W dzisiejszej części cyklu "Podstawy Mariawityzmu" postanowiliśmy odejść od chronologii prezentowanych zdarzeń, aby przedstawić postać siostry Arcykapłanki Izabeli Wiłuckiej-Kowalskiej, której wspomnienie obchodzimy dziś w Kościele Mariawickim. Każdy mariawita pamięta o Niej w szczególny sposób poprzez codzienne odmawianie aktu adoracyjnego: "Niech będzie uwielbiona Trójca Święta przez posługę i męczeństwo św. Michała i św. Izabeli".
Rzeczywiście siostra Arcykapłanka przeżyła wielkie męczeństwo duchowe. Zmarła 28 listopada 1946 (stąd dzisiejsze wspomnienie tej wielkiej postaci). Żyła tylko 56 lat. Jej męczeństwo było spowodowane przeżyciami wywołanymi dramatem rozłamu z 1935 roku, prześladowaniami wspólnoty felicjanowskiej i uwięzieniem arcybiskupa Michała w Rawiczu w 1936 roku. Owe wydarzenia zahartowały ją duchowo, ale bardzo nadwątliły jej delikatne zdrowie. Gdy w okresie okupacji przyszedł nadmiar cierpień, pokonywała je wysiłkiem ducha, ale to czyniło coraz większe spustoszenie w jej osłabionym organizmie. Na gorycz tych cierpień składały się: aresztowanie i 14-miesięczny pobyt w więzieniu w Płocku arcybiskupa Michała szykanowanego ciągłymi przesłuchaniami, długotrwałe bezskuteczne starania o jego uwolnienie, nieustanne przyjazdy różnych komisji niemieckich do Felicjanowa i zakaz prowadzenia działalności zastosowany do wspólnoty felicjanowskiej w odróżnieniu od mariawitów płockich, którym takiego zakazu nie wydano. Do tych udręk doszły jeszcze przeżycia w obozach w Działdowie i Pomiechówku, rozproszenie zgromadzeń zakonnych i w końcu cios jakim była wiadomość o śmierci arcybiskupa Michała w obozie w Dachau, który w tym czasie pisał o swym dobrym zdrowiu. Wszystkie te cierpienia oraz brzemię całkowitej odpowiedzialności przełożeńskiej za losy Kościoła - stały się powodem zarówno męczeństwa jej ducha, jak też przyczyną jej fizycznego wyniszczenia.
Dżinizm to religia, która narodziła się w Indiach w VIII w. p.n.e. Jej nazwa wywodzi się od słowa dżina, czyli „zwycięzca”, i odnosi się do duszy, która pokonała swoich „wewnętrznych wrogów”, osiągając stan wyzwolenia. Za twórcę tej religii uważany jest Parśwa (Parśwanatha). Dżiniści uznają go za 24 tzw. tirthankarów („budowniczych mostów”, tzn. przygotowujących doktrynę).
ZARATUSZTRIANIZM – KONWERSJA CZYLI SPÓR O NAWRÓCONYCH
Współcześni zaratusztrianie nie zgadzają się co do tego, czy osoby z zewnątrz mogą przechodzić na ich wiarę. Rozproszeni w małych społecznościach mniejszościowych w Persji, Indiach, Europie i Ameryce Północnej i bez hierarchii religijnej, zaratusztrianie kierują się głosami rad i ważnych kapłanów, których autorytet jest tylko lokalny. Nawet w obrębie społeczności dana osoba może zdecydować się nie akceptować decyzji rady lub dastura. Zaratusztriańskie społeczności i jednostki mają zatem różne poglądy na temat nawrócenia. Mają tendencję do skupiania się wokół dwóch ogólnych tendencji, reformistycznych i tradycjonalistycznych, ale nawet w tych grupach zmienność jest znaczna.
Gathy, jak również inne teksty Avestyjskie i Pahlavi, są cytowane przez obie strony, aby uzasadnić swoje stanowiska.
