poruszał się po ulicach Żebbuġa Porsche boxsterem S drugiej generacji. Duchowny zaangażował do tego grupę kilkudziesięciu dzieci, aby ciągnęły jego auto w procesji ulicami parafii- do tego w deszczu. Zupełnie jak za czasów niewolnictwa i faraonów. Sam zainteresowany oczywiście nie widział w swoim wybryku nic złego, jak na typowego xiędza przystało. Najbardziej przerażajaca była jednak ewidentna radość dorosłych parafian towarzyszących całemu temu wydarzeniu... 👎😟😡

Afrykański ksiądz śpiewa hymn Polski

Ksiądz Izaak Antwi-Boasiako z Ghany, który w Polsce przyjął święcenia kapłańskie śpiewa specjalnie dla Polski i Polaków nasz hymn :-) Dziękujemy.

Izaak Antwi-Boasiako  świętuje Narodowe Święto Niepodległości.

10 listopada o 09:11 · 

Dla moich polskich znajomych i friends :)
#likepolska #likePolska

Materiał filmowy dostępny tylko pod poniższym linkiem:
https://pl-pl.facebook.com/iantwiboasiako/videos/10205576599050764/

Żonata zakonnica została świętą

W dzisiejszej części cyklu "Podstawy Mariawityzmu" postanowiliśmy odejść od chronologii prezentowanych zdarzeń, aby przedstawić postać siostry Arcykapłanki Izabeli Wiłuckiej-Kowalskiej, której wspomnienie obchodzimy dziś w Kościele Mariawickim. Każdy mariawita pamięta o Niej w szczególny sposób poprzez codzienne odmawianie aktu adoracyjnego: "Niech będzie uwielbiona Trójca Święta przez posługę i męczeństwo św. Michała i św. Izabeli".

https://pl.wikipedia.org/wiki/Maria_Izabela_Wi%C5%82ucka-Kowalska#/media/File:Izabela_Wi%C5%82ucka.jpg

Rzeczywiście siostra Arcykapłanka przeżyła wielkie męczeństwo duchowe. Zmarła 28 listopada 1946 (stąd dzisiejsze wspomnienie tej wielkiej postaci). Żyła tylko 56 lat. Jej męczeństwo było spowodowane przeżyciami wywołanymi dramatem rozłamu z 1935 roku, prześladowaniami wspólnoty felicjanowskiej i uwięzieniem arcybiskupa Michała w Rawiczu w 1936 roku. Owe wydarzenia zahartowały ją duchowo, ale bardzo nadwątliły jej delikatne zdrowie. Gdy w okresie okupacji przyszedł nadmiar cierpień, pokonywała je wysiłkiem ducha, ale to czyniło coraz większe spustoszenie w jej osłabionym organizmie. Na gorycz tych cierpień składały się: aresztowanie i 14-miesięczny pobyt w więzieniu w Płocku arcybiskupa Michała szykanowanego ciągłymi przesłuchaniami, długotrwałe bezskuteczne starania o jego uwolnienie, nieustanne przyjazdy różnych komisji niemieckich do Felicjanowa i zakaz prowadzenia działalności zastosowany do wspólnoty felicjanowskiej w odróżnieniu od mariawitów płockich, którym takiego zakazu nie wydano. Do tych udręk doszły jeszcze przeżycia w obozach w Działdowie i Pomiechówku, rozproszenie zgromadzeń zakonnych i w końcu cios jakim była wiadomość o śmierci arcybiskupa Michała w obozie w Dachau, który w tym czasie pisał o swym dobrym zdrowiu. Wszystkie te cierpienia oraz brzemię całkowitej odpowiedzialności przełożeńskiej za losy Kościoła - stały się powodem zarówno męczeństwa jej ducha, jak też przyczyną jej fizycznego wyniszczenia.