Perskie społeczności zaratusztrian nigdy wyraźnie nie sprzeciwiały się akceptacji nawróconych. Parsowie w XVIII wieku zasadniczo odmawiali akceptowania jako zaratusztrian osób innych niż dzieci rodziców Parsów. Ten rygor można przypisać presji struktury kastowej w Indiach, wzmocnionej rosnącym dobrobytem systemu opieki społecznej Parsów, co mogło by być zachętą do ubiegania się o przyjęcie do zaratusztriańskiej społeczności.
W Persji większość zaratusztrian żyła w skrajnym ubóstwie i cierpiała z powodu częstych prześladowań do początku XX wieku. Kwestia nawrócenia na zaratusztrianizm raczej nie wchodziła w rachubę z powodu restrykcji panującej wiary muzułmańskiej. Po zmianach konstytucyjnych, sytuacja perskich zaratusztrian stopniowo się poprawiała. Częściowo dzięki polityce Rezy Szacha, (na przykład, przyjmowanie zoroastryjskich nazw dla miesięcy), w latach trzydziestych nastąpiło przebudzenie zainteresowania przedislamską historią i religią. Od czasu rewolucji islamskiej zw 1978, perska zaratusztriańska społeczność ewidentnie stała się jeszcze bardziej ostrożna w przyjmowaniu nawróconych.
Przyczyny filozoficzne i religijne prezentowane są przez wykształconych zaratusztriańskich konserwatystów:
Konserwatyści twierdzą, że wszystkie wielkie religie są równie prawdziwe i że żadna wiara nie jest lepsza ani bardziej pożądana niż jakakolwiek inna. Wszystkie religie, które prowadzą do prawych i konstruktywnych działań, są inspirowane przez Boga i poprowadzą swoich dobrych wierzących do niebiańskiej nagrody. Dlatego nie ma powodu, aby przedkładać jedną religię nad drugą. Ci konserwatyści zalecają, aby poszukiwacz duchowy poszukiwał w swojej własnej wierze, bez prób adoptowania innych religii. Zgodnie z tym poglądem nie tylko nie powinno się nawracać na zaratusztrianizm, ale nawet nie powinna zaistnieć taka potrzeba. Chrześcijanie powinni być dobrymi chrześcijanami, muzułmanami dobrymi muzułmanami i Żydami dobrymi Żydami.
Religijna wersja tego argumentu to twierdzenie, że sam Bóg ustanowił pewien rodzaj religijnego przeznaczenia, a zatem nawrócenie jest nieposłuszeństwem wobec Boga, który dał ci twoją konkretną religię. Wielu tradycjonalistów, szczególnie Parsowie, wierzy, że dusza, która przed narodzinami tworząc ciało materialne, wybrała, w jedności z wolą Boga, wejście do określonej religii. Próba nawrócenia jest sprzeczna z prawdziwą naturą własnej Duszy. Dla tradycjonalistów nawrócenie jest po prostu bliskie bluźnierstwu - akt pogardy dla Boga, który dał ci narodziny w określonej tradycji. To prawda, tradycjonaliści przyznają, że wiele z wielkich wyznań było pierwotnie zbudowanych na nawróceniach z innych religii, ale te wczesne, nawrócenia są uzasadnione, ponieważ zostały dokonane pod natchnieniem prawdziwego Proroka - takiego jak Mojżesz, Jezus, lub Mahomet. Kiedy era Proroka już minęła, nawrócenia znowu stają się nieważne, ponieważ tylko boski Prorok ma władzę nawracania ludzi.
Irańscy zaratusztrianie znacznie chętniej przyjmują nawróconych, akceptując małżeństwa z nie-zaratsztrianami (którzy są następnie witani w społeczności) oraz osoby o mieszanym rodowodzie. Problemy z nawróceniem w Iranie są głównie polityczne: nawrócenie kogoś jest przestępstwem przeciwko Republice Islamskiej i może być poważnie karane. Dlatego konwersje w Iranie odbywają się po kryjomu i wielkiej tajemnicy (z moich informacji wynika że w Iranie jest bardzo znaczna ilość krypto zaratusztrian, ukrywających swoją wiarę, a ich ilość cały czas się zwiększa jako odpowiedź na islamski nacisk. Według oficjalnych danych w Iranie było w 2012 r. około 25 270, to wzrost liczby o 27,5% w porównaniu z 2006 r. Według danych nieoficjalnych ta liczba wynosi obecnie 60 000 wyznawców!).
Najczęściej cytowanym fragmentem tych, którzy preferują przyjmowanie nawróconych, jest Yasna 31.3 (yā jvantō vīspə'ng vāuraya), przez którą mogę nawrócić wszystkich żyjących "(Insler, s. 182), cytowany jako dowód uniwersalnego charakteru orędzia Zaratusztry. Kilka innych wersetów Gatha, zwłaszcza Yasna 46.12, w którym rodzina nie-irańska jest wymieniona wśród zwolenników Zaratusztry, jest dla liberałów argumentem przeciwko ograniczeniu zaratusztrianizmu do konkretnej rasy lub narodowości. Co więcej, liberałowie utrzymują, że wewnętrznie doktryna Ghat uległa degeneracji w irańską ideologię z powodu ograniczeń językowych i innych barier i takich zmian, jak włączenie rygorystycznych rytuałów czystości związane z ustanowieniem zorganizowanej religii.
Liberalni reformiści twierdzą, że udokumentowana historia jest ich najsilniejszym argumentem przemawiającym za nawróceniem. Zgodnie z pismami zaratusztriańskimi, poczynając od oryginalnych Gatha z Zaratusztry, a kończąc na dziełach doktrynalnych napisanych w średniowieczu, nawrócenie zostało wspomniane wielokrotnie jako praktyka w całej długiej historii religii.
W oryginalnych hymnach Zaratusztry, Ghat jest wiele fragmentów, w których Prorok wyraźnie twierdzi, że misją jest nawrócenie wszystkich ludzi - nie tylko Indo-Irańczyków. Odniesienia do konwersji występują w całej Aveście, a nawet w nowejAvestście, napisanej około 200-400 AD, w Vendidad. Naukowcy z Zachodu i zaratusztrianie opisali obszernie historię rozprzestrzenianiania się zaratusztrianizmu w Armenii, Azji Środkowej i na wschodzie Chin; inne historyczne teksty i badania archeologiczne dowodzą, że zaratuszrytrianizm rozprzestrzenił się poprzez perskich kupców na zachód, na Azję Mniejszą, Syrię, a być może nawet na Europę Wschodnią. W krajach graniczących z Iranem wielu ludzi stało się zaratusztrianami, którzy nie byli pochodzenia indoirańskiego. Nawet po podboju islamskim, zaratusztrianizm był nadal otwarty dla nawróconych, zwłaszcza służących w zoroastryjskich domach, którzy zostali przyjęci do wiary przez swoich pracodawców. Surowy zakaz konwersji pochodzi tylko z XIX wieku naszej ery.
Tekstowe i historyczne dowody dostarczają mocnego i przekonującego argumentów za konwersją. Tradycjonaliści, mając do czynienia z wyraźnymi odniesieniami Zaratusztry do nawracania wszystkich ludzi, w tym nie Indo-Irańczyków, mogą odpowiedzieć jedynie z kontrargumentem, że to NAUKI i IDEE Proroka są przeznaczone dla całego świata, podczas gdy RELIGIA i jej rytuały należą wyłącznie dla ludu indoirańskiego. Innymi słowy, każdy może być inspirowany świętymi słowami Zaratusztry, ale tylko czystej krwi Indo-Irańczycy mogą praktykować prawdziwą religię Zaratusztry.