Dżinizm- religia i nudyzm

Dżinizm to religia, która narodziła się w Indiach w VIII w. p.n.e. Jej nazwa wywodzi się od słowa dżina, czyli „zwycięzca”, i odnosi się do duszy, która pokonała swoich „wewnętrznych wrogów”, osiągając stan wyzwolenia. Za twórcę tej religii uważany jest Parśwa (Parśwanatha). Dżiniści uznają go za 24 tzw. tirthankarów („budowniczych mostów”, tzn. przygotowujących doktrynę).

Konwersja na zaratusztrianizm

ZARATUSZTRIANIZM – KONWERSJA CZYLI SPÓR O NAWRÓCONYCH

Współcześni zaratusztrianie nie zgadzają się co do tego, czy osoby z zewnątrz mogą przechodzić na ich wiarę. Rozproszeni w małych społecznościach mniejszościowych w Persji, Indiach, Europie i Ameryce Północnej i bez hierarchii religijnej, zaratusztrianie kierują się głosami rad i ważnych kapłanów, których autorytet jest tylko lokalny. Nawet w obrębie społeczności dana osoba może zdecydować się nie akceptować decyzji rady lub dastura. Zaratusztriańskie społeczności i jednostki mają zatem różne poglądy na temat nawrócenia. Mają tendencję do skupiania się wokół dwóch ogólnych tendencji, reformistycznych i tradycjonalistycznych, ale nawet w tych grupach zmienność jest znaczna.

Gathy, jak również inne teksty Avestyjskie i Pahlavi, są cytowane przez obie strony, aby uzasadnić swoje stanowiska.

Perskie społeczności zaratusztrian nigdy wyraźnie nie sprzeciwiały się akceptacji nawróconych. Parsowie w XVIII wieku zasadniczo odmawiali akceptowania jako zaratusztrian osób innych niż dzieci rodziców Parsów. Ten rygor można przypisać presji struktury kastowej w Indiach, wzmocnionej rosnącym dobrobytem systemu opieki społecznej Parsów, co mogło by być zachętą do ubiegania się o przyjęcie do zaratusztriańskiej społeczności.

W Persji większość zaratusztrian żyła w skrajnym ubóstwie i cierpiała z powodu częstych prześladowań do początku XX wieku. Kwestia nawrócenia na zaratusztrianizm raczej nie wchodziła w rachubę z powodu restrykcji panującej wiary muzułmańskiej. Po zmianach konstytucyjnych, sytuacja perskich zaratusztrian stopniowo się poprawiała. Częściowo dzięki polityce Rezy Szacha, (na przykład, przyjmowanie zoroastryjskich nazw dla miesięcy), w latach trzydziestych nastąpiło przebudzenie zainteresowania przedislamską historią i religią. Od czasu rewolucji islamskiej zw 1978, perska zaratusztriańska społeczność ewidentnie stała się jeszcze bardziej ostrożna w przyjmowaniu nawróconych.

Przyczyny filozoficzne i religijne prezentowane są przez wykształconych zaratusztriańskich konserwatystów:

Konserwatyści twierdzą, że wszystkie wielkie religie są równie prawdziwe i że żadna wiara nie jest lepsza ani bardziej pożądana niż jakakolwiek inna. Wszystkie religie, które prowadzą do prawych i konstruktywnych działań, są inspirowane przez Boga i poprowadzą swoich dobrych wierzących do niebiańskiej nagrody. Dlatego nie ma powodu, aby przedkładać jedną religię nad drugą. Ci konserwatyści zalecają, aby poszukiwacz duchowy poszukiwał w swojej własnej wierze, bez prób adoptowania innych religii. Zgodnie z tym poglądem nie tylko nie powinno się nawracać na zaratusztrianizm, ale nawet nie powinna zaistnieć taka potrzeba. Chrześcijanie powinni być dobrymi chrześcijanami, muzułmanami dobrymi muzułmanami i Żydami dobrymi Żydami.

Religijna wersja tego argumentu to twierdzenie, że sam Bóg ustanowił pewien rodzaj religijnego przeznaczenia, a zatem nawrócenie jest nieposłuszeństwem wobec Boga, który dał ci twoją konkretną religię. Wielu tradycjonalistów, szczególnie Parsowie, wierzy, że dusza, która przed narodzinami tworząc ciało materialne, wybrała, w jedności z wolą Boga, wejście do określonej religii. Próba nawrócenia jest sprzeczna z prawdziwą naturą własnej Duszy. Dla tradycjonalistów nawrócenie jest po prostu bliskie bluźnierstwu - akt pogardy dla Boga, który dał ci narodziny w określonej tradycji. To prawda, tradycjonaliści przyznają, że wiele z wielkich wyznań było pierwotnie zbudowanych na nawróceniach z innych religii, ale te wczesne, nawrócenia są uzasadnione, ponieważ zostały dokonane pod natchnieniem prawdziwego Proroka - takiego jak Mojżesz, Jezus, lub Mahomet. Kiedy era Proroka już minęła, nawrócenia znowu stają się nieważne, ponieważ tylko boski Prorok ma władzę nawracania ludzi.

Irańscy zaratusztrianie znacznie chętniej przyjmują nawróconych, akceptując małżeństwa z nie-zaratsztrianami (którzy są następnie witani w społeczności) oraz osoby o mieszanym rodowodzie. Problemy z nawróceniem w Iranie są głównie polityczne: nawrócenie kogoś jest przestępstwem przeciwko Republice Islamskiej i może być poważnie karane. Dlatego konwersje w Iranie odbywają się po kryjomu i wielkiej tajemnicy (z moich informacji wynika że w Iranie jest bardzo znaczna ilość krypto zaratusztrian, ukrywających swoją wiarę, a ich ilość cały czas się zwiększa jako odpowiedź na islamski nacisk. Według oficjalnych danych w Iranie było w 2012 r. około 25 270, to wzrost liczby o 27,5% w porównaniu z 2006 r. Według danych nieoficjalnych ta liczba wynosi obecnie 60 000 wyznawców!).

Jakich argumentów używają "liberalni" zaratusztrianie:

Najczęściej cytowanym fragmentem tych, którzy preferują przyjmowanie nawróconych, jest Yasna 31.3 (yā jvantō vīspə'ng vāuraya), przez którą mogę nawrócić wszystkich żyjących "(Insler, s. 182), cytowany jako dowód uniwersalnego charakteru orędzia Zaratusztry. Kilka innych wersetów Gatha, zwłaszcza Yasna 46.12, w którym rodzina nie-irańska jest wymieniona wśród zwolenników Zaratusztry, jest dla liberałów argumentem przeciwko ograniczeniu zaratusztrianizmu do konkretnej rasy lub narodowości. Co więcej, liberałowie utrzymują, że wewnętrznie doktryna Ghat uległa degeneracji w irańską ideologię z powodu ograniczeń językowych i innych barier i takich zmian, jak włączenie rygorystycznych rytuałów czystości związane z ustanowieniem zorganizowanej religii.

Liberalni reformiści twierdzą, że udokumentowana historia jest ich najsilniejszym argumentem przemawiającym za nawróceniem. Zgodnie z pismami zaratusztriańskimi, poczynając od oryginalnych Gatha z Zaratusztry, a kończąc na dziełach doktrynalnych napisanych w średniowieczu, nawrócenie zostało wspomniane wielokrotnie jako praktyka w całej długiej historii religii.