"Zaratustrianie" liberalni są inspirowani tekstem Ghat, które uważają za jedyne żywe słowa Proroka i pierwotny tekst wiary. Uważają Zaratusztę za wielkiego innowatora, a nie za reformatora poprzedniej tradycji. W Ghatach nie ma wzmianki o wyszukanej mitologii, świętych harmonogramach, przyjściu Mesjasza, wyłączności Indo-irańskiej, prawach kapłańskich czy surowych praktykach religijnych i rytualnych. Ton Ghat jest filozoficzny, abstrakcyjny i etyczny. Rytuały, mity i praktyki, które tradycjonaliści tak bardzo chcą utrzymać, mówią liberałowie, zostały odrzucone przez Zaratusztrę, który nigdy ich nie chciał. Dopiero później te rytualne i społeczne elementy zostały ponownie wprowadzone do religii. Dlatego, nie powinno się sprzeciwiać nawróceniu się na zaratusztrianizm, ponieważ wyłączne przywileje religijne ludu indoirańskiego nigdy nie były zamierzone przez Zaratusztę.
Opracowanie na podstawie: Encyclopaedia Iranica i strony
http://www.pyracantha.com/Z/
Mormoni - ogólna charakterystyka kościoła. Historia, zasady wiary, zwyczaje mormonów
Mormoni to potoczna nazwa, którą zwykło się określać członków Kościoła Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach Ostatnich. Termin ten pochodzi od Mormona – tajemniczej postaci uważanej za proroka i kronikarza. Miał on w V w. n.e. spisać historię ludów zamieszkujących kontynent amerykański. Wiadomości te znajdowały się na złotych tablicach, ukrytych przez Indian Północnoamerykańskich.
Najprawdopodobniej nikt nigdy nie dowiedziałby się niczego o Mormonie, gdyby nie Joseph Smith Junior (1805–1844) – amerykański polityk (teokrata) oraz urbanista. W młodym wieku miał on dostąpić objawienia, w którym ukazał mu się Moroni (syn Mormona) i wskazał miejsce ukrycia złotych tablic. Co ciekawe – dodał on także, iż Żydzi znaleźli się w Ameryce Północnej ok. 600 lat przed narodzinami Jezusa. Zawartość tablic (ich odszukanie nie zostało potwierdzone przez archeologię) została przetłumaczona przez Josepha Smitha Juniora w 1830 r. i ogłoszona jako Księga Mormona.
Co zen mówi o seksie? Wykład Mistrza Zen Joeng Hye wygłoszony w maju 2017 w Warszawie.
Joeng Hye SSN zawodowo zajmuje się terapią manualną, masażem i rehabilitacją osób niepełnosprawnych, współpracując z ośrodkami medycyny naturalnej. Z praktyką zen zetknął się na początku lat 80-tych, gdy jako członek grupy parateatralnej, działającej przy warszawskiej Starej Prochowni, brał udział w odbywających się tam warsztatach zen. Rzeczywistą praktykę podjął jednak w kilka lat później.
Po trudnym okresie poszukiwań trafił do Warszawskiego Ośrodka Zen i w osobie Mistrza Zen Seung Sahna rozpoznał swojego nauczyciela. Przez kilka lat pełnił funkcję przewodniczącego Koła Nauczycieli Dharmy. Opiekował się również grupą więźniów zainteresowanych praktyką zen, w Wołowie k/Wrocławia. Jego trening związany był przede wszystkim z Główną Świątynią w Warszawie - Falenicy.
Po czternastu latach praktyki, 5 marca 2000 roku, otrzymał inka (pozwolenie nauczania) od Mistrza Zen Wu Bonga. W marcu 2016 roku otrzymał przekaz dharmy od Mistrza Zen Dae Kwang Sunima oraz tytuł Mistrza Zen. Aktualnie pełni funkcję Nauczyciela Prowadzącego na Litwie, w Toruniu i Gdańsku oraz w Świątyni Głównej Wu Bong Sa w Warszawie.