W oryginalnych hymnach Zaratusztry, Ghat jest wiele fragmentów, w których Prorok wyraźnie twierdzi, że misją jest nawrócenie wszystkich ludzi - nie tylko Indo-Irańczyków. Odniesienia do konwersji występują w całej Aveście, a nawet w nowejAvestście, napisanej około 200-400 AD, w Vendidad. Naukowcy z Zachodu i zaratusztrianie opisali obszernie historię rozprzestrzenianiania się zaratusztrianizmu w Armenii, Azji Środkowej i na wschodzie Chin; inne historyczne teksty i badania archeologiczne dowodzą, że zaratuszrytrianizm rozprzestrzenił się poprzez perskich kupców na zachód, na Azję Mniejszą, Syrię, a być może nawet na Europę Wschodnią. W krajach graniczących z Iranem wielu ludzi stało się zaratusztrianami, którzy nie byli pochodzenia indoirańskiego. Nawet po podboju islamskim, zaratusztrianizm był nadal otwarty dla nawróconych, zwłaszcza służących w zoroastryjskich domach, którzy zostali przyjęci do wiary przez swoich pracodawców. Surowy zakaz konwersji pochodzi tylko z XIX wieku naszej ery.

Tekstowe i historyczne dowody dostarczają mocnego i przekonującego argumentów za konwersją. Tradycjonaliści, mając do czynienia z wyraźnymi odniesieniami Zaratusztry do nawracania wszystkich ludzi, w tym nie Indo-Irańczyków, mogą odpowiedzieć jedynie z kontrargumentem, że to NAUKI i IDEE Proroka są przeznaczone dla całego świata, podczas gdy RELIGIA i jej rytuały należą wyłącznie dla ludu indoirańskiego. Innymi słowy, każdy może być inspirowany świętymi słowami Zaratusztry, ale tylko czystej krwi Indo-Irańczycy mogą praktykować prawdziwą religię Zaratusztry.

"Zaratustrianie" liberalni są inspirowani tekstem Ghat, które uważają za jedyne żywe słowa Proroka i pierwotny tekst wiary. Uważają Zaratusztę za wielkiego innowatora, a nie za reformatora poprzedniej tradycji. W Ghatach nie ma wzmianki o wyszukanej mitologii, świętych harmonogramach, przyjściu Mesjasza, wyłączności Indo-irańskiej, prawach kapłańskich czy surowych praktykach religijnych i rytualnych. Ton Ghat jest filozoficzny, abstrakcyjny i etyczny. Rytuały, mity i praktyki, które tradycjonaliści tak bardzo chcą utrzymać, mówią liberałowie, zostały odrzucone przez Zaratusztrę, który nigdy ich nie chciał. Dopiero później te rytualne i społeczne elementy zostały ponownie wprowadzone do religii. Dlatego, nie powinno się sprzeciwiać nawróceniu się na zaratusztrianizm, ponieważ wyłączne przywileje religijne ludu indoirańskiego nigdy nie były zamierzone przez Zaratusztę.

Opracowanie na podstawie: Encyclopaedia Iranica i strony
http://www.pyracantha.com/Z/



https://www.facebook.com/Zaratusztrianie/posts/1610093219027536

Mormoni i sekretne ceremonie

Mormoni - ogólna charakterystyka kościoła. Historia, zasady wiary, zwyczaje mormonów

Mormoni to potoczna nazwa, którą zwykło się określać członków Kościoła Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach Ostatnich. Termin ten pochodzi od Mormona – tajemniczej postaci uważanej za proroka i kronikarza. Miał on w V w. n.e. spisać historię ludów zamieszkujących kontynent amerykański. Wiadomości te znajdowały się na złotych tablicach, ukrytych przez Indian Północnoamerykańskich.

Najprawdopodobniej nikt nigdy nie dowiedziałby się niczego o Mormonie, gdyby nie Joseph Smith Junior (1805–1844) – amerykański polityk (teokrata) oraz urbanista. W młodym wieku miał on dostąpić objawienia, w którym ukazał mu się Moroni (syn Mormona) i wskazał miejsce ukrycia złotych tablic. Co ciekawe – dodał on także, iż Żydzi znaleźli się w Ameryce Północnej ok. 600 lat przed narodzinami Jezusa.  Zawartość tablic (ich odszukanie nie zostało potwierdzone przez archeologię) została przetłumaczona przez Josepha Smitha Juniora w 1830 r. i ogłoszona jako Księga Mormona.