New Age
Od czego by tu zacząć… Trudno znaleźć jedną spójną definicję tego pojęcia. Można go nazywać ruchem kulturowym, ale łatka „religia” też w pewnych kontekstach byłaby uprawniona. New Age to mieszanka przeróżnych wschodnich i zachodnich religijnych nurtów z parapsychologią, astrologią, czy medycyną naturalną, a często także z np. wiarą w byty pozaziemskie czy przybyszy z Atlantydy.
Wyznawca New Age to często poli- czy panteista, jednakże wielu z nich to także ateiści. Jak to się składa do kupy? Duchowość New Age jest dla wielu wyznawców raczej czymś do przeżywania niż określania w słowach. Dlatego ta religia – jeśli w ogóle tak ją można nazwać – nie zawsze przywołuje pojęcie bóstwa.
Pisząc o New Age warto też na marginesie wspomnieć o zwykłych zabobonnych ateistach. Nie jest prawdą, że każdy ateista jest zatwardziałym materialistą. Wśród klasycznych ateistów znajdziemy też takich, którzy z lubością wczytują się w horoskopy czy nawet chodzą do wróżek. Jak godzą to ze swoim brakiem wiary w bóstwa? Niestety na to pytanie najczęściej sami nie potrafią odpowiedzieć… Uwaga: jest to termin bardzo wieloznaczny, często będący etykietą (zachęcającą lub zniechęcającą) służącą do oceny zjawisk, a nie do ich nazywania. Często służy także do prowadzenia walk ideologicznych.
Duchowość ateistyczna – Według autorów The Center for Spiritual Atheism duchowość ateisty opiera się na przekonaniu, że Wszechświat stanowi swoistą całość i jest to rezultat tajemniczego ciągu przyczyn i skutków na niewyobrażalną skalę. Duchowi ateiści są zwolennikami holistycznej etyki: odczuwają potrzebę życia w zdrowiu i szczęściu, dlatego starają się przyczynić do tego, aby zdrowy i szczęśliwy był cały świat. Duchowy ateizm nie wyklucza akceptacji poglądów różnych religii, lecz nie rozumianych dosłownie. Jest to duchowy humanizm i naturalizm. Inni podkreślają, że duchowy ateizm wyklucza resentymenty dotyczące religii na rzecz poszukiwania nieteistycznej filozofii i samorealizacji.
Wyniki badań Grupy Barna[a] z roku 2007 wskazują, że około 25% ateistów i agnostyków w USA uważa się za głęboko uduchowionych. W roku 2002 odsetek ten wynosił 19%.
pojęcie wieloznaczne, które może oznaczać:
-życie wewnętrzne osób oparte na rozumieniu rzeczywistości, które odrzuca jej interpretację teistyczną i spirytualistyczną;
-materialistyczną i monistyczną koncepcję świata, opartą na światopoglądzie naukowym i racjonalistycznym;
-nieteistyczne systemy światopoglądowe, takie jak konfucjanizm, taoizm czy wiele form buddyzmu.
W dwu wymienionych wyżej wersjach duchowość ateistyczna jest jednym z przejawów sekularyzacji i indywidualizmu. Wyraża pragnienie zastąpienia doświadczeń religijnych w formach wypracowanych przez trzy tradycje: judaizm, chrześcijaństwo i islam, formami zaspokajającymi potrzeby etyczne bądź estetyczne. Duchowość ateistyczna jest połączeniem niewiary z potrzebą duchowości, której nie zaspokaja ani sama religia ani sam ateizm.
Religie zwane niekiedy ateistycznymi (trzeci wymieniony sposób rozumienia duchowości ateistycznej) nie są uważane za formy takiej duchowości, stanowiąc jedynie powierzchowne adaptacje kultury Wschodu w kręgach określanych jako New Age.
Będąc stosunkowo nowym zjawiskiem, duchowość ateistyczna nie jest jeszcze tradycją, ponieważ nie ma długiej historii. Nie ma też podłoża instytucjonalnego.
Jednym z przedstawicieli tej opcji światopoglądowej jest francuski filozof André Comte-Sponville.
Dziękujemy.
świętuje Narodowe Święto Niepodległości.
